Θεία Χάρις καὶ ἀνθρώπινη ἀδυναμία
Τοῦ ἔριξε βλέμμα ἐκφραστικὸ ὁ Κύριος καὶ τοῦ εἶπε:
–Ἐσὺ εἶσαι ὁ Σίμων, ὁ γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ. Ἀλλὰ θὰ ὀνομασθεῖς Κηφᾶς – δηλαδὴ Πέτρος – γιατὶ θὰ γίνεις στερεὸς στὴν πίστη σὰν τὴν πέτρα (Ἰω. α´ 43).
Ἔπειτα ἀπὸ λίγο καιρό, σὲ μιὰ ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, τὸν κάλεσε ὁριστικὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσει. Κι ἐκεῖνος, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ψαράδες, τὰ ἄφησε ὅλα κι ἔγινε μαθητής Του (βλ. Λουκ. ε´ 1-11). Ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωση! Ἀγάπησε τὸν Κύριο μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, ἄκουγε τὴ διδασκαλία Του μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ γρήγορα ξεχώρισε μεταξὺ τῶν ἄλλων μαθητῶν.
Ἦταν στὴν Καισάρεια τοῦ Φιλίππου ποὺ φωτισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ἔδωσε βαρυσήμαντη ὁμολογία. Ρώτησε ὁ Κύριος τοὺς δώδεκα· ποιὸς θεωρεῖτε ὅτι εἶμαι; Τότε ὁ Πέτρος πῆρε τὸν λόγο καὶ εἶπε:
–«Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ φυσικὸς καὶ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ζεῖ παντοτινά.
–Μακάριος εἶσαι, Σίμων, γιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος, διότι τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθῆς πίστεως δὲν σοῦ τὴν φανέρωσε ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Πατέρας μου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς. Κι ἐγὼ σοῦ λέω ὅτι ἐσὺ εἶσαι Πέτρος καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴν πέτρα τῆς ἀληθινῆς πίστεως ποὺ ὁμολόγησες θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ οἱ δυνάμεις τοῦ Ἅδη δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν. «Καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν»· θὰ σοῦ δώσω τὰ κλειδιά, τὴν ἐξουσία νὰ εἰσάγεις στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν κάθε ἄξιό της· καὶ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα κηρύξεις ἀσυγχώρητο στὴ γῆ, θὰ εἶναι ἀσυγχώρητο καὶ στὸν οὐρανό· ἐνῶ ὅποιο συγχωρήσεις, θά ᾿ναι συγχωρημένο (Ματθ. ις´ 13-19).
Δηλαδὴ ὁ Κύριος ἐπήνεσε θερμὰ τὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ προανήγγειλε ὅτι θὰ τοῦ δώσει μεγάλη ἐξουσία, ὅπως ἄλλωστε καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους.
Μετὰ τὴν ἀποκάλυψη αὐτῆς τῆς θεμελιώδους ἀλήθειας γιὰ τὸ πρόσωπό Του, ὁ Κύριος ἄρχισε νὰ τοὺς μιλᾶ γιὰ τὸ Πάθος Του. Τότε ὁ ἀπόστολος Πέτρος Τὸν πῆρε ἰδιαιτέρως καὶ Τὸν προέτρεψε νὰ τὸ ἀποφύγει: «Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο», Τοῦ εἶπε. Ὁ Θεὸς νὰ Σὲ φυλάξει ἀπ᾿ αὐτό, Κύριε. Δὲν πρέπει νὰ Σοῦ συμβεῖ κάτι τέτοιο. Σὰν κεραυνὸς ὅμως ἔπεσε ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου:
–«Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ»· μοῦ εἶσαι ἐμπόδιο στὸ δρόμο τοῦ καθήκοντος. Διότι δὲν φρονεῖς ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στὸ Θεὸ ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσουν στοὺς ἀνθρώπους (Ματθ. ις´ 21-23).
Τί φοβερό! Ὁ μαθητὴς ποὺ εἶχε δεχθεῖ μιὰ τόσο μεγάλη ἀποκάλυψη, ὁ θεοφώτιστος, τώρα χαρακτηρίζεται «σατανᾶς». Ὁ Κύριος τοῦ ἀποδίδει βαρύτατο χαρακτηρισμό, τέτοιον μὲ τὸν ὁποῖο δὲν χαρακτήρισε κανέναν ἄλλον. Διότι θέλησε νὰ Τὸν ἐμποδίσει ἀπὸ τὸν Σταυρό· διότι τώρα μίλησε ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Παρὰ ταῦτα δὲν ἔπαυσε νὰ εἶναι μαθητής Του καὶ νὰ μυσταγωγεῖται στὴν οὐσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, στὴ σταυρική της διάσταση.
