1. ΔΕΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων εἶναι μία μέρα μοναδική μέσα στήν περίοδο τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου. Εἶναι ὁ πρόναος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Εἶναι ἡμέρα πανηγυρική ἀνάμεσα στίς τόσες κατανυκτικές. Διότι ὁ Κύριος προτυπώνοντας τόν αἰώνιο θρίαμβό του, εἰσέρχεται στήν ἁγία πόλη «καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου». Καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ τόν ὑποδέχονται μετά βαΐων καί κλάδων καί ζητωκραυγάζουν: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας μέσα σ’ αὐτό τό κλίμα κινεῖται. «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε», μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καί τό ἐπαναλαμβάνει καί πάλι, «Χαίρετε». Νά χαίρεστε. Ἡ ἐπιείκειά σας καί ἡ ὑποχωρητικότητά σας ἄς γίνει γνωστή σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀκόμη καί στούς ἄπιστους. Ὁ Κύριος πλησιάζει νά ἔλθει καί θ’ ἀποδώσει στόν καθένα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει. Μή κυριεύεστε ἀπό ἄγχος γιά τίποτε, ἀλλά γιά κάθε τι πού σᾶς παρουσιάζεται, κάνετε γνωστά τά αἰτήματά σας πρός τόν Θεό μέ τήν προσευχή καί μέ τή δέηση, οἱ ὁποῖες πρέπει νά συνοδεύονται καί μέ εὐχαριστία εὐγνωμοσύνης γιά ὅσα ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε. «μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν». Κι ἔτσι, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας τήν τελειότητα δέν μπορεῖ νά τή νιώσει κάθε νοῦς, θά φρουρήσει τίς καρδιές σας καί τίς σκέψεις σας, ἐφόσον μένετε ἑνωμένοι μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Μέσα στό ἱερό κείμενο μᾶς προκαλεῖ ἐντυπώση μιά φράση τοῦ ἀποστόλου πού δέν τήν κατανοεῖ κανείς μέ μία πρώτη ἀνάγνωση. Ζητᾶ νά ἀναφέρουμε τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας στόν Κύριό μας μέ αἰσθήματα εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης. Γιατί; Διότι ὅταν ἐμπιστευόμαστε τήν ζωή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ κατανοοῦμε ὅτι ἀκόμη καί τά δυσάρεστα γεγονότα εἶναι γιά τό καλό μας. Τά ξέρει ὅλα ὁ Κύριός μας καί ὅ,τι ἐπιτρέπει τελικῶς συντελεῖ στή σωτηρία μας. Ἀφοῦ ὅμως τά ξερει γιατί νά τοῦ τά ἀναφέρουμε; Γιά νά δείξουμε τήν ἐξάρτησή μας ἀπ’ αὐτόν καί τήν ἐμπιστοσύνη μας σ’αὐτόν. Ὅλα τά προβλήματα μας, μόνον ὁ Κύριος μπορεῖ νά μᾶς τά λύσει. Γι’ αὐτό νά τ’ ἀναθέτουμε ὅλα στόν Θεό. Ὅλη μας τή ζωή νά τήν ἐμπιστευόμαστε σ’ αὐτόν. Τό θέλημά του νά γίνεται. Ἐάν εἴμαστε γνήσιοι ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ, θά πρέπει ὅλα νά τά κάνουμε δοξολογητική προσευχή. Καί τή δυσκολία καί τή θλίψη, καί τή χαρά καί τήν ἐπιτυχία. Ὅ,τι κι ἄν μᾶς συμβεῖ. Διότι ὅλα μέ τήν προσευχή παίρνουν τόν δρόμο τους, ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη καί πίστη στήν ἀγάπη του καί τήν πρόνοιά του. Ἔτσι θά ζοῦμε χωρίς ἀγωνία. Ὅλα θά γίνονται προσευχή. Μέσα στί κλίμα τῆς προσευχῆς, ὅλα γίνονται μέ χάρη καί χαρά.
2. ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος στή συνέχεια μᾶς δίνει πνευματικές παρακαταθῆκες σπουδαῖες, πού ἀναφέρονται στίς σκέψεις μας καί στίς πράξεις μας. Ἀδελφοί, λέει, ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εἶναι σεμνά, ὅσα εἶναι δίκαια, ὅσα εἶναι ἀμόλυντα καί ἁγνά, ὅσα εἶναι προσφιλή στόν Θεό καί στούς καλούς ἀνθρώπους, ὅσα ἔχουν καλή φήμη, καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετή καί ὁποιοδήποτε καλό ἔργο πού εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, αὐτά νά συλλογίζεστε καί νά προσέχετε, κι ἔτσι νά τά ἐφαρμόζετε καί στή ζωή σας. «ταῦτα λογίζεσθε· καὶ… ταῦτα πράσσετε». Αὐτά πού μάθατε καί παραλάβατε μέ τήν προφορική διδασκαλία μου καί τά ἀκούσατε καί τά εἴδατε σ’ ὅλη τή συμπεριφορά μου καί τή διαγωγή μου, αὐτά καί νά κάνετε. Καί τότε ὁ Θεός πού εἶναι ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης θά εἶναι μαζί σας.
Ὅλες αὐτές οἱ πνευματικές παρακαταθῆκες πού δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Φιλιππησίους, ἀναφέρονται οὐσιαστικά σ’ ἕνα θέμα, στήν καθαρότητα καί τήν ἁγιότητα τῶν σκέψεων καί τῶν πράξεών μας. Νά εἶναι οἱ σκέψεις μας ἀμόλυντες γιά νά εἶναι καί οἱ πράξεις μας θεάρεστες. Διότι ἀπό τό περιεχόμενο τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μας πηγάζουν καί οἱ πράξεις μας. Αὐτήν βέβαια τή γενική ἀλήθεια, μποροῦμε ἰδιαιτέρως τώρα τίς ἁγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος νά τήν ἐφαρμόσουμε μέ ἰδιαίτερο περιεχόμενο. Μήν ἀφήσουμε δηλαδή τό νοῦ μας δηλαδή τίς μεγάλες καί κοσμοσωτήριες καί ἱερές αὐτές ἡμέρες νά πελαγοδρομεῖ στά καθημερινά καί τά βιωτικά. Ἀλλά ἄς στρέψουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας στόν ἐρχόμενο βασιλέα τῶν βασιλευόντων.
Ἄς τόν ὑποδεχθοῦμε ὄχι τόσο μέ βαΐα φοινίκων καί πρόσκαιρα ἐπιδερμικά αἰσθήματα, ἀλλά μέ βιώματα ἱερά. Σέ λίγο ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀρχίζει. Θά ἀντικρύσουμε τόν Κύριο καί Βασιλέα τῆς ζωῆς μας ἐπάνω στόν σταυρό. Ἄς τοῦ προσφέρουμε ὄχι τόσο τά δάκρυα καί τά ἄνθη μας, ἀλλά τήν καρδιά μας καί τήν ἀγάπη μας. Νά ἀφήσουμε τό νοῦ μας νά πλημμυρίσει μέ ἅγιες σκέψεις καί αἰσθήματα ἀφοσιώσεως καί μετανοίας. Νά γίνει ἡ καρδιά μας ἱερό ὄχημα γιά ἔλθει μέσα της ὁ Χριστός. Ἔτσι θά μεταμορφωθεῖ καί ἡ ζωή μας. Ἔτσι καί ἡ πράξεις μας θά ἐξαγιασθοῦν. Μοναδική ἐντρύφησή μας νά εἶναι ἡ μελέτη τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου μας. Νά πονέσουμε ὄχι μόνο γιά τά δικά του πάθη, ἀλλά καί γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες πού τόσο εὔκολα καί ἐξακολουθητικά διαπράττουμε. Κι ἄς τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς κάνει νέους ἀνθρώπους, ἀναγεννημένους καί ἀναστημένους.
