Ἔχετε ἀνάγκη ὑπομονῆς, μᾶς λέει ὁ συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, γιὰ νὰ συνεχίσετε νὰ μένετε πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πάρετε ἔτσι τὴν ἀμοιβὴ ποὺ σᾶς ὑποσχέθηκε. «Ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν» (Ἑβρ. ι΄ 36). Δεῖξτε ὑπομονή, διότι πολὺ λίγος χρόνος μένει ἀκόμη, καὶ ὁ Κύριος, ποὺ περιμένουμε νὰ ἔλθει καὶ πάλι, θὰ ἔλθει καὶ δὲν θὰ ἀργήσει. «Ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ» (Ἑβρ. ι΄ 37).
Ἡ ἔννοια ποὺ ὑπογραμμίζεται στοὺς ὡραιότατους αὐτοὺς στίχους τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς δὲν εἶναι ἡ γνωστὴ ἔννοια νὰ κάνουμε ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις – αὐτὴ προϋποτίθεται· ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος προχωρεῖ περισσότερο καὶ μᾶς λέει ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη νὰ κάνουμε ὑπομονή, μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος νὰ ἀμείψει τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ καλοῦ ἀγώνα.
Ὅπως εἶναι γνωστό, στοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνες ἡ τελετὴ τῆς ἀπονομῆς τῶν ἐπάθλων γίνεται ἀμέσως μετὰ τὸ ἀγώνισμα καὶ οἱ τρεῖς πρῶτοι νικητὲς τοῦ ἀγωνίσματος στεφανώνονται. Ὁ πρῶτος παίρνει τὸ χρυσὸ μετάλλιο, ὁ δεύτερος τὸ ἀσημένιο κι ὁ τρίτος τὸ χάλκινο.
Στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες δὲν συμβαίνει ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Στεφανώνονται ὁπωσδήποτε καὶ οἱ ἀθλητὲς τῆς εὐσεβείας, καὶ μάλιστα μὲ τὸν ἀμάραντο τῆς δόξης στέφανο, ἀλλὰ ὄχι μετὰ ἀπὸ κάθε ἐπιτυχὴ ἀναμέτρηση, διότι ἡ ἐπιτυχὴς ἔκβαση τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ κάθε πειρασμοῦ δὲν εἶναι τὸ ὅλο ἀγώνισμα, ἀλλὰ μία ἀπὸ τὶς φάσεις τοῦ καλοῦ ἀγώνα ποὺ διεξάγουν. Ὁ ἀγώνας τους βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη. Δὲν ἔχει ἀκόμη λήξει.
Πότε θὰ τελειώσει ὁ ἀγώνας τους; Ὅταν θὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ ἀφήσουν τὴν τελευταία πνοή τους. Τότε θὰ δικαιοῦνται νὰ ἐπαναλάβουν τοὺς λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7-8). Ἔχω ἀγωνισθεῖ τὸν καλὸ ἀγώνα γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔχω φθάσει στὸ τέλος τοῦ δρόμου τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς τηρήσεως τοῦ καθήκοντος. Ἔχω διαφυλάξει τὴν πίστη. Λοιπόν, τώρα πιὰ μὲ περιμένει τὸ στεφάνι ποὺ ἀνήκει ὡς βραβεῖο στὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀρετή. Τὸ στεφάνι αὐτὸ θὰ μοῦ τὸ δώσει ὡς ἀνταμοιβὴ ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἔνδοξη ἐκείνη ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ δίκαιος Κριτής.
Τὸ βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως δίνεται στοὺς ἀγωνιζομένους πιστοὺς ὄχι κάτω στὴ γῆ, ἀλλὰ πάνω στὸν οὐρανό. Καὶ δίνεται «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ», τὴν ἔνδοξη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι θὰ περιμένουμε κατὰ τὸ διάστημα τῆς παρούσης ζωῆς ποὺ βρισκόμαστε ἀκόμη μέσα στὸ στάδιο καὶ ἀγωνιζόμαστε. Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι τὰ παρόντα εἶναι ὁ δρόμος πρὸς τὴν αἰωνιότητα, ἐνῶ τὰ μέλλοντα εἶναι ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας. Ἐκεῖ δίνονται τὰ στεφάνια καὶ οἱ ἀμοιβὲς ποὺ δὲν ἔχουν τέλος. Ἐκεῖ δίνονται τὰ ἔπαθλα καὶ τὰ βραβεῖα.
Ἀλλὰ μέχρι νὰ πάρουμε τὴν ἀμοιβὴ ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονή. «Πάντα κατώρθωσας· μικρὸν ἀνάμεινον καὶ κομίσῃ τοὺς στεφάνους», σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Οἰκουμένιος. Κάνε λίγη ἀκόμη ὑπομονὴ καὶ θὰ λάβεις τὸ στεφάνι τῆς νίκης.
Μερικοὶ νομίζουν ὅτι τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ ὑπολείπεται μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου θὰ εἶναι πάρα πολὺ μεγάλο. Ὁ ἀδιάψευστος ὅμως λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει ὅτι θὰ εἶναι πάρα πολὺ μικρό. Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι «πάνυ μικρὸν τὸ μέχρι τῆς συντελείας διάστημα, οὗ ἐν ὀφθαλμοῖς τὰ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα ἡ χθές», γράφει ὁ ἑρμηνευτὴς Ζιγαβηνός. Στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ χίλια χρόνια εἶναι σὰν μιὰ μέρα, σὰν τὴ χθεσινὴ ἡμέρα ποὺ πέρασε, ποὺ κι αὐτὴ ἡ ἡμέρα μπροστὰ στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα εἶναι σὰν μιὰ στιγμή.
Μὴ χάσουμε λοιπὸν τὴν ὑπομονή μας. Διότι βρισκόμαστε στὸ στάδιο καὶ τρέχουμε. Δὲν φθάσαμε στὸ τέρμα. Ἔχουμε λίγο ἀκόμη δρόμο νὰ διανύσουμε. Νὰ συνεχίσουμε ἀκούραστοι τὴν προσπάθεια μέχρι τὴν τελευταία μας ἀναπνοή. Τὸ στεφάνι τῆς νίκης δὲν θὰ τὸ χάσουμε. «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄ 5). Πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἔλθει νὰ ἀποδώσει στὸν καθένα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει.