Μάλιστα ἀξιώθηκε μαζὶ μὲ τοὺς γιοὺς τοῦ Ζεβεδαίου νὰ δεῖ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, νὰ γευθεῖ τὴν ὕψιστη αὐτὴ ἐμπειρία κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, νὰ δεῖ τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς θεότητος, ὅπως τὸ ἀκτινοβολοῦσε ὁ Θεάνθρωπος.
Λίγο ἀργότερα, στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει στοὺς μαθητές Του ὅτι θὰ κλονισθεῖ ἡ πίστη ὅλων τους πρὸς Ἐκεῖνον. Ὁ ὁρμητικὸς Πέτρος διαβεβαιώνει ὅτι κι ἂν οἱ ἄλλοι σκανδαλισθοῦν, ἐκεῖνος ὄχι. Τότε ὁ Κύριος τοῦ προλέγει ὅτι αὐτὴ τὴ νύχτα θὰ Τὸν ἀρνηθεῖ τρεῖς φορές. Πράγματι, ὁ πρόκριτος Ἀπόστολος, ὁ θεοφώτιστος, ὁ θεόπτης, ἀρνήθηκε τὸν Κύριο μπροστὰ σὲ μία ὑπηρέτρια τρεῖς φορές· διότι ἔδειξε αὐτοπεποίθηση. Ἀμέσως ὅμως κατόπιν ἔδειξε ὑποδειγματικὴ μετάνοια, καὶ ὁ ἀναστημένος Κύριος μὲ τὴν τριπλὴ ἐρώτηση «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με;» τὸν ἀποκατέστησε (Ἰω. κα´ 15-17).
Μετὰ δὲ τὴν Πεντηκοστή, ἀλλοιωμένος ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἐκεῖνος ποὺ εἶχε δειλιάσει μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια, δὲν φοβήθηκε νὰ ἐλέγξει τοὺς σταυρωτὲς τοῦ Κυρίου καὶ νὰ τοὺς καλέσει σὲ μετάνοια, μὲ ἀποτέλεσμα ἀπὸ τὸ ἐμπνευσμένο κήρυγμά του νὰ πιστέψουν τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι (Πράξ. β´ 14-41)!
Μὲ παρόμοιο ζῆλο θὰ συνεχίσει τὴ λαμπρὴ πορεία του καὶ τὴν πλούσια διακονία του μέχρι τὸν μαρτυρικό του θάνατο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως Ἐκεῖνος τοῦ εἶχε προείπει (βλ. Ἰω. κα´ 18-19).
Πόσο ψηλὰ ἀνέβηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πόσο χαμηλὰ ἔπεσε κάποτε· τὸ ὁποῖο σημαίνει γιὰ μᾶς πολλά, καὶ κυρίως ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε ἐμπειρίες Χάριτος καὶ πνευματικὲς νίκες – ὁπωσδήποτε ἀσύγκριτα μικρότερες ἀπὸ αὐτὲς τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου – δὲν μᾶς ἐξασφαλίζουν. Τὰ ἀγαθά μας ἔργα εἶναι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας παραμένουμε ἱκανοὶ γιὰ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα. Ἂν ὑπερηφανευθοῦμε, ἂν ἀμελήσουμε, εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ πέσουμε πολὺ χαμηλά. Κι ἂν παρ᾿ ἐλπίδα συμβεῖ ποτὲ κάτι τέτοιο, ἂς μιμηθοῦμε τὸν ἅγιο Ἀπόστολο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ μέσα στὴν ὁρμητικότητά του νὰ ἔκανε λάθη, ἀλλὰ ἤξερε νὰ δείχνει καὶ ὑποδειγματικὴ μετάνοια.
Ἔγινε ἔτσι στύλος τῆς Ἐκκλησίας ἀκλόνητος, πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, ποὺ ἐμπνέει μὲ τὸ παράδειγμά του ὅλους τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων· δόξα τῆς Ἐκκλησίας, στήριγμα τῶν πιστῶν, καύχημα τῶν ἀγωνιζομένων, ἀνορθωτὴς ὅλων τῶν κινδυνευόντων στὴ θάλασσα τοῦ παρόντος βίου.
