10 Ἀπριλίου

0410

10 Ἀπριλίου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

     Ο γιοι Τερέντιος, φρικανός, Μάξιµος, Ποµπηΐος κα λλοι 36

Ο γιοι λέξανδρος, ναξαµένης, νάξανδρος ( νάξαρχος), ριστείδης, Δηµάρατος, Δηµοκλς, Δηµοσθένης, Διονύσιος, παµεινώνδας, τεοκλς, Ζήνων, λίας, ρακλς, σαΐας, φαιστίων, Θεµιστοκλς, Θεόδωρος, Θεόφραστος, Θησες, Θωµς, σοκράτης, Λουκς, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφν, µηρος, Παρµενίων, Πελοπίδας, Περικλς, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολυνίκης, Προµηθες, Σοφοκλς, Σωκράτης, Τιµόθεος, Τίτος, Φιλοποίµην, Φωκίων, Χρόνης ( Χρόνιος) ο 40 ξ φρικς Μάρτυρες (+ 249-251)

     Προφήτιδα λδα

     Ο γιοι άκωβος Πρεσβύτερος κα ζας Διάκονος

     Ο γιοι Μακάριος, Ζήνων, λέξανδρος κα Θεόδωρος

●     σιοµάρτυρες ερς Μονς Νταο Πεντέλης

●     γιος Δµος ( Δηµήτριος)

●     γιος Γρηγόριος Ε´ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

●     γιος Χρύσανθος Ξενοφωντινός

 

Περισσότερα στοιχεῖα

 

Ογιοι Τερέντιος, φρικανός, Μάξιµος, Ποµπηΐος καλλοι 36

καυτς νεµος τς φρικς δν ργησε ν φέρει τν διαταγ το Δεκίου, πο διέταξε νελέητο διωγµ κατ τν χριστιανν. φρικανικ χριστιανικ κοινότητα πέστη φοβερ δοκιµασία. Μπροστ στ φρικτ βασανιστήρια, νας µετ τν λλο πεφταν στν πλάνη τς εδωλολατρείας. Μπροστ στ µεγάλο ατ κίνδυνο, 40 χριστιανο µ πικεφαλς τος Τερέντιο, φρικανό, Μάξιµο κα Ποµπήϊο, ποφάσισαν ν ντισταθον στος εδωλολάτρες κα ν νθαῤῥύνουν, τσι, τος πόλοιπους χριστιανούς. Παρουσιάστηκαν, λοιπόν, µπροστ στν γεµόνα Φουρτουνάτο κα µολόγησαν τν πίστη τους στ Χριστό. Χωρς καθυστέρηση γεµόνας διέταξε ν τος βασανίσουν σκληρά. Τότε νας νίσχυε τν λλο µ τ λόγια του Κυρίου µας: «Μ φοβηθτε π τν ποκτενόντων τ σµα, τν δ ψυχν µ δυναµένων ποκτεναι». Μ φοβηθετε, δηλαδή, π κείνους πο θανατώνουν τ σῶµα, ἀλλὰ δὲν ἔχουν τὴν δύναµη νὰ θανατώσουν τὴν ψυχή. Ὅταν ὁ ἡγεµόνας εἶδε ὅτι µὲ τὰ βασανιστήρια δὲν κατάφερνε τίποτα, διέταξε νὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν. Καὶ ἐνῷ τοὺς ὁδηγοῦσαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, αὐτοὶ ἔψαλλαν: «Ἔσωσας ἡµᾶς, Κύριε, ἐκ τῶν θλιβόντων ἡµᾶς καὶ τοὺς µισοῦντας ἡµᾶς κατήσχυνας», ποὺ σηµαίνει, µᾶς ἔσωσες, Κύριε, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ µᾶς θλίβουν καὶ καταντρόπιασες αὐτοὺς ποὺ µᾶς µισοῦν. (Ἡ µνήµη τους σὲ ὁρισµένους Συναξαριστὲς περιττῶς ἀναφέρεται στὴν 23η καὶ 28η Ὀκτωβρίου).

