᾿Απόστολος: τοῦ εὐαγγελιστοῦ, 26 Σεπτ., «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται» (Α΄ ᾿Ιω. δ΄ 12-19)
Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶµεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡµῖν µένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωµένη ἐστὶν ἐν ἡµῖν. ἐν τούτῳ γινώσκοµεν ὅτι ἐν αὐτῷ µένοµεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡµῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύµατος αὐτοῦ δέδωκεν ἡµῖν. Καὶ ἡµεῖς τεθεάµεθα καὶ µαρτυροῦµεν ὅτι ὁ πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν υἱὸν σωτῆρα τοῦ κόσµου. ὃς ἂν ὁµολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ µένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. καὶ ἡµεῖς ἐγνώκαµεν καὶ πεπιστεύκαµεν τὴν ἀγάπην ἣν ἔχει ὁ Θεὸς ἐν ἡµῖν. Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ µένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ µένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη µεθ᾿ ἡµῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωµεν ἐν τῇ ἡµέρᾳ τῆς κρίσεως, ὅτι καθὼς ἐκεῖνός ἐστι, καὶ ἡµεῖς ἐσµεν ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ. φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούµενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. Ἡµεῖς ἀγαπῶµεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡµᾶς.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Κανείς βέβαια δέν ἔχει δεῖ ποτέ ποιός εἶναι στή φύση καί στήν οὐσία του ὁ Θεός. Κι ὅµως, ἐάν ἀγαπᾶµε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁ Θεός πού εἶναι ἀόρατος καί ἀνώτερος ἀπό κάθε κατανόηση, µένει µέσα µας· καί αἰσθανόµαστε τήν ἀγάπη του τέλεια καί πλήρη στήν ψυχή µας. Ἀπ’ αὐτό τό σηµεῖο γνωρίζουµε ὅτι µένουµε σ’ αὐτόν καί αὐτός µένει µέσα σέ µᾶς, ἀπό τό ὅτι µᾶς ἔχει δώσει ἀπό τή χάρη τοῦ Πνεύµατός του. Αὐτό τό Πνεῦµα µᾶς κατέστησε ναούς καί κατοικητήριά του. Καί ἐπιπλέον ἐµεῖς οἱ Ἀπόστολοι ἔχουµε δεῖ µέ τά µάτια µας καί ὡς αὐτόπτες µάρτυρες δηλώνουµε ὅτι ὁ Πατήρ ἀπέστειλε τόν Υἱό του ὡς σωτήρα τοῦ κόσµου, καί ἐκδήλωσε ἔτσι τήν τέλεια ἀγάπη του σέ µᾶς. Ὅποιος ὁµολογήσει µέ ὅλες του τίς δυνάµεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, ὁ Θεός µένει µέσα του, κι αὐτός µένει ἑνωµένος µέ τόν Θεό. Κι ἐµεῖς ἔχουµε γνωρίσει µέ τή χριστιανική µας πείρα καί ἔχουµε πιστέψει τήν ἀγάπη πού µᾶς ἔχει ὁ Θεός. Καί τρανό δεῖγµα τῆς ἀγάπης του εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, κι ἐκεῖνος πού µένει στήν ἀγάπη καί τήν ἀσκεῖ συνεχῶς, µένει ἑνωµένος µέ τόν Θεό, καί ὁ Θεός µένει µέσα σ’ αὐτόν. Καί σηµάδι ὅτι ἡ ἀγάπη ἔφθασε στόν ἀνώτερο βαθµό µέσα µας καί προοδεύσαµε σ’ αὐτήν στόν τέλειο βαθµό, εἶναι τό νά περιµένουµε µέ θάρρος καί ἀφοβία τήν ἡµέρα τῆς Κρίσεως. Καί θά ἔχουµε τό θάρρος αὐτό καί τήν παρρησία τήν ἡµέρα ἐκείνη, διότι µέ τήν ἀγάπη γινόµαστε ὅµοιοι µέ τόν Κριτή πού θά µᾶς κρίνει. Ὅπως δηλαδή εἶναι τώρα ὁ Χριστός στόν οὐρανό γεµάτος ἀγάπη, ἔτσι εἴµαστε κι ἐµεῖς στόν κόσµο. Γεµάτοι δηλαδή ἀγάπη µέσα στόν κόσµο αὐτόν πού στερεῖται καί δέν ἔχει τήν ἀγάπη. Ὅποιος ἀγαπᾶ δέν φοβᾶται τόν Κριτή νιώθοντας ἔνοχος γιά τίς ἁµαρτίες του, γιά τίς ὁποῖες θά δώσει λόγο. Ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη, ὅταν εἶναι τέλεια, ἀποµακρύνει καί βγάζει ἔξω ἀπό τήν ψυχή τό φόβο. Διότι ὁ φόβος εἶναι βασανιστικός καί προκαλεῖ ταλαιπωρία στόν ἔνοχο λόγῳ τῆς ποινῆς πού µέ τρόµο περιµένει νά τοῦ ἐπιβάλει ὁ Κριτής γιά τίς ἁµαρτίες του. Ἐκεῖνος λοιπόν πού φοβᾶται ἐπειδή αἰσθάνεται ἔνοχος, δέν ἔχει γίνει τέλειος στήν ἀγάπη. Ἐµεῖς οἱ Χριστιανοί ἀγαπᾶµε τόν Θεό, ἐπειδή αὐτός πρῶτος µᾶς ἀγάπησε καί προηγήθηκε στήν ἀγάπη του γιά µᾶς.
