Οἱ Ἕλληνες αἰσθανόμαστε πάντοτε ὅτι μὲ τὸν ρωσικὸ λαὸ μᾶς συνδέουν ἰσχυροὶ δεσμοὶ ἀγάπης λόγῳ τῆς κοινῆς μας πίστεως καὶ τῆς ἐπὶ αἰῶνες ἑκατέρωθεν συμπαραστάσεως στὶς κατὰ καιροὺς δοκιμασίες τῶν λαῶν μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ θλίψη παρατηροῦμε τὰ τελευταῖα χρόνια μιὰ ἐκτροπὴ στὶς συχνὲς ἐκδηλώσεις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μὲ ἀποκλειστικὸ θέμα τὴν προβολὴ τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου, μάλιστα μὲ ἀφορμὲς ξένες πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος. Ἔτσι, πρόσφατα, τὴν 1η Φεβρουαρίου, ἑορτάσθηκε ἡ συμπλήρωση 5 ἐτῶν πατριαρχίας τοῦ Μακαριωτάτου Κυρίλλου μὲ τὴ συμμετοχὴ ἄνω τῶν 100 ἐπισκόπων καὶ μὲ πληθώρα ἐκδηλώσεων στὴ Ρωσία καὶ ἀλλοῦ, ὅπως π.χ. στὴ Σερβία. Τὸν περασμένο πάλι Νοέμβριο ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ἑόρτασε τὰ 67α γενέθλιά του μὲ ἐπίσης λαμπρὲς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις. Πέρυσι εἶχε ἑορτάσει παρομοίως τὰ 66α γενέθλιά του· πρόπερσι τὰ 65α. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις διοργανώνονται μὲ σκοπὸ νὰ προβληθεῖ τὸ Ρωσικὸ Πατριαρχεῖο σὲ βάρος τοῦ ὑπὸ δεινὲς περιστάσεις καὶ συνθῆκες εὑρισκόμενου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ὑποσκελισθεῖ αὐτὸ ἀπὸ τὴν βάσει ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τιμητικὴ πρωτοκαθεδρία του μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὑποστηρίζεται ἀκόμη ὅτι μὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις ἔμμεσα ἐπαναφέρεται ἡ ἀντορθόδοξη ἰδέα περὶ Τρίτης Ρώμης, ἰδέα ποὺ εἶχε ἀναπτυχθεῖ κατὰ τὸν 15ο αἰώνα καὶ προβλήθηκε ἰδιαίτερα κατὰ τὸν 19ο καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα ἀπὸ τοὺς θιασῶτες τοῦ λεγόμενου Πανσλαβισμοῦ. Ἐμεῖς δὲν θὰ θέλαμε νὰ πιστέψουμε κάτι τέτοιο, ποὺ θὰ ἀποτελοῦσε δυναμίτη στὰ θεμέλια τῆς ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἀρχὴ πολλῶν καὶ μεγάλων δεινῶν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ πόνο σύρουμε αὐτὲς τὶς γραμμές, ἐπισημαίνοντας κυρίως τὸν ξένο πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ἑορτασμὸ γενεθλίων τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἱκετεύοντας τὸν Κύριο νὰ μὴν ἐπιτρέψει νέες διαιρέσεις στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του, «ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. κ΄ 28).