Ογιοι λέξανδρος, ναξαµένης, νάξανδρος ( νάξαρχος), ριστείδης, Δηµάρατος, Δηµοκλς, Δηµοσθένης, Διονύσιος, παµεινώνδας, τεοκλς, Ζήνων, λίας, ρακλς, σαΐας, φαιστίων, Θεµιστοκλς, Θεόδωρος, Θεόφραστος, Θησες, Θωµς, σοκράτης, Λουκς, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφν, µηρος, Παρµενίων, Πελοπίδας, Περικλς, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολυνίκης, Προµηθες, Σοφοκλς, Σωκράτης, Τιµόθεος, Τίτος, Φιλοποίµην, Φωκίων, Χρόνης, ( Χρόνιος) ο 40 ξ φρικς Μάρτυρες (+ 249-251) µνήµη τους συναντται πιγραµµατικ στ «Μικρν Εχολόγιον γιασµατάριον» κδοση ποστολικς Διακονίας 1959, χωρς λλες πληροφορίες. Πουθεν λλο δν ναφέρεται µνήµη τους. σως ν εναι π τος πι πάνω 36 µάρτυρες, πο µαρτύρησαν µαζ µ τος γίους Τερέντιο, φρικανό, Μάξιµο κα Ποµπήιο.

 

Προφήτιδα λδα

για Γραφ ναφέρει τν λδα στ Βιβλίο Δ´ Βασιλειν κβ´ 15-17. ζησε στ χρόνια ωσίου κα κατοικοσε στν ερουσαλµ ν τ Μασεν.

 

Ογιοι άκωβος Πρεσβύτερος καζας Διάκονος

ζησαν κα ατο π το χριστιανοµάχου βασιλι τν Περσν, Σαπρ το Β´. πρεσβύτερος άκωβος ταν π τ χωρι Φαραθά, κα διάκονος ζας π τ χωρι Βιθυκορά. Καταγγέλθηκαν σ χριστιανο κα νακρίθηκαν µπροστ στν ρχιµάγο χοσχαργάν. πειδ µως παρέµειναν στν µολογία το Χριστο, στν ρχ τος κτύπησαν σκληρ κα κατόπιν τος φησαν γυµνος τν νύκτα, µέσα σ δριµ κα φόρητο ψχος. Τ πρωΐ, πο µόλις νέπνεαν, λλ ζω τς πίστης διατηροσε λο τ σφργος κα τν κµή της στς ψυχές τους, τος ώτησαν: – παρνεστε π τέλους τν ησο; – Ν πεθάνουµε θέλουµε γι᾿ Ατόν, πάντησαν ο µάρτυρες. Τότε ρχοντας, διέταξε κα τος ποκεφάλισαν. Ο γιοι Μακάριος, Ζήνων, λέξανδρος κα Θεόδωρος Μαρτύρησαν στ χρόνια του ατοκράτορα Δεκίου (249-251) κα ἡγεµόνα Φουρτουνάτου στὴν Ἀφρική. µαζὶ µὲ πολλοὺς ἄλλους µάρτυρες (40) ἀποφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν στὴν προσταγὴ τοῦ ἡγεµόνα ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Συνελήφθησαν καὶ ἀφοῦ ὑπέστησαν πολλὰ καὶ σκληρὰ βασανιστήρια, στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν τὴν ἴδια µέρα µὲ τοὺς Τερέντιο, Ἀφρικανό, Μάξιµο καὶ Ποµπήιο, ποὺ µνηµονεύονται αὐτὴ τὴν µέρα, ἀλλὰ καὶ τὴν 28η Ὀκτωβρίου.

σιοµάρτυρες ερς Μονς Νταο Πεντέλης

(Βλέπε βιογραφία τους στος Α.Χ.Ε.Χ.).

 

γιος Δµος ( Δηµήτριος)

