Ἀπόστολος: τῆς Θεοτόκου, ς΄ ὥρας μεγ. Παρασκευῆς, «῾Ο ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι» (῾Εβρ. β΄ 11-18)
11 Ὅ τε γὰρ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάν-τες· δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν, 12 λέγων· ἀπαγγελῶ τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε· 13 καὶ πάλιν· ἐγὼ ἔσομαι πεποιθὼς ἐπ’ αὐτῷ· καὶ πάλιν· ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός. 14 ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τὸν διάβολον, 15 καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας. 16 οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος Ἀβραὰμ ἐπιλαμβάνεται. 17 ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. 18 ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
11 Ὑπάρχει μάλιστα στενός σύνδεσμος μεταξύ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς σωτηρίας καί ἐκείνων πού σώζονται μέσῳ αὐτοῦ. Διότι καί ὁ Ἰησοῦς πού μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς σώζει, κι ἐμεῖς πού ἁγιαζόμαστε καί σωζόμαστε, ὅλοι καταγόμαστε ἀπό ἕναν Πατέρα. Γι’ αὐτό τό λόγο δέν ντρέπεται ὁ Ἰησοῦς νά ὀνομάζει ὅλους αὐτούς ἀδελφούς του, 12 λέγοντας: Θά διακηρύξω καί θά ὁμολογήσω τό ὄνομά σου στούς ἀδελφούς μου, θά σέ ἀνυμνήσω μέσα σέ σύναξη. 13 Καί πάλι, δείχνοντας ὅτι ἔγινε ὅμοιος μέ μᾶς καί συγγένευσε μαζί μας, λέει: Ἐγώ ὁ Μεσσίας ὡς ἄνθρωπος θά στηρίξω τήν ἐμπιστοσύνη μου πάνω σ’ αὐτόν, τόν Θεό καί Πατέρα. Καί πάλι λέει: Ἰδού ἐγώ καί τά παιδιά πού μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. 14 Ἐπειδή λοιπόν τά παιδιά τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄνθρωποι καί ἔχουν συμμετάσχει ὅλα στήν ἀσθενική καί φθαρ-τή ἀνθρώπινη φύση, γι’ αὐτό καί αὐτός παρόμοια μετέσχε στήν ἴδια ἀνθρώπινη φύση καί ἀληθινά ἔγινε ἄνθρωπος· γιά νά καταστήσει μέ τό θάνατό του ἀνίσχυρο ἐκεῖνον πού εἶχε τή δύναμη καί τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου, δηλαδή τό διάβολο. 15 Κι ἔτσι νά ἀπαλλάξει αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή φοβοῦνταν τό θάνατο, σ’ ὁλόκληρη τή ζωή τους κατακρατοῦνταν ἀπό τή δουλεία τῆς ἀνησυχίας καί τῆς ἀγωνίας μήπως πεθάνουν καί στερηθοῦν τή ζωή αὐτή, καί ὑποστοῦν ἔπειτα καί τά δεινά τῆς καταδίκης μετά τό θάνατο. 16 Ἦταν λοιπόν ἀναγκαῖο νά γίνει ὁ Υἱός καί ἄνθρωπος. Διότι ἀναμφίβολα δέν ἔρχεται νά βοηθήσει ἀγγέλους, ὁπότε δέν θά ἦταν ἀνάγκη νά φορέσει σάρκα, ἀφοῦ οἱ ἄγγελοι εἶναι ἄσαρκοι· ἀλλά ἔρχεται νά βοηθήσει τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ. 17 Προκειμένου λοιπόν νά βοηθήσει ἀνθρώπους, ἔ-πρεπε νά ἐξομοιωθεῖ σέ ὅλα μέ τούς ἀδελφούς του αὐτούς, καί νά γίνει ἀρχιερεύς σπλαχνικός καί ἄξιος ὥστε νά βασίζεται ὁ καθένας μας σ’ αὐτόν· ἀρχιερεύς ἀξιόπιστος στά ἀρχιερατικά ἔργα πού πρέπει νά ἐπιτελοῦνται καί νά προσφέρονται στό Θεό γιά τήν ἐξιλέωση καί τή συγχώρηση τοῦ λαοῦ. 18 Ἔγινε λοιπόν σπλαχνικός καθώς ἐξομοιώθηκε μέ μᾶς· διότι, ἐφόσον ὑπέφερε καί δοκίμασε ὁ ἴδιος πειρασμούς, καθώς θυμᾶται τί ὑπέφερε κι αὐτός, μέ πολλή συμπάθεια θά βοηθήσει κι ἐκείνους πού πειράζονται καί δοκιμάζονται.
