9 Ἰουνίου

9 Ἰουνίου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

●   Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς

     Παρθένες

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προῦσας

●     Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ῥῶσος)

●     Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας

●     Ὁ Ὅσιος Κῦρος

●     Οἱ Ἁγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

●     Οἱ Ἅγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶ Ῥοδίων ἢ Ῥοδών

●     Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)

 

Περισσότερα στοιχεῖα

 

ὉἍγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Συναξαριστή του ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε ἐπὶ βασιλείας Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ καὶ γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ 370 µ.Χ. Ἀνεψιὸς τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου ὁ Κύριλλος, ἔλαβε µεγάλη θεολογικὴ µόρφωση, ὥστε ἔγινε κατόπιν διάδοχος τοῦ θείου του, στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο Ἀλεξανδρείας. Ὅταν ἔγινε ἡ Γ΄ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος τὸ 431 µ.Χ. στὴν Ἔφεσο, ὁ Κύριλλος ὑπῆρξε πρόεδρος αὐτῆς καὶ συνετέλεσε νὰ γκρεµιστοῦν οἱ κακοδοξίες τοῦ δυσσεβοὺς Νεστορίου, γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡµῶν Θεοτόκου. Μὲ πολλὰ πνευµατικὰ κατορθώµατα στὸ ἐνεργητικό του, ὁ Κύριλλος παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο τὴν 27η Ἰουνίου τοῦ 444 µ.Χ., ἀφοῦ πατριάρχευσε γιὰ 32 περίπου χρόνια. Ἐκεῖνο, ὅµως, ποὺ χαρακτήριζε ἰδιαίτερα τὴν ζωή του Ἁγίου Κυρίλλου, ἦταν ἡ ἀρετή του, ποὺ µᾶς θυµίζει τοὺς λόγους τοῦ σοφοῦ Παροιµιαστῆ, ὅτι ἡ «δικαιοσύνη ἀµώµους ὀρθοτοµεῖ ὁδούς». Ἡ ἀρετή, δηλαδή, χαράσσει ἄψογο καὶ εὐθὺ τὸ δρόµο τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἔπειτα, «ὁ πεποιθὼς τὴν ἑαυτοῦ ὁσιότητι δίκαιος», ποὺ σηµαίνει, ἐκεῖνος ποὺ στηρίζεται στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς, θὰ εἶναι δίκαιος καὶ εὐλογηµένος µπροστὰ στὸ Θεό. Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς Παρθένες Στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαθωρίου (330), ζοῦσε κάποιος Ἱερέας, Παῦλος ὀνοµαζόµενος, κοντὰ σ΄ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνοµαζόταν Ἄζα. Ἦταν πλούσιος καὶ φιλοχρήµατος, καὶ εἶχε µαζί του καὶ πέντε κανονικές, δηλαδὴ παρθένες, µοναχές, ποὺ ἦταν στολισµένες µὲ τὴν λαµπρότητα τῶν ἀρετῶν. Αὐτὸς λοιπόν, ἱερουργοῦσε καὶ συνέψαλλε µ΄ αὐτές, καὶ ὅσα χρήµατα ἔδιναν σ΄ αὐτὸν οἱ κανονικές, αὐτὸς τὰ θησαύριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅµως ἔγινε γνωστό, ὅτι ὁ πρεσβύτερος Παῦλος ἦταν πλουσιότατος, οἱ Πέρσες ζήτησαν, µὲ τὴν ἀπειλὴ ὅτι θὰ τὸν θανατώσουν, ἢ νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὸς καὶ οἱ µαζὶ µ΄ αὐτὸν παρθένες τὴν θρησκεία του, ἢ νὰ παραδώσει τοὺς θησαυρούς του. Αὐτὸς τότε, προτίµησε τὸν πλοῦτο καὶ δέχτηκε τὴν θρησκεία τῶν Περσῶν. Τὶς δὲ παρθένες, ποὺ ἀρνήθηκαν ν΄ ἀκολουθήσουν τὸ προδοτικὸ παράδειγµά του καὶ ν΄ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ἔσφαξε ὁ ἴδιος µε τὰ χέρια του. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς δὲν πρόλαβε νὰ χαρεῖ τὸν πλοῦτο του. Οἱ Πέρσες προκειµένου νὰ πάρουν καὶ τοὺς θησαυρούς του, τὸ ἑπόµενο βράδυ τὸν ἔπνιξαν. (Ἡ µνήµη τους, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 26η Σεπτεµβρίου).