Νεοµάρτυρας ατς καταγόταν π τ χωρι ζον Κιουπρο (µακρι γέφυρα) τς παρχίας δριανουπόλεως. κανε τ πάγγελµα το ψαρ κα ργαζόταν σ κάποιο χθυοτροφεο τς Σµύρνης. λθε σ προστριβ µ τν Τορκο διοκτήτη το χθυοτροφείου, ποος τν συκοφάντησε τι δθεν Δµος ρκίστηκε ν γίνει Τορκος. δηγήθηκε µ ψευδοµάρτυρες στν κριτ κα φο πέµενε σταθερ στν πίστη του, ίχτηκε στ φυλακ κα βασανίστηκε φρικτ µ διάφορα ξύλα κα λλα µέσα. ταν τν βγαλαν π τν φυλακ (τρες φορές), Δµος συνεχς µολογοσε τν Χριστό. Τότε κριτς τν καταδίκασε σ θάνατο µ ποκεφαλισµό, γεγονς πο συνέβη στς 10 πριλίου 1763, µέρα Πέµπτη, στ Σµύρνη. Τ λείψανο το γίου νταφιάστηκε µ τιµς στ Να το γίου Γεωργίου στὴ Σµύρνη. Ὁ τάφος του ἔγινε προσκύνηµα τῶν πιστῶν, ποὺ τοὺς παρεῖχε πολλὰ ἰάµατα.

 

