5 Μαρτίου
Ἑορταζόμενοι ἅγιοι
● Ὁ Ἅγιος Κόνων ὁ Ἴσαυρος
● Ὁ Ἅγιος Κόνων ὁ Κηπουρός
● Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητὴς καὶ Θαυµατουργός
● Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀθηναῖος
● Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος
● Ὁ Ἅγιος Εὐλάµπιος
● Ὁ Ἅγιος Ἀρχέλαος καὶ οἱ µαζὶ µ᾿ αὐτὸν 152 Μάρτυρες
● Οἱ Ἅγιοι Φώτιος καὶ Κύριλλος
● Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Βουλγαρία
● Ὁ Ἅγιος Γεώργιος νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Ραψάνη
Περισσότερα στοιχεῖα
ὉἍγιος Κόνων ὁἼσαυρος
Ὁ Ἅγιος Κόνων ἔζησε στὰ ἀποστολικὰ χρόνια καὶ καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ (τὴ Βιδανή) τῆς Ἰσαυρίας. Οἱ γονεῖς του Νέστωρ καὶ Νάδα στὴν ἀρχὴ ἦταν εἰδωλολάτρες. Ἀλλ᾿ ἔπειτα δέχθηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη, µαζὶ µὲ τὸν ὡραῖο, ἔφηβο τότε, γιό τους.
Ὁ Κόνων νυµφεύθηκε µία χριστιανὴ κόρη (τὴν Ἄννα), µέσα ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ ὅµιλο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ συµφώνησαν καὶ οἱ δυὸ νὰ ζοῦν σὰν ἀδέλφια καὶ νὰ ἀφιερωθοῦν στὴ διάδοση τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Οἱ εἰδωλολάτρες συµπολῖτες τοῦ Κόνωνα ἔβλεπαν µὲ πολὺ δυσαρέσκεια τὶς χριστιανικές του δραστηριότητες. Ἔφεραν τοὺς πιὸ δυνατοὺς στὸ λόγο ἐθνικοὺς γιὰ νὰ τὸν ἀποστοµώσουν, ἀλλὰ αὐτὸς µὲ τὸ φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, τοὺς φίµωνε. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἀπὸ ἐγωισµὸ γίνονταν χειρότεροι. Μία µέρα, πῆγε σ᾿ ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ ἔκανε γιὰ τὴν ἰδιαίτερη αὐτὴ περίσταση αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόµενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύµατι». Νὰ παρακαλεῖτε, δηλαδή, τὸ Θεό, µὲ κάθε εἶδος προσευχῆς καὶ αἴτησης. Νὰ προσεύχεσθε σὲ κάθε καιρό, µὲ τὸ φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Προσευχήθηκε, λοιπόν, καὶ ὁ Κόνων στὸ Χριστό, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ γίνει κοµµάτια τὸ εἴδωλο τοῦ ναοῦ. Φωνὴ θρηνώδης ἀκούστηκε ἀπ᾿ ὅλους καὶ ὁµολόγησαν τὸ Χριστὸ ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ Κόνων µὲ τὰ ἔργα του, καὶ κυρίως µὲ τὴν προσευχή, πέτυχε νὰ σωθοῦν πολλὲς ψυχὲς ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία. Ἄλλη δὲ µαρτυρία ἀναφέρει, ὅτι ἐπὶ ἡγεµόνος τῆς Ἰσαυρίας Μάγνου, συνελήφθη καὶ κακοποιήθηκε. Ἀλλ᾿ οἱ χριστιανοὶ ποὺ φωτίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἔτρεξαν ἐπὶ τόπου καὶ ἀπείλησαν νὰ σκοτώσουν τὸν ἡγεµόνα, ὁ ὁποῖος φοβήθηκε, ἔφυγε καὶ ἄφησε ἐλεύθερο τὸν Κόνωνα. Μετὰ τὸ περιστατικὸ αὐτό, ἔζησε ἀλλὰ δυὸ χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
ὉἍγιος Κόνων ὁ Κηπουρός
Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ. Ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν πόλη Μάνδρα τῆς Παµφυλίας, καὶ ἔµενε σὲ κάποια τοποθεσία ποὺ ὀνοµαζόταν Κάρµηλα ἢ Κάρµενα. Ἐκεῖ καλλιεργοῦσε κῆπο, φυτεύοντας διάφορα λάχανα γιὰ νὰ ἐξοικονοµήσει τὰ ἀναγκαῖα της ζωῆς. Ἦταν τόσο ἀκέραιος στὸ φρόνηµά του καὶ ἁπλός, ὥστε ὅταν συνάντησε ἐκείνους ποὺ εἶχαν διαταγὴ νὰ τὸν συλλάβουν καὶ εἶδε ὅτι τὸν χαιρετοῦσαν, ἀνταποκρίθηκε καὶ αὐτὸς µὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι τὸν καλεῖ ὁ ἡγεµόνας Πούπλιος, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Τί χρειάζοµαι ἐγὼ στὸν ἡγεµόνα, τὴν στιγµὴ µάλιστα ποῦ εἶµαι χριστιανός; Ἂς καλέσει καλύτερα τοὺς ὁµοϊδεάτες του». Τότε δεµένο τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεµόνα, ποὺ τὸν παρακινοῦσε µὲ τὴν βία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Μὲ βαριὰ καρδιὰ ὁ Ἅγιος, ἔβρισε τὸν τύραννο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀληθινὸς χριστιανὸς καὶ ὅσα βασανιστήρια νὰ τοῦ κάνουν δὲν θὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἀµέσως τότε κάρφωσαν τὰ πόδια του καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ τρέχει µπροστὰ ἀπὸ τὴν ἅµαξα τοῦ ἡγεµόνα µέχρι ποὺ ξεψύχησε. Ἔτσι ἔλαβε τὸ αἰώνιο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.
ὉὍσιος Μᾶρκος ὁἈσκητὴς καὶ Θαυµατουργός
Ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα µ.Χ. Στὴν Ἀθήνα ἔλαβε ἀξιόλογη µόρφωση, καὶ µαζὶ µὲ τὴν ἐπίδοσή του στὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία διακρίθηκε καὶ στὴ µελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Κατόπιν ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ πῆγε στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ τὸν ἔφερε ἡ µεγάλη φήµη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόµου, κοντὰ στὸν ὁποῖο καὶ µαθήτευσε. Παρέµεινε µέσα στὴν κοσµικὴ κοινωνία, καταρτίζοντας τὸν ἑαυτό του τελειότερα στὴ σπουδὴ καὶ τὴν γνώση τῶν ἀνθρωπίνων πραγµάτων µέχρι τοῦ τεσσαρακοστοῦ ἔτους τῆς ἡλικίας του. Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ µία µικρὴ κοινοβιακὴ συντροφιά, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὴν φιλάδελφη καὶ προσεκτικὴ συµπεριφορά του. Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράµµατα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα σῴζονται µόνο µερικοὶ λόγοι καὶ ἐπιστολές, καθὼς καὶ συµβουλευτικὲς πραγµατεῖες. Εἶναι δὲ τόση ἡ πρακτικότητα καὶ ἡ ὠφέλειά τους, ὥστε ἐλέχθη γιὰ τὸν συγγραφέα τους, ὅτι: «Πάντα πώλησαν καὶ Μᾶρκον ἀγόρασαν». Νὰ ὅµως, καὶ µερικὰ ἀπὸ τὰ πολύτιµα παραγγέλµατά του: «Προτιµότερον, λέγει, νὰ σὲ βλάπτουν οἱ ἄνθρωποι παρὰ νὰ σὲ ἐξουσιάζουν οἱ δαίµονες. Ὁ ἁπλοῦς, ἀλλὰ ταπεινόφρων ἄνθρωπος εἶναι σοφώτερος ἀπὸ τοὺς σοφούς. Ὅποιος ἐνθυµεῖται τὰ προηγούµενα σφάλµατά του, προφυλάσσεται ἀπὸ τὰ µέλλοντα. Ἐὰν δὲν ὑπέστῃς θλίψεις νὰ µὴ νοµίζῃς ὅτι ἔχεις ἄρετην. Διότι δὲν εἶναι τίποτε ὅ,τι φύεται µέσα εἰς τὴν ἄνεσιν».
