Πράξ. ις΄ 16-34
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
1. Τὸ πρῶτο βῆμα
Στὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ποὺ περιγράφει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, βλέπουμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς αὐτόν. «Αὐτὸς εἶδε τὸν τυφλόν, οὐχ ὁ τυφλὸς αὐτῷ προσῆλθε», σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Δὲν κάλεσε ὁ φτωχὸς τυφλὸς τὸν Κύριο ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος τὸν πλησίασε καὶ μὲ ἰδιαίτερη στοργὴ τὸν θεράπευσε καὶ τοῦ χάρισε τὸ φῶς του.
Κι ἐμεῖς, ἂν γνωρίζουμε ἢ μαθαίνουμε κάτι γιὰ τὸν Χριστό, τὸ ὀφείλουμε σ’ Ἐκεῖνον… Δὲν γνωρίσαμε ἐμεῖς τὸν Θεό, ἀλλὰ Ἐκεῖνος μᾶς ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτό του (Γαλ. δ΄ 9). Αὐτὸς ἔτεινε πρῶτος τὸ χέρι καὶ μᾶς ἔδωσε γνωριμία. Αὐτὸς πρῶτος χτύπησε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας γιὰ νὰ εἰσέλθει. Αὐτὸς μᾶς πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μᾶς κρατᾶ γερά, μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία. Ἂς δοξάσουμε λοιπὸν τὸν Κύριο ὡς τὸν αἴτιο τῆς σωτηρίας μας κι ἂς Τὸν ἀγαποῦμε ὅλο καὶ περισσότερο διότι «αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Α΄ Ἰω. δ΄ 19).
2. Κάθε θλίψη ἔχει τὸν σκοπό της
Ἦταν εὔλογη ἡ ἀπορία τῶν μαθητῶν ὅταν εἶδαν τὸν ἐκ γενετῆς τυφλό, κι ἀμέσως τὴν ἐξέφρασαν:
–Διδάσκαλε, ποιὸς ἁμάρτησε γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τυφλός; Ἁμάρτησε ὁ ἴδιος ὅταν ἦταν ἀκόμη μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἢ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του καὶ τιμωρεῖται αὐτὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους;…
Καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς τοὺς ἀπάντησε:
–Οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς του, «ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γεννήθηκε τυφλός, γιὰ νὰ φανερωθοῦν μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ θεραπεία τῶν ματιῶν του τὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελεῖ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι δύσκολο νὰ διακρίνουμε γιατί ὁ πανάγαθος Θεὸς ἐπιτρέπει τὴν κάθε δοκιμασία στὴ ζωή μας. Ἕνα εἶναι βέβαιο: ὅτι κάθε δοκιμασία ἢ θλίψη ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ἔχει τὸν σκοπό της. Τὴν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἴτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει γιὰ κάποιο λάθος μας, εἴτε γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε ἅγιες ἀρετές, ὅπως ἡ πίστη, ἡ ὑπομονή, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, εἴτε γιὰ νὰ φανερώσει τὴ δύναμή Του στὴ ζωή μας μὲ τρόπο θαυμαστὸ καὶ συγκλονιστικό. Σὲ κάθε περίπτωση, πολλὲς καὶ μεγάλες εἶναι οἱ ὠφέλειες ποὺ θὰ ἀποκομίσουμε. Ἂς κάνουμε λοιπὸν ὑπομονὴ καὶ μὲ εἰρήνη ψυχῆς ἂς λέμε πάντοτε: «Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. κα΄ 14).
3. Ὁ γενναῖος ὁμολογητὴς
Ὕστερα ἀπὸ τὴ θεραπεία του ὁ πρώην τυφλὸς ἔγινε τὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος στὰ Ἱεροσόλυμα. Πολλοὶ ποὺ τὸν συναντοῦσαν δὲν πίστευαν ὅτι αὐτὸς εἶναι πράγματι ὁ γνωστὸς τυφλὸς ζητιάνος. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς βεβαίωνε: «Ἐγώ εἰμι». Καὶ ἄρχιζε νὰ διηγεῖται πῶς ὁ Κύριος τὸν θεράπευσε. Θεωροῦσε τὸν Ἰησοῦ εὐεργέτη του, καὶ τὸ διεκήρυττε παντοῦ, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς ἀντιδράσεις τῶν φανατικῶν Ἰουδαίων. Κι ὅταν τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στοὺς Φαρισαίους, δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει μὲ παρρησία ὅτι ὁ Χριστὸς «προφήτης ἐστὶ» καὶ ὅτι Αὐτὸς τὸν θεράπευσε. Τότε οἱ Φαρισαῖοι τὸν ἔδιωξαν μὲ θυμό. Τὸν ἔβγαλαν ἔξω, ἀλλὰ βγῆκε νικητής. Διότι ὁ πρώην τυ-φλὸς ἀναδείχθηκε ὁμολογητὴς τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ παράδειγμά του διδάσκει κι ἐμᾶς νὰ μὴ διστάζουμε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀλήθεια, ὅ,τι κι ἂν μᾶς κοστίζει. Στὴν καθημερινή μας ζωή, στὸ χῶρο τῆς ἐργασίας μας, ἴσως καὶ στὸ συγγενικό μας περιβάλλον, σὲ κάθε περίσταση, καὶ πολὺ περισσότερο ὅταν ἡ ἀλήθεια διαστρέφεται καὶ ὁ Χριστὸς ὑβρίζεται καὶ περιφρονεῖται, ἔχουμε χρέος νὰ μιλοῦμε καὶ νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν πίστη μας.
Αὐτὴ ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως δὲν εἶναι ἔργο μόνο τῶν ἱερέων καὶ τῶν θεολόγων. Εἶναι ἔργο ὅλων μας. Ἡ ὁμολογία πίστεως δὲν ἀπαιτεῖ ρητορικὰ προσόντα οὔτε ἀπομνημόνευση κάποιων συγκεκριμένων ἐπιχειρημάτων. Ὁμολογία πίστεως εἶναι ἡ κατάθεση τῆς προσωπικῆς μας ἐμπειρίας ὄχι μόνο μὲ τὸν λόγο ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ παράδειγμά μας· μὲ τὴν ὅλη ζωή μας.