γιος Γρηγόριος Ε´ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Γεννήθηκε στ Δηµητσάνα τς ρκαδίας τ 1745 π φτωχος γονες, τν ωάννη γγελόπουλο κα τν σηµίνα τ γένος Παναγιωτόπουλου. Τ πρτο του νοµα ταν Γεώργιος. µαθε τ πρτα του γράµµατα στ Δηµητσάνα π τν διδάσκαλο εροµόναχο Μελέτιο, θεο κα νάδοχο ατο κα π τν εροµόναχο θανάσιο ουσόπουλο. Κατόπιν, στ εκοσί του χρόνια, πγε στν θήνα κα µαθήτευσε γι δυ χρόνια κοντ στν µεγάλο διδάσκαλο Δηµήτριο Βόδα. π τν θήνα, τ 1767, πγε στ Σµύρνη κα παράµεινε κοντ στν θεο του κκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθντας µαθήµατα στν Εαγγελικ Σχολή. Στ συνέχεια φυγε γι τν Πάτµο, που κουσε µαθήµατα φιλοσοφικς π τν Δανιλ τν Κεραµέα. π τν Πάτµο, πγε γι λίγο σ κάποια Μον τν Στροφάδων, που κάρη µοναχός µε τ νοµα Γρηγόριος κα ξαναγύρισε στν Πάτµο. Κατόπιν, Μητροπολίτης Σµύρνης Προκόπιος (πο ταν Μεσσήνιος), τν κάλεσε κα τν χειροτόνησε ρχιδιάκονό του. ταν ἀργότερα ἔγινε Πρεσβύτερος, ἦλθε στὴ Δηµητσάνα καὶ ἔδωσε διὰ τοῦ διδασκάλου Ἀγαπίου Λεονάρδου 1500 γρόσια, προκειµένου νὰ γίνουν δωµάτια γιὰ τὴν στέγαση τῶν ἀπόρων σπουδαστῶν καὶ ἔπειτα ἐπέστρεψε στὴ Σµύρνη. Στὶς 19 Αὐγούστου 1785 ἐξελέγη οἰκουµενικὸς Πατριάρχης καὶ ἐνθρονίστηκε τὴν 9η Μαΐου τοῦ ἴδιου χρόνου. Στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο ἔµεινε µέχρι τὸν Δεκέµβριο τοῦ 1798. Ἐπέδειξε ζῆλο καὶ δραστηριότητα γιὰ τὴν ἀνύψωση τῆς παιδείας τοῦ Γένους καὶ τὴν παγίωση τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήµατός του. Ἀνακαίνισε τὰ κτίρια τοῦ Πατριαρχείου, ἵδρυσε µεγάλο τυπογραφεῖο, ποὺ ἐξέδιδε κοινωφελῆ συγγράµµατα, ἕνα ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἡ Κιβωτὸς τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Πύλη ἀνίκανος νὰ διατηρήσει τὴν ὑποταγὴ τῶν λαῶν κάτω ἀπὸ τὸν τούρκικο ζυγό, καθαιρέθηκε τὸν Δεκέµβριο 1798 καὶ ἐξορίστηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου παρέµεινε µέχρι τὸν Σεπτέµβριο τοῦ 1806, γενόµενος διδάσκαλος καὶ σύµβουλος τῶν µοναχῶν. Ἐπὶ Σουλτάνου Σελήµ, ἀνακλήθηκε στὸν Πατρ. Θρόνο (Σεπτέµβριος 1806) καὶ παρέµεινε µέχρι τὸν Δεκέµβριο τοῦ 1808. Κατὰ τὴν δεύτερη Πατριαρχία του, ὁ Γρηγόριος ἀπελάθηκε καὶ πάλι τοῦ Π.Θρόνου. Πῆγε στὴν Πριγκηπόνησο σὰν ἐξόριστος, ἀσχολήθηκε µὲ διάφορες µελέτες καὶ ἔπειτα πῆγε πάλι στὸ Ἅγιον Ὄρος. Στὶς 14-12-1818 κλήθηκε γιὰ τρίτη φορὰ ὁ Γρηγόριος στὸν Οἰκουµενικὸ θρόνο, ὅπου παρέµεινε µέχρι 10 Ἀπριλίου 1821. Κατὰ τὴν τρίτη αὐτὴ πατριαρχία του, ἵδρυσε «κιβώτιον ἐλέους», ἀναδιοργάνωσε τὸ Πατριαρχικὸ τυπογραφεῖο καὶ µερίµνησε γιὰ τὴν ἀνόρθωση τῆς παιδείας, ποὺ τότε κινδύνευε ἀπὸ νεωτερίζοντα φιλοσοφικὰ ῥεύµατα. Μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ τὸν θάνατο πολλῶν Ἑλλήνων ἐπισήµων, καὶ προβλέποντας τὸ δικό του θάνατο νὰ πλησιάζει, ὁ Γρηγόριος ἔµενε ἀτάραχος, ἀπτόητος καὶ πιστὸς στὸ ποιµαντικό του καθῆκον, ἀποκρούοντας τὶς συνεχεῖς συστάσεις τῆς Ῥῶσικης πρεσβείας, καθὼς καὶ τῶν ὁµογενῶν προκρίτων στὴν Κωνσταντινούπολη, νὰ δραπετεύσει ἀπὸ ἀσφαλῆ δρόµο γιὰ τὸ καλό του Ἔθνους. Μετὰ τὴν τέλεση τῆς Πασχαλινῆς θείας Λειτουργίας, καὶ κατὰ τὴν 10η πρωινή, συνελήφθη µέσα στὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Οἱ δήµιοι τὸν ὁδήγησαν στὶς φυλακές, ὅπου τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τὸν πίεζαν νὰ δεχτεῖ τὸν Ἰσλαµισµό. Ὁ Πατριάρχης ἀπάντησε: «Μάταια κοπιάζετε. Ὁ Πατριάρχης τῶν Χριστι­ανῶν, Χριστιανὸς γεννήθηκε καὶ Χριστιανὸς θὰ πεθάνει». Τότε τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν ὁδήγησαν δεµένο στὴν ἀποβάθρα τοῦ Φαναριοῦ. Ἐκεῖ ὁ Γρηγόριος γονάτισε, ἔκανε τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ περίµενε τὸν ἀποκεφαλισµό του. Ἀλλὰ κάποιος δήµιος τὸν κλώτσησε, τὸν σήκωσε ἐπάνω καὶ τὸν µετέφεραν στὶς Πύλες τοῦ Πατριαρχείου, ὅπου σὲ µία ἀπ᾿ αὐτές, µὲ φρικτὸ τρόπο τὸν κρέµασαν. Κατόπιν παραδόθηκε στὸν τούρκικο ὄχλο, ποὺ ἀλαλάζοντας τὸν ἔσυρε µέχρι τὴν ἀποβάθρα τοῦ Φαναριοῦ. Ἐκεῖ τὸν παρέλαβαν οἱ δήµιοι, καὶ ἀφοῦ τρύπησαν ὅλο τὸ σῶµα του, ἔδεσαν στὸν λαιµό του ὀγκολίθους καὶ τὸν πέταξαν µέσα στὸν Κεράτιο κόλπο. Μὲ θεία οἰκονοµία ὅµως, οἱ ὀγκόλιθοι λύθηκαν καὶ τὸ λείψανο τοῦ Πατριάρχη ἐθεάθη κάτω ἀπὸ τὶς γέφυρες κοντὰ στὸν Γαλατᾶ. Τὸ παρέλαβε κρυφὰ ὁ πλοίαρχος Ἰωάννης Σκλάβος ἀπὸ τὴν Κεφαλλονιὰ καὶ τὸ µετέφερε στὴν Ὀδησσό, ὅπου κηδεύτηκε µὲ αὐτοκρατορικὲς τιµές. Τὸ 1871 µεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ ἐναποτέθηκε µὲ τιµὲς στὸ ναΐσκο τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ τὸ ἑπόµενο ἔτος στὸν Ναὸ τῆς Μητροπόλεως Ἀθηνῶν µέσα σὲ µεγαλοπρεπῆ τύµβο. Στὶς 10-4-1921 αὐτὸς ὁ νέος Ἱεροµάρτυρας τῆς πίστης µας, διακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπὸ σύνοδο 25 ἀρχιερέων στὴν Ἀθήνα καὶ παραµένει στὴ συνείδηση τοῦ Ὀρθόδοξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ φωτεινὸ ἀστέρι αὐτοθυσίας γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν Πατρίδα. Γιὰ τὴν µαρτυρικὴ µορφὴ καὶ αὐτοθυσία τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε´ ἔχουν γραφεῖ πλεῖστα ὅσα. Ἐδῶ, ἁπλὰ καὶ συνοπτικά, ἀναφερόµαστε στὴ σχέση του µὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ζακύνθου.

