Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ΕΠΕ 11,578-580.
Ἡ φιλαργυρία εἶναι αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, τῆς αἰσχροκέρδειας, τῆς τσιγγουνιᾶς, τῆς σφιχτοχεριᾶς καί ἀπληστίας, τῆς ἀστοργίας, τῆς ἀπιστίας, τῆς μισανθρωπίας, τῆς ἁρπαγῆς τῶν ἀγαθῶν τοῦ ἄλλου, τῆς ἀδικίας, τῆς πλεονεξίας, τῆς τοκογλυφίας, τοῦ δόλου, τοῦ ψεύδους, τῆς ἐπιορκίας καί ὅλων τῶν παρομοίων μέ αὐτά κακῶν. Ἐξ αἰτίας τῆς φιλαργυρίας γίνονται ἱεροσυλίες, λωποδυσίες καί ὅλα σχεδόν τά εἴδη τῆς κλοπῆς… Μή πεῖτε: “οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς εἴμαστε πτωχοί καί σύ μιλᾶς γιά φιλαργυρία καί τήν καταδικάζεις σέ ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν οὔτε κἄν τά ἀπαραίτητα χρήματα γιά τή ζωή! “Μή ἰσχυρισθεῖτε κάτι τέτοιο! Γιατί ἡ ἐπιθυμία τῶν χρημάτων, πού ἔχουμε μέσα μας, βεβαιώνει ὅτι ὑπάρχει στήν ψυχή μας ἡ ἀρρώστια τῆς φιλαργυρίας καί χρειαζόμαστε γι’ αὐτήν θεραπεία. Ἐάν μοῦ λές ἐπίσης ὅτι δέν ἔχεις ἐσύ τήν ἀρρώστια αὐτή μέσα σου, ἀπόδειξέ το μέ τό ὅτι δέν ἐπιδιώκεις μέ κάθε θυσία νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τή φτώχεια, ἀλλά τή θεωρεῖς ποθεινότερη καί ἀνώτερη ἀπό τόν πλοῦτο, καί χαίρεσαι πού εἶσαι φτωχός, καί εὐχαριστεῖς τό Θεό, διότι μέ τή φτώχεια σοῦ γίνεται εὐκολώτερος ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας.
