Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. λδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ ᾿Ιωάν. α΄ 8-β΄ 6)·
8 ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν.
9 ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας.
10 ἐὰν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν.
1 Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε· καὶ ἐάν τις ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα, Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον·
2 καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου.
3 Καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐγνώκαμεν αὐτόν, ἐὰν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν.
4 ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν·
5 ὃς δ᾿ ἂν τηρῇ αὐτοῦ τὸν λόγον, ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τετελείωται. ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν.
6 ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν.
Ἑρμηνεία Π.Ν. Τρεμπέλα.
8 Ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη τοῦ καθαρισμοῦ αὐτοῦ, διότι φέρουμε μέσα μας τήν ἁμαρτία. Ἐάν ποῦμε ὅτι δέν ἔχουμε ἁμαρτία, ἐξαπατοῦμε τούς ἑαυτούς μας καί δέν ἔχουμε μέσα μας τήν ἀλήθεια.
9 Ἐάν ὅμως ὁμολογοῦμε τίς ἁμαρτίες μας μέ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς μας, ὁ Θεός εἶναι ἀξιόπιστος τηρητής τῶν ὑποσχέσεών του πού σχετίζονται μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἐπιπλέον εἶναι καί δίκαιος. Κι ἐπειδή εἶναι καί ἀξιόπιστος καί δίκαιος καί δέχθηκε τή θυσία τοῦ Υἱοῦ του, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες καί μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε ἀδικία.
10 Ἐάν ποῦμε ὅτι δέν ἔχουμε διαπράξει καμία ἁμαρτία, διαψεύδουμε καί παρουσιάζουμε ψεύτη τόν Θεό, πού βεβαιώνει στήν Ἁγία Γραφή ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἁμαρτωλοί. Καί ὁ λόγος του τότε δέν φώτισε τίς καρδιές μας καί δέν ἐπέδρασε στό ἐσωτερικό μας.
1 Ἀγαπητά μου παιδιά, σᾶς τά γράφω αὐτά γιά νά μήν πέσετε ποτέ σέ ἁμαρτία. Ἄν ὅμως κανείς ἁμαρτήσει ἀπό ἀδυναμία, δέν πρέπει νά ἀπελπισθεῖ. Ἔχουμε μεσίτη καί συνήγορο κοντά στόν Πατέρα τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν δίκαιο καί ἀπολύτως ἀναμάρτητο, ὁ ὁποῖος ἐξαιτίας τῆς ἀναμαρτησίας του καί τῆς ἁγιότητός του ἔχει παρρησία στό Θεό Πατέρα.
2 Καί ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό θύμα πού θυσιάστηκε, ὥστε μέ τό αἷμα του νά ἐξιλεωθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τίς ἁμαρτίες μας· καί ὄχι μόνο γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλά καί γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀρκεῖ ὁ κόσμος νά πιστέψει, καί θά συγχωρηθεῖ.
3 Ἀλλά γιά νά καταστεῖ ὁ Χριστός στόν καθένα μας μεσίτης καί ἀρχιερεύς, πρέπει κι ἐμεῖς νά τόν ἀναγνωρίσουμε ὡς μεσίτη καί νά ἔλθουμε σέ στενή σχέση μαζί του. Καί καταλαβαίνουμε ὅτι ἔχουμε στενή γνωριμία καί σχέση μαζί του μ’ αὐτό καί μόνο τό κριτήριο: ἐάν τηροῦμε τίς ἐντολές του.
4 Ἐκεῖνος πού λέει, «τόν γνώρισα καί βρίσκομαι σέ στενή οἰκειότητα μαζί του», ταυτόχρονα ὅμως δέν τηρεῖ τίς ἐντολές του, εἶναι ψεύτης, καί δέν ὑπάρχει μέσα στόν ἄνθρωπο αὐτόν ἡ ἀλήθεια.
5 Ὅποιος ὅμως τηρεῖ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, αὐτός πράγματι ἔχει μιά ἀγάπη πρός τόν Θεό πού ἀναπτύχθηκε σέ τέλειο βαθμό. Ἀπ’ αὐτό μποροῦμε νά γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα ὅτι εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του.
6 Ἐκεῖνος πού λέει ὅτι μένει καί ζεῖ μέ τόν Χριστό, μέσα στήν πνευματική του παρουσία, ἔχει ὑποχρέωση, ὅπως ἐκεῖνος ἔζησε καί συμπεριφέρθηκε, ἔτσι κι αὐτός νά συμπεριφέρεται καί νά ζεῖ.
