1. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΟΞΑ
Ὁ Κύριος πορεύεται πρός τά Ἱεροσόλυμα καί ἔχει τό πρόσωπό του στραμμένο στήν ἱερή πόλη. Οἱ μαθητές ἐκστατικοί ἀποροῦν βλέποντας τόν Κύριο τόσο ἄφοβα νά προχωρεῖ σταθερά πρός τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου, πρός τήν πόλη ὅπου πρόκειται νά πάθει τόσα πολλά. Τόν βλέπουν νά μήν ἀποφεύγει τό σταυρικό θάνατο ἀλλά νά σπεύδει πρός αὐτόν γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Καί φοβοῦνται καθώς τόν ἀκοῦν κάποια στιγμή νά τούς λέει ἰδιαιτέρως ὅσα πρόκειται νά συμβοῦν στά Ἱεροσόλυμα· ὅτι ἐκεῖ θά παραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στούς Ρωμαίους κι αὐτοί θά τόν ἐμπαίξουν καί θά τόν μαστιγώσουν καί θά τόν φονεύσουν. Ἀλλά αὐτός τήν τρίτη μέρα θά ἀναστηθεῖ.
Οἱ μαθητές ὅμως φαίνεται πώς δέν συνειδητοποιοῦν τά λόγια τοῦ Κυρίου. Ἐνῷ ὁ Κύριος τούς μιλάει γιά πάθος, αὐτοί ζοῦν σ’ ἄλλο κόσμο, ἐπιζητοῦν τή δόξα. Δυό μάλιστα ἀπό αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος κι ὁ Ἰωάννης πλησιάζουν τόν Κύριο καί τοῦ ζητοῦν τιμές καί ἀξιώματα, τοῦ ζητοῦν νά καθίσουν δεξιά καί ἀριστερά στό βασιλικό θρόνο του. Μόλις κατανοοῦν τό αἴτημα τῶν δύο οἱ ἄλλοι δέκα ἀγανακτοῦν. Γιατί ἄραγε; Αἰσθάνονται μήπως πόσο ὀλέθριο πάθος εἶναι ἡ φιλοδοξία τῶν δύο μαθητῶν;
Ὄχι ἀσφαλῶς. Οἱ δέκα ἀγανακτοῦν διότι εἶναι καί οἱ ἴδιοι φιλόδοξοι, θέλουν κι αὐτοί τιμές κάι ἀξιώματα καί αἰσθάνονται ὅτι παραγκωνίζονται. Βέβαια εἶναι κατανοητή αὐτή τους ἡ ἐκτροπή. Διότι δέν ἔχουν λάβει ἀκόμη τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό διακατέχονται ὄχι μόνο ἀπό τή μάταια φιλοδοξία καί προσδοκία ὑλικῶν ἀμοιβῶν, ἀλλά καί ἀπό ἀντιζηλίες καί πνεῦμα ἀνταγωνισμοῦ. Πόσο λίγο κατάλαβαν οἱ μαθητές τί εἶναι τό ταπεινό φρόνημα πού τούς δίδασκε ἐπί τρία χρόνια ὁ Κύριος μέ τό λόγο του καί μέ τή ζωή του. Δέν ἤθελαν οὔτε νά σκεφθοῦν ἕνα ταπεινωτικό μαρτύριο. Ὁ νοῦς τους πήγαινε στή συνέχεια τῶν γεγονότων, στή δόξα. Ὁ Κύριος ὅμως μέ μεγάλη ὑπομονή ἀντιμετωπίζει τή φιλοδοξία τῶν μαθητῶν καί στοργικά στιγματίζει τά ἐγκόσμια φιλόδοξα ἑλατήριά τους.
