17 Ἀπριλίου

 

17 Ἀπριλίου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ὁ Ἅγιος Συµεὼν ἐπίσκοπος Περσίας καὶ οἱ µαρτυρήσαντες µαζὶ µ᾿ αὐτὸν Αὐδε­

       λᾶς ὁ Πρεσβύτερος, Γοθαζάτ, Φουσίκ καὶ ἄλλοι 1150

●     Ὁ Ἅγιος Ἀζὰτ ὁ εὐνοῦχος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς ὁ Νέος

●     Ὁ Ἅγιος Ἀγαπητὸς Πάπας Ῥώµης

●     Ὁ Ἅγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου

●     Ὁ Ἅγιος Παΐσιος

 

Περισσότερα στοιχεῖα

 

ὉἍγιος Συµεὼν ἐπίσκοπος Περσίας καὶ οἱ µαρτυρήσαντες µαζὶ µ᾿ αὐτὸν Αὐδελᾶς ὁ Πρεσβύτερος, Γοθαζάτ, Φουσίκ καὶἄλλοι 1150

Στὴν Περσία ὑπῆρχε χριστιανικὴ κοινότητα, ποὺ οἱ ἄνθρωποί της εἶχαν ἄµεµπτη ζωὴ καὶ µεγάλη αὐταπάρνηση, ἕτοιµοι νὰ θυσιαστοῦν γιὰ τὸ ὄνοµα καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Καρδιὰ αὐτῆς τῆς κοινότητας ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Συµεών, παράδειγµα χριστιανικῆς ζωῆς. Οἱ Πέρσες ἔβλεπαν τοὺς χριστιανοὺς σὰν ἀγκάθι στὸ µάτι τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τοὺς διέβαλαν στὸ βασιλιὰ Σαπὼρ τὸν Β´, µὲ τὸ πρόσχηµα ὅτι εἶχαν ἐπαναστατικὲς διαθέσεις. Ἀµέσως ὁ Σαπὼρ διέταξε νὰ φέρουν τὸν ἐπίσκοπο δεµένο µπροστά του.

Ὁ Συµεὼν διαβεβαίωσε τὸ βασιλιὰ ὅτι ἡ χριστιανικὴ θρησκεία κάνει νοµιµόφρονες πολῖτες καὶ ὄχι ἀνόητους ἐπαναστάτες. Ὁ βασιλιάς, ὅµως, ἦταν τόσο προκατειληµµένος ἐναντίον του, ποὺ διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν. Στὴ φυλακὴ ὁ Συµεὼν γνώρισε τὸν Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, ποὺ ἀλλαξοπίστησε γιὰ νὰ σώσει τὸ κεφάλι του. Τότε ὁ Συµεών, µὲ κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε καὶ πάλι τὴν καρδιὰ τοῦ Γοθαζὰτ γιὰ τὸ Χριστό. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ Σαπώρ, ὀργισµένος, ἀποκεφάλισε τὸν Συµεὼν καὶ τὸν Γοθαζάτ, καὶ ἐπιπλέον ἄλλους 1150 χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησία, µαζὶ µὲ τὸν πρεσβύτερο Αὐδελᾶ. Ἔτσι, ὅλοι ἔδωσαν τοὺς ἑαυτούς τους, «προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὄσµην εὐωδίας». Δηλαδή, προσφορὰ καὶ θυσία στὸ Θεό, γιὰ νὰ εἶναι µπροστά Του µυρωδιὰ εὐωδιαστή. Τὴν τελευταία στιγµὴ στὸ στρατόπεδο τῶν µαρτύρων, προστέθηκε καὶ ὁ κουροπαλάτης τοῦ βασιλιᾶ, ὀνόµατι Φουσίκ. Ἦταν κρυπτοχριστιανὸς καὶ ὅταν εἶδε ἕναν ἀπὸ τοὺς 1150 νὰ δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε καὶ τὸν προέτρεψε νὰ µείνει πιστὸς µέχρι τέλους. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ Σαπώρ, διέταξε νὰ τὸν φονεύσουν µὲ τὸν πιὸ σκληρὸ τρόπο. Ἔτσι τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔγδαραν ζωντανό.

