Ἰωάν. ιζ΄ 1-13
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν, εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν. ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.
1. Ἡ αἰώνια ζωὴ
Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν 318 ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων οἱ ὁποῖοι συνῆλθαν τὸ 325 μ.Χ. στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ συνεκρότησαν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ.
Πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Πατέρων ἀναγινώσκεται ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου, τῆς προσευχῆς τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του κατὰ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Σ’ ἕνα σημεῖο αὐτῆς τῆς συγκλονιστικῆς προσευχῆς ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἐξηγεῖ τί εἶναι ἡ αἰώνια ζωή: «Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν», εἶπε. Δηλαδή, αἰώνια ζωὴ εἶναι ἡ διαρκὴς πρόοδος στὴ γνώση τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν Ὁποῖο ὁ Θεὸς Πατὴρ ἀπέστειλε στὸν κόσμο. Ἡ γνώση αὐτὴ δὲν εἶναι θεωρητικὴ ἀλλὰ ἐμπειρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ. Οὐσιαστικὰ αὐτὴ ἡ θεογνωσία παρέχεται ὡς δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς ψυχὲς ποὺ πιστεύουν καὶ ἀγαποῦν τὸν Κύριο κι ἐπιθυμοῦν νὰ Τὸν γνωρίσουν προσωπικά.
Ἂς καλλιεργοῦμε λοιπὸν τὸν πόθο νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό, γιὰ νὰ ζοῦμε σὲ κάποιο βαθμὸ ἤδη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ τὴν ἀνέκφραστη χαρὰ τῆς αἰωνιότητος. Στὶς ἱερὲς ὧρες τῆς προσευχῆς, τῆς μελέτης τοῦ θείου λόγου, τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ τῆς συμμετοχῆς στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, συναντοῦμε τὸν Χριστὸ ὁ Ὁποῖος ἔρχεται καὶ κατοικεῖ ἐντός μας καὶ γεμίζει τὴ ζωή μας μὲ χαρὰ καὶ εἰρήνη. Ἀσύγκριτα ὡραιότερη ὅμως θὰ εἶναι ἡ ζωὴ μὲ τὸν Κύριο στὴν αἰωνιότητα… Ἐκεῖ θὰ πλέουμε μέσα στὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θὰ χορταίνουμε τὴ θέα τοῦ προσώπου Του!
2. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ
Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀπευθύνεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς στὸν Οὐράνιο Πατέρα φανερώνει τὴ σχέση ἰσοτιμίας μεταξύ τους. Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς Του δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὰ πεῖ ἕνας κοινὸς θνητός. Λέγει πρὸς τὸν Πατέρα: «Τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά». Ὅλα ὅσα ἀνήκουν σὲ μένα δικά σου εἶναι, ὅπως καὶ τὰ δικά σου εἶναι δικά μου.
Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀΐδιος Υἱός, ὁ Ὁποῖος ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατέρα ὡς ἴσος πρὸς ἴσον. Ἂς ἔρθουν τώρα οἱ Ἀρειανοὶ ἢ οἱ ἀπόγονοί τους οἱ Χιλιαστὲς ἢ ὅποιοι ἄλλοι αἱρετικοὶ θεωροῦν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ κτίσμα καὶ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, κι ἂς μᾶς ἐξηγήσουν πῶς τολμοῦν νὰ λένε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα, ἐφόσον ὁ Ἴδιος δηλώνει ὅτι σ’ Αὐτὸν ἀνήκουν ὅλα ὅσα ἀνήκουν καὶ στὸν Πατέρα;… Εἶναι ἐντελῶς ἀστήρικτη ἡ πλάνη τους, ὅπως ἀκριβῶς ἀπέδειξε καὶ «ἡ Σύνοδος ἡ ἐν Νικαίᾳ», ἡ ὁποία ἀνεκήρυξε τὸν Χριστὸ «Υἱὸν Θεοῦ, Πατρὶ καὶ Πνεύματι σύνθρονον» (Στιχηρὸ Ἑσπερινοῦ). Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο συνέταξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, ὁμολογοῦμε: «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ».
Ἂς μένουμε λοιπὸν στερεωμένοι στὴν πίστη γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεὸ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας.
3. Προσευχὴ γιὰ τὴν ἑνότητα
Πολὺ συγκινητικὸ εἶναι καὶ τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Κύριος ἐκφράζει στὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τὴ μεγαλύτερη ἐπιθυμία Του γιὰ τοὺς πιστοὺς μαθητές Του ὅλων τῶν αἰώνων: Παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιο Πατέρα νὰ τοὺς διατηρήσει ἑνωμένους μαζί Του καὶ ἑνωμένους μεταξύ τους μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ἀποτελεῖ λοιπὸν χρέος ἐπιτακτικὸ ὅλων μας νὰ καλλιεργοῦμε αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητος. Νὰ προσευχόμαστε νὰ διατηροῦμε τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης μέσα στὴν Ἐκκλησία. Νὰ παρακαλοῦμε ἐπίσης τὸν ἅγιο Θεὸ γιὰ τοὺς πεπλανημένους ἀδελφούς μας, αὐτοὺς ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ καὶ δημιούργησαν σχίσματα καὶ διαιρέσεις, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ γίνει «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰω. ι΄ 16).
