Ἀλήθεια, μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει ἕνα τέτοιο ἐρώτημα;
Τί εἶναι ἡ ζωή μας;
Πνιγμένοι στὶς μέριμνες τῆς καθημερινότητας, προσκολλημένοι στὰ γήινα πράγματα, ἔχοντας δυνάμεις καὶ ὑγεία, κάνοντας συνεχῶς σχέδια, ὄνειρα, προγραμματισμοὺς γιὰ τὴ ζωή μας, συχνὰ δὲν ἀσχολούμαστε μὲ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ ζωή, τὸ νόημά της.
Ἔρχονται ὅμως κάποιες στιγμὲς ποὺ μᾶς καλοῦν νὰ σκεφθοῦμε καὶ σοβαρὰ ν᾿ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτό.
Ἕνα ἀπροσδόκητο γεγονός, μιὰ σοβαρὴ ἀσθένεια, ἕνας αἰφνίδιος θάνατος προσφιλοῦς προσώπου, μιὰ ἀποτυχία, ἀλλάζουν τὴ ροὴ τοῦ προγράμματός μας, διαμορφώνουν διαφορετικὰ τὴν καθημερινότητά μας. Καὶ τότε σκεπτικοί, σοβαροὶ ἀναρωτιόμαστε: Τί εἶναι ἄραγε ἡ ζωή μας;
Ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπαντᾶ μὲ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ ὁποῖος στὴν καθολική του ἐπιστολὴ θέτει τὸ ἴδιο ἐρώτημα: «Ποία γὰρ ἡ ζωὴ ὑμῶν;». Καὶ ὁ ἴδιος δίνει τὴν ἀπάντηση: «Ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. δ΄ 14).
Τί εἶναι ἡ ζωή σας ἐδῶ στὴ γῆ; Ἀτμὸς ποὺ λίγο φαίνεται στὴν ἀρχή, κι ἔπειτα; Ἔπειτα ἐξαφανίζεται.
Τίποτε σταθερὸ καὶ βέβαιο δὲν ἔχει ὁ ἀτμός. Λίγο διαρκεῖ, γρήγορα περνᾶ, εὔκολα διασκορπίζεται καὶ χάνεται χωρὶς νὰ ἀφήνει κανένα ἴχνος.
Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος μιὰ ἄλλη εἰκόνα θὰ μᾶς δώσει: «Πᾶσα σὰρξ ὡς χόρτος, καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου» (Α΄ Πέτρ. α΄ 24). Χαρακτηρίζει τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ σὰν χορτάρι, καὶ τὴ δόξα τοῦ ἀνθρώπου σὰν τὸ ἄνθος τοῦ χόρτου. Ξεραίνεται τὸ χορτάρι καὶ πέφτει μαραμένο τὸ ἄνθος του.
Πόσα πολλὰ καὶ βαθιὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβει μ᾿ αὐτὲς τὶς ἁπλὲς εἰκόνες!
Ναί! αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ζωή. Σὰν λουλούδι μαραίνεται, σὰν ὄνειρο περνᾶ. Τόσο γρήγορα! Πόσο σύντομα κυλᾶ ὁ χρόνος της! Πῶς περνοῦν τὰ χρόνια χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε!
Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ μας βοηθεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ προσωρινὸ καὶ παροδικὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ καταλάβουμε, τόσο περισσότερο θὰ χαιρόμαστε τὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καὶ τόσο πιὸ καλὰ θὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωὴ στὴν οὐράνια Βασιλεία. Αὐτὴ ἡ συνειδητοποίηση τῆς παροδικότητας μᾶς βοηθεῖ νὰ μὴν κολλάει ἡ καρδιά μας στὰ παρόντα, ποὺ εἶναι πρόσκαιρα, νὰ μὴν ἀναπαύεται ἡ ψυχή μας στὰ γήινα καὶ μάταια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. α΄ 2) καὶ προτρέπει: «Αὐτὸ τὸ ρητὸ ἐπιθυμῶ νὰ γραφεῖ καὶ στοὺς τοίχους καὶ στὰ ροῦχα καὶ στὴν ἀγορὰ καὶ στὸ σπίτι καὶ στοὺς δρόμους καὶ στὶς πόρτες καὶ στὶς εἰσόδους καὶ προπάντων μέσα στὴ συνείδηση τοῦ καθενός μας» (ΕΠΕ 33, 88).
Ἀκόμη νὰ ἐκτιμήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς χάρισε ὁ πανάγαθος Θεός. Νὰ Τὸν δοξάζουμε κάθε στιγμὴ καὶ κάθε ὥρα. Νὰ χαιρόμαστε τὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Καὶ ἀπὸ τὰ εὐχάριστα καὶ τὰ δυσάρεστα ποὺ μᾶς συμβαίνουν νὰ ὠφελούμαστε.
Ἀλλὰ καὶ νὰ ζοῦμε τὴ ζωή μας ἀγωνιστικά, ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός. Μέσα στὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Μὲ τὴ χάρη ποὺ μᾶς προσφέρουν τὰ ἱερὰ Μυστήρια, μὲ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους, τοὺς ἀδελφούς μας.
Τέλος ἂς σκεφθοῦμε σοβαρὰ πὼς μιὰ μόνο φορὰ θὰ ζήσουμε σʾ αὐτὸ τὸν κόσμο, καὶ ὀφείλουμε νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Θεός. Τότε ἔχει ἀξία καὶ νόημα ἡ ζωή. Τότε θὰ χαιρόμαστε καὶ τὸν παρόντα κόσμο καὶ θὰ ἀπολαμβάνουμε καὶ τὴν αἰώνια ζωὴ μαζί Του!