1. ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ θεῖος Παῦλος κάνει μία σύγκριση τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τόν μόνον ἀληθινό ἀρχιερέα τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιά νά κατανοήσουμε ὅμως αὐτήν τήν σύγκριση θά πρέπει πρῶτα νά ἀναφέρουμε ἐπιγραμματικά τό ἔργο τῶν Ἀρχιερέων. Κάθε Ἀρχιερεύς στήν Παλαιά Διαθήκη εἶχε μόνον αὐτός τό δικαίωμα νά εἰσέρχεται μία φορά τό χρόνο στό ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί νά προσφέρει ἐκεῖ τήν θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Τήν ἡμέρα λοιπόν αὐτή ἔμπαινε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τρεῖς φορές. Τήν πρώτη φορά κρατώντας χρυσό θυμιατήριο. Ἔπειτα θυσίαζε στήν αὐλή τοῦ Ναοῦ ἕνα μοσχάρι, κι ἔμπαινε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων γιά δεύερη φορά κρατώντας μία λεκάνη μέ τό αἷμα τοῦ ζώου. Καί ράντιζε ἑπτά φορές γιά νά ἐξιλεωθεῖ γιά τίς δικές του ἁμαρτίες. Κατόπιν ἔβγαινε πάλι ἔξω καί θυσίαζε ἕνα τράγο. Καί προχωροῦσε γιά τρίτη φορά στά Ἅγια τῶν Ἁγίων ὅπου ράντιζε μέ τό αἷμα τοῦ τράγου γιά τήν ἐξιλέωση τῶν ἁμαρτιῶν ὅλου τοῦ λαοῦ.
Στό ἱερό κείμενο λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ἕνα μεγάλο μυστήριο. Μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστός ὡς Ἀρχιερεύς τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν δέν μπῆκε στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρει τή θυσία του. Ἀλλά μπῆκε μέσα ἀπό ἕναν ἀνώτερο καί τελειότερο ναό πού δέν κατασκευάσθηκε ἀπό χέρια ἀνθρώπων, δέν ἀνῆκε δηλαδή στήν κτίση αὐτή. Αὐτός ὁ ναός ἦταν τό σῶμα του. Τό τίμιο σῶμα του ἦταν ὁ τελειότερος Ναός τοῦ Θεοῦ Λόγου. Διότι ὁ Κύριός μας ὡς ἄνθρωπος συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί γι’ αὐτό προερχόταν ἀπό νέα πνευματική κτίση. Τό Ναό αὐτό τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μας, τόν κατασκεύασε τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
Βέβαια τί νά κατανοήσουμε ἐμεῖς ἀπό τό φοβερό μυστήριο πού παρουσιάζει τό ἱερό κείμενο; Αὐτό μόνο πού πρέπει νά κρατήσουμε καλά στό νοῦ μας εἶναι ὅτι τό πάναγνο καί πανάγιο σῶμα τοῦ Κυρίου μας ἦταν καί εἶναι αἰωνίως ὁ τελειότερος ναός τῆς Θεότητος. Μέσα σ’ αὐτό κατοικεῖ ὅλο τό πλήρωμα τῆς θεότητος, κατοικεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Κύριός μας λοιπόν διά τοῦ σώματός του εἰσῆλθε στά ἀληθινά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στόν πνευματικό οὐρανό, στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο καί πρόσφερε ἐκεῖ τήν ἀρχιερατική του θυσία. Ἦταν ὁ ἴδιος καί ναός καί Ἀρχιερέας μέγας, ἀληθινός καί αἰώνιος. Μέ πόσο συγκλονισμό λοιπόν πρέπει νά προσερχόμαστε στό μυστήριο τῆς ζωῆς καί νά κοινωνοῦμε αὐτό τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου μας;
2. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Γιά τήν ἀτίμητη αὐτή θυσία του ὁ Ἀρχιερεύς μας ὁ Κύριος δέν χρησιμοποίησε τό αἷμα τράγων καί μόσχων, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά μέ τό δικό του αἷμα μπῆκε μία φορά γιά πάντα στά ἐπουράνια Ἅγια. Καί ἐξασφάλισε γιά μᾶς ἀπολύτρωση ὄχι προσωρινή, ἀλλά αἰώνια. Διότι τό αἷμα ταύρων καί τράγων καί τό ράντισμα μέ «σποδό δαμάλεως», μέ στάχτη ἀγελάδος, ἐξάγνιζε στήν Παλαιά Διαθήκη τούς θρησκευτικά μολυσμένους καί τούς καθάριζε ἐξωτερικά, γιά νά μποροῦν νά μετέχουν στή λατρεία, χωρίς νά ὑποστοῦν κάποια τιμωρία γιά τίς ἁμαρτίες τους. Ποιά σύγκριση τώρα μπορεῖ νά γίνει μέ τό ἀτίμητο αἷμα τοῦ Κυρίου μας; Ὁ Μέγας καί αἰώνιος Ἀρχιερεύς μας πρόσφερε στόν Θεό Πατέρα του ὁλοκληρωτικά τόν ἑαυτό του καθαρό ἀπό κάθε ἁμαρτία. Γι’ αὐτό καί μπορεῖ νά καθαρίσει τή συνείδησή μας ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, πού φέρνουν στήν ψυχή νέκρωση. Καί θά ἀξιώσει ὅλους μας νά λατρεύουμε τόν ἀληθινό Θεό.
Ὁ Χριστός μας λοιπόν δέν πρόσφερε ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης αἷμα ζώων, ἀλλά τό πανάχραντο καί ἀτίμητο αἷμα του. Κι ἔγινε ὁ ἴδιος καί θύτης καί θύμα καί θυσιαστήριο γιά νά συμφιλιώσει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό. Ἐπικύρωσε ἀνεξίτηλα μέ αἷμα Δεσποτικό τή νέα συνθήκη του, τήν Καινή Διαθήκη αἰώνια καί ἀνεξάληπτη. Καί τό ἄσπιλο αὐτό αἷμα του πού ἔχυσε ἐπάνω στό σταυρό δέν τό πρόσφερε στό Ναό τοῦ Σολομῶντος, ἤ σέ κάποιο ἄλλο ἐπίγειο θυσιαστήριο ἀλλά τό πρόσφερε ὡς θυσία εὐάρεστη στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, στά ἀληθινά Ἅγια. Ἐκεῖ τό πρόσφερε ὁ ἀναμάρτητος γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ του ὡς θυσία πνευματική ἀνεκτίμητης ἀξίας. Ἐκεῖ «πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς». Γιά νά εἰσέλθουμε κι ἐμεῖς ἐκεῖ στόν αἰώνιο θρόνο του.
Αὐτό βέβαια θά συντελεσθεῖ μετά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Ὅμως κι ἀπ‘ τή ζωή αὐτή οἱ πιστοί ἔχουμε τή δυνατοτητα νά προγευόμαστε τήν εἴσοδό μας στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ. Διότι κάθε φορά πού μετέχουμε στό ἱερό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, πρέπει νά βιώνουμε πνευματικῶς τήν εἴσοδό μας στήν αἰωνιότητα. Διότι ὁ ἴδιος ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς μας μᾶς προσφέρει τό πανάχραντο σῶμα του καί τό τίμιο αἷμα του. Αὐτός ἐπιτελεῖ τήν ἴδια θυσία. Αὐτήν πού προσέσφερε τότε στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο τήν παρέχει τήν ἴδια καί σέ μᾶς. Καί γινόμαστε κι ἐμεῖς θυσιαστήρια πνευματικά. Αὐτό τό τίμιο αἷμα του καί τό ἄχραντο σῶμα του μᾶς καθιστᾶ ναούς ἱερούς καί δοχεῖα τῆς χάριτός του. Καθαρίζει τό νοῦ καί τήν ψυχή μας. Νεκρώνει μέσα μας τή φθορά καί τά πάθη μας. Καλλωπίζει τήν ψυχή μας, πυρώνει τήν καρδιά μας. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς μέ κατάλληλη προετοιμασία, μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης ἄς προσερχόμαστε γιά νά λάβουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν καί ζωή αἰώνιο.