Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ
Μάρκ. θ΄ 17-31
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. καὶ κρᾶξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.
1. Τὰ παιδιὰ στὸ Χριστὸ
Ἕνας πονεμένος πατέρας ὁδηγεῖ στὸν Κύριο τὸν ἄρρωστο γυιό του, ὁ ὁποῖος ἔχει καταληφθεῖ ἀπὸ δαιμονικὸ πνεῦμα. Ὁ νέος ποὺ βασανιζόταν ἀπὸ ἄλαλο δαιμονικὸ πνεῦμα δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ζητήσει ὁ ἴδιος τὴ θεραπεία του ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Ἀντὶ γι’ αὐτὸν ἀπευθύνεται ὁ πατέρας του στὸν Θεάνθρωπο. Κι Ἐκεῖνος ἀνταποκρίθηκε. «Φέρετε αὐτὸν πρός με», εἶπε. Καὶ τὸν ἔφεραν κοντά Του.
Ζητάει καὶ σήμερα ὁ Χριστὸς νὰ ὁδηγηθεῖ κοντά Του κάθε παιδί, κάθε νέος. Μέσα σ’ ἕναν κόσμο ὅπου ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος χρησιμοποιεῖ κάθε μέσο γιὰ νὰ παρασύρει καὶ νὰ καταστρέψει τὶς παιδικὲς καὶ νεανικὲς ψυχές, τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μᾶς ὑποδεικνύουν τὸ σωτήριο δρόμο: «Φέρετε αὐτὸν πρός με».
Ἂς ὁδηγοῦμε λοιπὸν τὰ παιδιὰ στὸν Σωτήρα Χριστό. Γονεῖς καὶ παιδαγωγοὶ ἂς προσπαθοῦμε νὰ τὰ θωρακίζουμε ἀπὸ τὴ μικρὴ ἡλικία μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὰ μάθουμε νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ συμμετέχουν στὰ ἅγια Μυστήρια. Νὰ μεταγγίζουμε στὶς ψυχές τους τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὰ προτρέπουμε νὰ ἀγωνίζονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Κι ἂν ἀκόμη κάποιοι νέοι παραστρατήσουν, ἂς προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ὑποδεικνύουμε τὸ σωστὸ μὲ ἀγάπη καὶ διάκριση καὶ κυρίως μὲ τὸ καλό μας παράδειγμα. Παράλληλα ἂς ἀναπέμπουμε ἐμεῖς ἀντὶ γι’ αὐτοὺς θερμὴ προσευχή, γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸν Λυτρωτή, τὴν πηγὴ τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας.
2.«Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»
Ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου νέου εἶχε ἐλλιπὴ πίστη· ὡστόσο δὲν εἶχε καὶ ποῦ ἀλλοῦ νὰ στηρίξει τὴν ἐλπίδα του. Στρέφεται λοιπὸν στὸν Κύριο καὶ μὲ λόγια ποὺ φανερώνουν τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ὀλιγοπιστία του, Τοῦ λέει: «Ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, λυπήσου μας καὶ βοήθησέ μας». Τὸ θέμα ὅμως δὲν εἶναι ἂν μποροῦσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς νὰ κάνει τὸ θαῦμα. Ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι ἔχει τὴ δύναμη νὰ βοηθήσει καὶ νὰ θεραπεύσει τὸν βασανισμένο νέο. Αὐτὸ ποὺ στέκεται ἐμπόδιο εἶναι ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ πατέρα. Γι’ αὐτό, πρὶν θεραπεύσει τὸ παιδί, ὁ θεῖος Διδάσκαλος βοηθεῖ τὸν πατέρα νὰ συναισθανθεῖ τὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ ὁμολογήσει μετὰ δακρύων: «Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Εἶναι παντοδύναμος ὁ Κύριος. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ εἶναι ἀκατόρθωτο γιὰ Ἐκεῖνον. Αὐτὸ ποὺ «δεσμεύει» τὴ δύναμή Του εἶναι ἡ ὀλιγοπιστία μας. Αὐτὴ δὲν Τὸν ἀφήνει νὰ ἐνεργήσει θαύματα στὴ ζωή μας. Ἂς θυμηθοῦμε τί ἔπαθαν οἱ συμπατριῶτες τοῦ Κυρίου, οἱ Ναζαρηνοί. Ἂν καὶ Τὸν εἶχαν τόσο κοντά τους, δὲν Τὸν πίστευαν. Γιὰ τὴν ἀπιστία τους αὐτή, ἡ Ναζαρὲτ στερήθηκε τὰ θαυμαστά Του ἔργα. Ἂς προσευχόμαστε λοιπὸν στὸν φιλάνθρωπο Κύριο νὰ ἐνισχύει τὴν πίστη μας. Ἡ πίστη περνᾶ ἀπὸ διάφορα στάδια μέχρι νὰ τελειοποιηθεῖ. Νὰ λέμε κι ἐμεῖς ὅπως καὶ οἱ Ἀπόστολοι: Κύριε, «πρόσθες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄ 5). Κι ἂν κάποτε ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες κι αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἀκούει τὶς προσευχές μας, ἂς κάνουμε ὑπομονὴ κι ἂς ἀξιοποιοῦμε τὴν κάθε δοκιμασία γιὰ νὰ στεριώνει καὶ νὰ γιγαντώνει ἡ πίστη κι ἡ ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό.
3. Πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη δύναμη
Ὁ Κύριος γύρισε πρὸς τὸν νέο ποὺ κειτόταν στὸ χῶμα, καὶ μίλησε αὐστηρὰ στὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα: –«Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν». Φύγε ἀπὸ τὸν νέο αὐτό, πονηρὸ πνεῦμα… Σὲ διατάζω Ἐγώ, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Καὶ τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἀφοῦ κραύγασε δυνατὰ καὶ συντάραξε τὸ παιδί, ἔφυγε μακριά.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐκπληκτικὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ λόγος Του ὡς «ρομφαία δίστομος ὀξεῖα ἐκπορευομένη» (Ἀποκ. ιθ΄ 15) κατασυντρίβει τοὺς δαίμονες καὶ τὰ πονηρά τους ἔργα. Ὁ διάβολος ἂν καὶ παρουσιάζεται «ὡς λέων ὠρυόμενος» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8), δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑποτάσσεται κάθε δύναμη «ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 10). Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μὲ πίστη καὶ ζεῖ ἑνωμένος μαζί Του δὲν φοβᾶται οὔτε τὴ βασκανία, οὔτε τὰ μάγια, οὔτε ἄλλη δαιμονικὴ ἐπήρεια. Ἀγωνίζεται σθεναρὰ ἐναντίον τῶν ἐπιθέσεων τοῦ πονηροῦ καὶ τὶς ἀποκρούει μὲ ἀσφάλεια καὶ βεβαιότητα, διότι πιστεύει στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ αἰώνιο Νικητὴ τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου.