 

ὉἍγιος Ἀζάτ ὁ εὐνοῦχος

Ἦταν εὐνοῦχος τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαβωρίου, πλούσιος καὶ πολὺ ἀγαπητὸς ἀπὸ τὸν βασιλιὰ γιὰ τὴν ἀφοσίωσή του σ᾿ αὐτόν. Ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ὑπέστη µαρτυρικὸ θάνατο, µαζὶ µὲ χίλιους ἄλλους µάρτυρες. Ἀλλὰ τόσο µετάνιωσε ὁ βασιλιὰς γιὰ τὸν θάνατο τοῦ πιστοῦ καὶ ἀγαπητοῦ εὐνούχου του, ὥστε διέταξε τὴν παύση τοῦ διωγµοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν.

 

ὉἍγιος Ἀδριανὸς ὁ Νέος

Ἀρνήθηκε καὶ ὁ Ἅγιος αὐτὸς νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἐκεῖ ὑποβλήθηκε σὲ πολλὲς στερήσεις καὶ βασανισµούς, γιὰ νὰ δαµάσουν τὸ φρόνηµά του. Ὅταν νόµισαν ὅτι ἡ σταθερότητά του θὰ εἶχε πλέον πέσει, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν διέταξαν νὰ προσφέρει θυσία στοὺς θεοὺς τῶν εἰδώλων.

Ὁ Ἀδριανὸς ὄχι µόνο δὲ δέχτηκε, ἀλλ᾿ ἀντίθετα, ἐξοργισµένος µπροστὰ στὴν ἐπιµονὴ τοῦ ἄρχοντα εἰδωλολάτρη, καὶ στὶς βρισιές, ποὺ ἐξεστόµιζε κατὰ τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸ βωµό, ἔτρεξε καὶ τὸν γκρέµισε µαζὶ µὲ τὴν φωτιὰ καὶ τὰ σφάγια ποὺ εἶχε πάνω του. Ἔκπληκτος ὁ ἄρχοντας µπροστὰ στὴν ἐνέργεια τοῦ Ἀδριανοῦ, ἔδωσε σύνθηµα ἄγριας ἐπίθεσης κατὰ τοῦ Ἁγίου. Κτυπήµατα ἀλλεπάλληλα µὲ σιδερόβεργες καὶ πέτρες, ὁπουδήποτε τὸν ἔβρισκαν, τὸν ἔκαναν αἱµόφυρτο. Τὸ πρόσωπο καὶ τὸ κεφάλι του γέµισαν πληγές. Ἀλλ᾿ ἡ λύσσα τῶν εἰδωλολατρῶν δὲν εἶχε κορεσθεῖ. Ἀφοῦ ἄναψαν καµίνι τὸν ἔριξαν στὶς φλόγες του, ὅπου καὶ βρῆκε ὁ µάρτυρας ὁ ἀτρόµητος τὸ µαρτυρικὸ τέλος.

 

