Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ἅγιος Κάρπος ὁ Ἀπόστολος ἀπὸ τοὺς 70
Ὁ ἀπόστολος Κάρπος ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Νέρωνα (52 μ.Χ.), καὶ συναριθμεῖται μὲ τοὺς ἑβδομήκοντα μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης, ἦταν συνεργάτης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ ἀπ΄ ὅ,τι μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν Β´ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του (δ´ 13), ἐργάσθηκε γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Τρωάδα. Ἔπειτα, ἔγινε ἐπίσκοπος στὴ Βάρνα τῆς Θρᾴκης (ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης, ἀναφέρει Βέῤῥοια τῆς Θρᾴκης), ὅπου μὲ τὴν ἁγία του ζωὴ καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔγινε πνευματικὸς ἀστέρας πρώτου μεγέθους καὶ φώτισε μὲ τὶς θεῖες διδασκαλίες του ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς ἐπισκοπῆς του. Στὸ ἔργο του ὁ Κάρπος ὑπέστη πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ποὺ ἀντιμετώπισε μὲ μεγάλη γενναιότητα καὶ ὑπομονή. Δὲ φοβόταν τοὺς πόνους καὶ τὶς κακοπάθειες, ἀλλὰ ἔμπαινε δυναμικὰ στὴ μάχη, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὸ θυμὸ καὶ τὴν ὀργὴ τῶν τυράννων. Εἶχε κατασταλάξει μέσα του ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐν τῷ κοσμῷ θλίψιν ἔξετε». Δηλαδή, ἐφόσον εἶστε μέσα στὸν κόσμο, θὰ ἔχετε θλίψη. Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Κύριο δὲν εἶναι στρωμένος μὲ ῥοδοπέταλα, ἀλλὰ μὲ δοκιμασίες, ποὺ μὲ συνεχὴ ἀγῶνα πρέπει νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε, σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ὁ Κάρπος πέθανε εἰρηνικά, φωτίζοντας μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ πολλοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Θεσσαλονικιός, ὁ Δερβίσης
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς ἀκόλαστες προθέσεις κάποιου Τούρκου, νέος ἀκόμα, ἦλθε στὴ Σμύρνη. Ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους, στὴν πόλη αὐτή, ἐξισλαμίστηκε. Ἀργότερα πῆγε στὴ Μέκκα καὶ μπῆκε στὸ Τάγμα τῶν Δερβίσιδων. Ἐλεγχόμενος ἀπὸ τὴν συνείδησή του καὶ προσπιούμενος τὸν τρελό, ἔχοντας πάντα τὸ σχῆμα τοῦ Δερβίση, περιόδευε γιὰ 18 χρόνια στὶς ὑπόδουλες χῶρες, ἐλέγχοντας δριμύτατα τὴν τούρκικη τυραννία. Πολλὲς φορὲς τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσει τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκδήλωσε μὲ ἔργα ἀγαθά. Ὅταν ἦλθε στὴ Χίο παρακολούθησε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ σὲ χριστιανικὴ ἐκκλησιὰ ἄφοβα, ἔχοντας τὰ ῥοῦχα τοῦ Δερβίση. Ἀπὸ τὴν Χίο πῆγε στὴ Σμύρνη καὶ παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ τῆς πόλης καὶ ὁμολόγησε ὅτι μετανόησε γιὰ τὴν προηγούμενη κατάστασή του καὶ ὅτι τώρα ἐπανέρχεται στὸν χριστιανισμό, ἀφοῦ πέταξε μπροστὰ στὸν κριτὴ τὰ ῥοῦχα τοῦ Δερβίση. Τὸν ἔριξαν τότε στὴ φυλακὴ καὶ τρεῖς φορὲς τὸν ἔβγαλαν καὶ προσπαθοῦσαν μὲ κολακεῖες καὶ φοβερισμοὺς νὰ κάμψουν τὸ φρόνημά του. Ἀλλ΄ ὁ Ἀλέξανδρος παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του καὶ στὴν ἀπόφασή του νὰ πεθάνει γι΄ αὐτή. Ὅταν ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσής του, γιὰ μία ὥρα – ποὺ εἶχε ἀναβληθεῖ ἡ ἐκτέλεσή του – προσευχόταν γονατιστὸς καὶ ἀτάραχος μπροστὰ στὸ πολυάριθμο πλῆθος Τούρκων, Ἑλλήνων, Φράγκων καὶ Ἀρμενίων. Γεμάτος χάρη καὶ θάῤῥος ὑπέμεινε μὲ καρτερία τὸν μαρτυρικό του θάνατο μὲ ἀποκεφαλισμό, στὶς 26 Μαΐου 1794.