ὉὍσιος Μᾶρκος ὁἈθηναῖος
Συγκεχυµένες καὶ ἀσαφεῖς οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν ζωή του. Ἀπὸ διήγηση τοῦ
Ὁσίου Σεραπίωνος µαθαίνουµε ὅτι ἀσκήτευσε τὸν 4ο αἰῶνα µ.Χ. στὴν ἔρηµο πέραν τῆς χώρας τῶν Χετταίων, µᾶλλον πέραν τῆς Αἰγύπτου, στὸ ὄρος τῆς Θρᾴκης (ὄχι βέβαια τῆς ἑλληνικῆς) γιὰ 95 ὁλόκληρα χρόνια. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀθήνα. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἴσως νὰ εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο µὲ τὸν προηγούµενο ὅσιο Μᾶρκο τὸν Ἀσκητή.
ὉἍγιος Εὐλόγιος
Μαρτύρησε στὴν Παλαιστίνη διὰ ξίφους.
ὉἍγιος Εὐλάµπιος
Μαρτύρησε στὴν Παλαιστίνη διὰ ξίφους.
ὉἍγιος Ἀρχέλαος καὶ οἱ µαζὶ µ᾿ αὐτὸν 152 Μάρτυρες
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Στὸ Κουτλουµουσιανὸ Μηναῖο οἱ µάρτυρες ἀριθµοῦνται 142).
ΟἱἍγιοι Φώτιος καὶ Κύριλλος
Μᾶλλον ἀνῆκαν στοὺς 152 Μάρτυρες, ποὺ µαρτύρησαν µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Ἀρχέλαο.
ὉἍγιος Ἰωάννης νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Βουλγαρία
Ἦταν ὡραῖος στὸ σῶµα καὶ ἐγγράµµατος. Κάποτε µπλέχτηκε σὲ µία περιπέτεια καὶ ἀρνήθηκε τὸν Χριστό. Οἱ τύψεις συνειδήσεως ὅµως, γιὰ τὴν ἀποστασία του, τὸν ἔφεραν ἀπὸ τὴν Βουλγαρία στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ὑποτάχθηκε σ᾿ ἕναν µονόχειρα µοναχό, τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Ἦταν 18 χρονῶν ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ντύθηκε τούρκικα ροῦχα, µπῆκε στὸ τέµενος τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἔκανε µπροστὰ στοὺς Τούρκους τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ, καὶ προσκύνησε µὲ χριστιανοπρέπεια. Οἱ Τοῦρκοι ἀµέσως τὸν συνέλαβαν καὶ ἐπειδὴ δὲν µπόρεσαν νὰ τὸν µεταστρέψουν στὴ θρησκεία τους, τὸν ἀποκεφάλισαν στὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας στὶς 5 Μαρτίου 1784.
ὉἍγιος Γεώργιος νεοµάρτυρας ἀπὸ τὴν Ραψάνη
Ὁ νεοµάρτυς ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Ραψάνης, ἦταν γόνος τῆς σπουδαίας οἰκογενείας τῶν Χατζηλασκαρέων καὶ ἀπόφοιτος τῆς φηµισµένης σχολῆς τῆς πατρίδος του. Ἄσκησε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ γραµµατοδιδασκάλου στὴ γενέτειρά του. Ἡ ἀλλαγὴ ἑνὸς νεαροῦ ἀλλοθρήσκου ἀπετέλεσε τὴν αἰτία τοῦ µαρτυρίου τοῦ Γεωργίου. Τὸ συνέλαβαν, τὸν δίκασαν σύντοµα καὶ τὸν κατεδίκασαν τελεσίδικα σὲ θάνατο µὲ βασανιστήρια. Παρέδωσε µὲ ἀποκεφαλισµὸ τὸ πνεῦµα του στὶς 5 Μαρτίου τοῦ 1818 σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν. Ὁ θάνατος ἀπετέλεσε «τὴν γενέθλιον ἡµέραν» τῆς ζωῆς του καὶ οἱ θαυµαστὲς ἀποκαλύψεις του πιστοποίησαν ἀκόµα µία φορὰ ὅτι «τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυµάστωσεν ὁ Κύριος». Τὰ δὲ λείψανα τοῦ ἁγίου µετεφέρθησαν ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του µάρτυρος εἰς Ραψάνην καὶ εὑρίσκονται σήµερον εἰς τὴν οἰκίαν «Καραβασίλη» ὅπου καίει µπροστά τους ἀκοίµητη κανδήλα, καὶ εἶναι προσιτὰ εἰς κάθε εὐλαβὴ προσκυνητή.