ὉἍγιος Ἀγαπητὸς Πάπας Ῥώµης

Ὑπῆρξε 58ος στὴ σειρὰ τῶν Παπῶν τῆς Ῥώµης καὶ κλήθηκε στὸν ποντιφικὸ θρόνο τὸ 535 µ.Χ. Ἦταν ἀσκητικὸς τύπος καὶ ἄνθρωπος µεγάλης ἀρετῆς. Γιὰ τὴν αἵρεση τῶν µονοφυσιτῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθήρεσε τὸν Πατριάρχη Ἄνθιµο Α´ ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, γιὰ τὰ ὄχι καλὰ φρονήµατά του, καὶ µὲ σύνοδο ὑπὸ τὴν προεδρία του ἀνέδειξε Πατριάρχη τὸν Πρεσβύτερο Μηνᾶ, κληρικὸ εὐσεβέστατο καὶ Ὀρθόδοξο. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἔτυχε µεγάλης ὑποδοχῆς ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό. Στοὺς Συναξαριστὲς βρίσκουµε καὶ τὶς ἑξῆς διηγήσεις γι᾿ αὐτόν: Ὅτι κατὰ τὸ ταξίδι του, σ᾿ ἕνα Ἑλληνικὸ λιµάνι βρῆκε κάποιο ἄνθρωπο ἄλαλο ἀπὸ τὴν γέννησή του καὶ ἀνίκανο νὰ βαδίζει. Τὸ θέαµα ἦταν ἐλεεινὸ καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ Πάπα Ἀγαπητοῦ ἐλέησε τὸν πάσχοντα. Μόνο µὲ τὴν ἁφή του, τοῦ ἀπόδωσε τὴν ὑγεία τῶν ποδιῶν του, κατόπιν ἔβαλε στὸ στόµα του τὴν θεία Κοινωνία καὶ ἔλυσε καὶ τὰ δεσµὰ τῆς γλώσσας του. Ἄλλο θαῦµα ἔκανε στὴν Κωνσταντινούπολη, µὲ τὸ νὰ θεραπεύσει ἕναν τυφλό, ποὺ συνάντησε στὴ Χρυσὴ πύλη. Ὁ Πάπας Ἀγαπητὸς πέθανε τὸ 536 στὴν Κωνσταντινούπολη, ἕνα χρόνο µετὰ τὴν ἐνθρόνισή του.

 

ὉἍγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου

Γεννήθηκε στὴν Κόρινθο τὸ 1731 ἀπὸ γονεῖς ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὸ γένος τῶν διάσηµων Νοταράδων. Τὸ ὄνοµα τοῦ πατέρα του ἦταν Γεώργιος (ἢ Γεωργαντᾶς) καὶ τῆς µητέρας του, Ἀναστασία. Τὸ βαπτιστικό του ὄνοµα ἦταν Μιχαήλ. Τὰ πρῶτα του γράµµατα τὰ ἔµαθε στὴν πατρίδα του, ἀλλὰ εἶχε µεγάλο ζῆλο στὴ µοναχικὴ ζωή. Ἔτσι κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς ἔφυγε γιὰ τὸ Μέγα Σπήλαιο.

Ὁ πατέρας του ὅµως τὸν ἀνακάλυψε καὶ τὸν ὁδήγησε πίσω στὸ σπίτι, ὅπου συνεχῶς µελετοῦσε. Ὅταν κάποιο καιρὸ ἡ Κόρινθος εἶχε ἔλλειψη διδασκάλου, ἀνέλαβε αὐτὸς δωρεὰν τὴν διδασκαλία τῶν νέων. Σὰν δάσκαλος διέπρεψε καὶ ἀγαπήθηκε γιὰ τὴν σεµνότητα τῆς ζωῆς του ἀπὸ τοὺς Κορινθίους, ποὺ µετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στὸν Πατριάρχη Σαµουὴλ σὰν διάδοχο τοῦ τὸν Μακάριο, λαϊκὸ τότε, καὶ ἔτσι ἀνυψώθηκε στὸ θρόνο τῆς Κορίνθου. Ἀλλ᾿ ὅταν ἄρχισε ὁ Ῥωσσοτουρκικὸς πόλεµος (1768), ὁ Μακάριος, ἀναγκάσθηκε νὰ καταφύγει µὲ τὴν οἰκογένειά του στὴ Ζάκυνθο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ὕδρα, ὅπου ἡσύχαζε σὲ κάποια Μονή. Ὅταν ἠρέµησαν τὰ πράγµατα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκλέγει νέο ἐπίσκοπο Κορίνθου, ἴσως διότι ὁ Μακάριος ἐγκατέλειψε τὴν ἐπαρχία του καὶ ἔφυγε. Ἀπὸ τότε περιφερόταν στὰ µοναχικὰ κέντρα, στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Πάτµο καὶ ἀλλοῦ. Τελικὰ καταστάλαξε στὴ Χίο, ὅπου µαζὶ µὲ τὸν Ἀθανάσιο Πάριο (συγγραφέα τῆς βιογραφίας του) καὶ τὸν Ἱεροµόναχο Νικηφόρο Χίου, βρῆκε τὴν ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στὶς 17 Ἀπριλίου τοῦ 1805.

 

ὉἍγιος Παΐσιος Τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (Ῥῶσος). Διὰ Χριστὸν σαλός.