κατ κόσµον Γεώργιος γγελόπουλος, φτωχόπαιδο π τν Δηµητσάνα σ νεαρ λικία φτάνει στ Μον τν Στροφάδων που κείρεται Μοναχός, λαµβάνοντας τ νοµα Γρηγόριος. να χρόνο µετ τν παγχονισµ νήµερα το Πάσχα τ 1821, τν ξευτελισµ κα τν µεταφορ το Λειψάνου Του στν δησσό, Ζακυνθινς ερωµένος Οκονόµος Νικόλαος Κοκκίνης (µετέπειτα Μητροπολίτης Ζακύνθου), φηµέριος τότε το παλαίφατου Ναο τς

δηγήτριας στ Τζάντε κα φλογερότατος Φιλικός, συνθέτει κολουθία πρς τιµν το νέου εροµάρτυρα. Τ 1871 λόγιος ρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Κατραµς συµµετέχει στν πιτροπ γι τν µετακοµιδ το ερο Του Λειψάνου στν θήνα π τν δησσό. Πρν τν ναχώρηση Κατραµς κφωνε λογύδριο, κατ᾿ παίτησιν τν µογενν. Τν δια χρονιά, να λλο µέλος τς Συνοδικς κείνης πιτροπς γι τν Μετακοµιδή, ρχιµανδρίτης βέρκιος Λαµπίρης κδίδει στν θήνα γι λειτουργικ χρήση τν κολουθία το Κοκκίνη του 1822. ξιοσηµείωτο εναι, τι Διονύσιος Σολωµς στ πολύστιχο ποίηµά του «µνος ες τν λευθερίαν» ποτυπώνει µ τν παράµιλλη δύναµη το λόγου του, τν κοινή του Γένους πεποίθηση γι τν συµβολικ ξία το µαρτυρικο τέλους το Πατριάρχη Γρηγορίου: «.. Κειες τς δάφνες πο σκορπίστε τώρα πλέον δν τς πατε, κα τ χέρι που φιλστε πλέον, ! πλέον δν ελογε. Ὅλοι κλαῦστε. Ἀποθαµένος ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς κλαῦστε, κλαῦστε κρεµασµένος ὡσὰν νἄτανε φονιάς. Ἔχει ὀλάνοικτο τὸ στόµα π᾿ ὧρες πρῶτα εἶχε γευθῆ τ᾿ Ἅγιον Αἷµα, τ᾿ Ἅγιον Σῶµα λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ εἰς ὁποῖον δὲν πολεµήση καὶ ἠµπορεῖ νὰ πολεµῇ. … ». [στροφὲς 134-139].

 

γιος Χρύσανθος Ξενοφωντινός

Νεοµάρτυρας ατς µαρτύρησε γι τν πίστη του στς 10 πριλίου 1821, κατ τν µέρα τς ναστάσεως το Κυρίου, δι ξίφους. ταν γέρων στν λικία, κα τόπος το µαρτυρίου του Κωνσταντινούπολη.