Δέν ἀρνεῖται βέβαια ὁ Κύριος τή δόξα, ἀλλά δίνει τήν πραγματική της διάσταση: ὅσοι θέλουν νά δοξασθοῦν πρέπει πρῶτα νά ταπεινωθοῦν νά ἁγιασθοῦν καί νά θυσιασθοῦν. Καί διδάσκει ἔτσι ὅλους μας ὅτι ὁ δρόμος πρός τήν ἀληθινή δόξα ξεκινάει ἀπό τά ἀνηφορικά μονοπάτια τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἁγιότητος καί τῆς θυσίας. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική δόξα, ἡ δόξα τοῦ Κυρίου καί τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, δόξα αἰώνια καί ἀληθινή. Διότι δέν εἶναι μιά ἀνθρώπινη ἐπιβράβευση, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί ἔχει αἰώνια ἀξία.
Ὅλοι λοιπόν οἱ πιστοί ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου καί τῶν ἁγίων μας, πρέπει νά πορευόμαστε στό δρόμο τῆς ζωῆς μας σταθερά προσηλωμένοι στήν ἀληθινή δόξα. Νά μή κολλάει ἡ ψυχή μας στά μάταια καί τά φθηνά, νά μήν ἐπιζητοῦμε ἐπίγειες τιμές καί ἀξιώματα, ἀλλά νά προσβλέπουμε στήν πραγματική δόξα, πού εἶναι ἡ αἰώνια δόξα, τήν ὁποία θά ἀξιωθοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ χρέους, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς θυσίας.
2. ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ
Ἡ ἐσφαλμένη αὐτή ἐπιδίωξη τῆς ἐγκόσμιας δόξας ἀπό τούς μαθητές ἔδωσε τήν ἀφορμή στόν Κύριο νά τούς ἐξηγήσει ὅτι στή δική του βασιλεία, πού εἶναι βασιλεία πνευματική δέν ἔχουν θέση νοοτροπίες ἐξουσίας καί κυριαρχίας. Μεταξύ σας λέει δέν ἐπιτρέπεται νά συμπεριφέρεσθε ὅπως κάνουν οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι. Ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας, νά εἶναι ὑπηρέτης σας. Καί ὅποιος θέλει νά γίνει πρῶτος, νά γίνει δοῦλος ὅλων ταπεινός.
ΑΥΤΟ ἀκριβῶς ἄλλωστε ἔκανε καί ὁ Κύριος. Ἔγινε ἄνθρωπος ὄχι γιά νά τόν ὑπηρετοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει. Ἔλαβε μορφή δούλου γιά νά μᾶς διακονήσει. Ἔγινε δοῦλος τῶν δούλων του. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς προσφέρει τήν ὑψίστη διακονία, νά δώσει τή ζωή του γιά νά σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ σκλάβοι τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ λοιπόν, εἶναι βασιλεία διακονίας, καί ὄχι ἐξουσίας καί κυριαρχίας. Αὐτό πρέπει νά το προσέξουμε ὅλοι μας, ὅλα τά μέλη τῆς ἐκκλησίας. Δέν ἔχουμε δικαίωμα λόγῳ τῆς θέσεώς μας νά ἐπιζητοῦμε προβολή καί κυριαρχία πάνω σέ ἄλλους πιστούς. Ἀλλά ἔχουμε καθῆκον νά ὑπηρετοῦμε τούς ἄλλους. Νά γινόμαστε δοῦλοι τῶν δούλων. Νά εἴμαστε πρόθυμοι καί γιά τίς πιό ταπεινές διακονίες ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς μας. Ἔτσι θά οἰκοδομοῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Μεγάλοι στήν ἐκκλησία δέν εἶναι ὅσοι ἔχουν κάποια θέση, ἀλλά οἱ ταπεινοί, αὐτοί πού δέχονται μέ χαρά νά ἐπιτελοῦν ταπεινές διακονίες, καί νά εἶναι παραγκωνισμένοι γιά τό καλό τῶν ἄλλων. Αὐτούς τιμᾶ ὁ Θεός καί αὐτούς θά δοξάσει. Κάποτε καί σ’ αὐτή τήν ζωή, πάντοτε ὅμως στήν ἔνδοξη αἰωνιότητα.