Μὲ χαρὰ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δεχθήκαμε τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου γιὰ τὴν κατάταξη δύο νέων Ἁγίων στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας μας: τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καὶ τοῦ ὁσίου Μελετίου τοῦ ἐν Ὑψενῇ τῆς Ρόδου.
Δυὸ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὴ γῆ μας, ἀνάμεσά μας, ἐργάσθηκαν, δοκιμάσθηκαν, πόνεσαν, ἀλλὰ ἀγάπησαν τὸν Θεὸ πάνω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα, ἀγωνίσθηκαν καὶ πέτυχαν αὐτὸ ποὺ τόσο ποθοῦσαν, τὴν ἁγιότητα.
Δυὸ «ἐπίγειοι ἄγγελοι καὶ οὐράνιοι ἄνθρωποι»· ἔτσι τοὺς αἰσθάνονταν ὅσοι τοὺς γνώρισαν καὶ συναναστράφηκαν μαζί τους.
Δοξάζουμε τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ τὸ δῶρο Του στοὺς δύσκολους καιρούς μας. Ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τῶν νέων Ἁγίων μας, ἀλλὰ δεχόμαστε καὶ τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς δίνει ἡ ἀνακήρυξη τῆς ἁγιότητάς τους.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀκούγεται παράδοξο. Σήμερα Ἅγιοι; Σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ ἀποστασίας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία» (Ρωμ. ε΄ 20) καὶ ὁ κόσμος ὅλος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. ε΄ 19);
Ναί, σ’ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ὑπάρχουν Ἅγιοι καὶ ἀποδεικνύουν πὼς Ἅγιοι δὲν ὑπῆρχαν μόνο σὲ κάποιες παλιὲς ἐποχές. Ὑπάρχουν καὶ τώρα καὶ πάντοτε, γιὰ νὰ δηλώνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας. Ἡ παρουσία τους στὴν ἐποχή μας εἶναι μιὰ ἀπόδειξη πὼς ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, δὲν μᾶς ξέχασε, δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε. «Ζῇ Κύριος», μᾶς φωνάζουν οἱ Ἅγιοι. Κι εἶναι παντοδύναμος καὶ πανάγαθος· φιλάνθρωπος Θεὸς καὶ Πατέρας. Μὲ τὸ παντοκρατορικὸ βλέμμα Του παρακολουθεῖ τὴ ζωή μας μὲ ἀγάπη καὶ στοργή, στέκεται δίπλα μας καὶ παρεμβαίνει στὴ ζωή μας, ὅταν τὸ ζητοῦμε μὲ πίστη.
Τὸ σπουδαιότερο μήνυμα ποὺ μᾶς δίνει ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων εἶναι τοῦτο: Μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, τὸν προορισμό μας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁγιότητα. Ὀφείλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ἤλθαμε στὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ νὰ γίνουμε καλοὶ ἄνθρωποι οὔτε ἁπλῶς καλοὶ χριστιανοί, ἀλλὰ ἅγιοι. Αὐτὸ μᾶς ζητάει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς λέγοντας: «Ἅγιοι γίνεσθε» (Α΄ Πέτρ. α΄ 16). «Τὸ νὰ ἁγιασθῶμεν ὁλοτελεῖς καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ σῶμα, αὐτὴ εἶναι ἡ κλῆσις μας», τονίζει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς (Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, 1993, σελ. 83).
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἔμπειροι ὁδοιπόροι ποὺ ἀκολούθησαν τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε. Μᾶς φωνάζουν πὼς ἡ ἁγιότητα εἶναι δυνατή, εἶναι κατορθωτὴ καὶ στὶς μέρες μας. Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστο. Ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων μας, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει καὶ πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς: «Οἱ βίοι τῶν ἁγίων δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ αἱ εὐαγγελικαὶ ἀλήθειαι μεταφερθεῖσαι εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν μας διὰ τῆς χάριτος καὶ τῶν ἀσκήσεων. Δὲν ὑπάρχει εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία νὰ μὴ ἠμπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ εἰς ζωήν» (βλ. Ἰ. Πόποβιτς, ὅ.π.).
Μᾶς δίνουν λοιπὸν οἱ νέοι Ἅγιοι τὴν εὐκαιρία νὰ θερμάνουμε τὸν ζῆλο μας, νὰ ἀναμοχλεύσουμε τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ προχωρήσουμε στὴν πορεία μας μὲ στόχο τὴν ἁγιότητα. Εἶναι ἡ σειρά μας τώρα. Ὁ καθένας μας ἀπὸ τὸν χῶρο του, τὴ θέση του ὀφείλει νὰ βαδίζει πρὸς τὴν ἁγιότητα. Νὰ βαδίζει μὲ τὸ βλέμμα καὶ τὴν ἀγάπη του στραμμένα στὸ Θεό μας, μὲ τὴ βοήθεια τῶν Ἁγίων μας μέσα στὴν Ἐκκλησία μας.
Διότι τὸ ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητας εἶναι μόνο ἡ Ἐκκλησία μας· ἡ ἁγία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μόνο μέσα σ’ αὐτὴ βρίσκονται, μόνο μέσα σ’ αὐτὴ γίνονται οἱ ἄνθρωποι ἅγιοι. Ἄλλωστε αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ἀποστολή της μέσα στὸν κόσμο, τὸ κύριο ἔργο της: Νὰ προσφέρει τὴ σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ἁγιάζει μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήριά της.
Στὴν πολυποίκιλη κρίση τῆς ἐποχῆς μας βάλσαμο παρηγοριᾶς μᾶς δίνουν οἱ Ἅγιοι. Ναί, καὶ σήμερα ὑπάρχουν Ἅγιοι ἀνάμεσά μας. Ἂς ἀφήνουμε τὸ παράδειγμά τους νὰ ἐπιδρᾶ στὴ ζωή μας, καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τους νὰ συνεχίζουμε τὸν ἀγώνα μας μὲ ἕνα καὶ μόνο στόχο: νὰ γίνουμε συμπολίτες τους καὶ «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. β΄ 19).