 

ὉἍγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προύσας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα βιογραφικά του στοιχεῖα, µόνον ἁγιογραφία του.

 

ὉὍσιος Θεοφάνης ὁἜγκλειστος (Ῥῶσος)

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Τσερνάφσκα στὶς 10 Ἰανουαρίου τοῦ 1815 στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ, ἀπὸ πατέρα Ἱερέα. Κατὰ κόσµον ὀνοµαζόταν Γεώργιος Βασίλιεβιτς Γοβόρωφ. Μετὰ τὰ πρῶτα του γράµµατα µπῆκε στὸ Σεµινάριο τοῦ Ὀρλὼφ (1831-37) καὶ ἀργότερα ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδηµία τοῦ Κιέβου (1837-41). Τὸ 1841 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ σὲ λίγους µῆνες Ἱερέας. Διορίστηκε καθηγητὴς τῆς Ἠθικῆς, τῆς Φιλοσοφίας, τῆς Ψυχολογίας, τῆς Λογικῆς καὶ τῶν Λατινικῶν σὲ διάφορες σχολὲς καὶ ἀκαδηµίες. Τὸ 1847 ἦλθε στὰ Βαλκάνια καὶ γιὰ ἑπτὰ χρόνια µελετᾷ τὸν ἑλληνορθόδοξο µοναχισµό. Τὸ 1857 ἔγινε πρύτανης τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδηµίας τῆς Πετρουπόλεως καὶ συγχρόνως ἐπιθεωρητὴς τῶν θρησκευτικῶν. Τὸ 1859 χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Ταµπὼφ καὶ ἀργότερα ἀναλαµβάνει τὴν ἕδρα τῆς ἐπαρχίας Βλαδιµήρ. Τὸ 1866, µετὰ 25 χρόνια πολύπλευρης καὶ καρποφόρας ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ἀφήνει τὴν ἐπαρχία του καὶ κλείνεται σ΄ ἕνα φτωχικὸ κελλὶ στὴν ἔρηµο Βισένκ. Ἐκεῖ θὰ ζήσει ἔγκλειστος τὰ ὑπόλοιπα 28 χρόνια τῆς ζωῆς του. Ὑπῆρξε πολυγραφότατος καὶ τὰ συγγράµµατά του εἶναι κλασικὰ καὶ χωρίζονται σὲ ἠθικά, ἑρµηνευτικὰ καὶ µεταφραστικά. Πέθανε τὸ 1894 καὶ ἡ Ῥωσικὴ Ἐκκλησία τὸν ἁγιοποίησε µετὰ ἕνα αἰῶνα.

 

ὉἍγιος Ἀνανίας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

 

ὉὍσιος Κῦρος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 

ΟἱἉγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

 

ΟἱἍγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶῬοδίων ἢῬοδὼν

Ἄγνωστοι στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Ἀναφέρονται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye χωρὶς βιογραφικὸ σηµείωµα. Σὲ δυὸ δὲ Κώδικες, τὸν 1575 φ. 112 τῆς Παρισινῆς Βιβλιοθήκης καὶ τὸν Δ 10 φ. 15 τῆς Λαύρας, ὑπάρχει κοινὴ Ἀκολουθία τους ἀπὸ τὸν Ὑµνογράφο Ἰωσήφ. Τὴ µνήµη τους ἀναγράφει καὶ ὁ ὑπ΄ ἀριθ. 53 Κώδικας τῶν Βλατέων.

 

ὉὍσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)