ράφαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας ὅτι ὁ θερισμὸς εἶναι πολύς. Ἀλλὰ ὁ Κύριος συμπλήρωσε ὅτι οἱ ἐργάτες ποὺ θὰ ὑπομείνουν τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας γιὰ νὰ ἐργασθοῦν μὲ φιλότιμο στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου εἶναι λίγοι. «Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37). Εἶναι πολὺς ὁ θερισμός, ὅμως οἱ ἐργάτες εἶναι λίγοι. Πολλοὶ εἶναι οἱ εὐδιάθετοι νὰ δεχθοῦν τὸ εὐαγγέλιο καὶ νὰ σωθοῦν, λίγοι ὅμως οἱ πνευματικοὶ ἐργάτες ποὺ θὰ ὑπηρετήσουν στὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἔργο.
Ἰδίως ἡ ὕπαιθρος μοιάζει νὰ ἐρημώνει ἀπὸ ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου. Ἀναζητοῦν οἱ Ἐπίσκοποι ἱεροκήρυκες, ἱερεῖς γιὰ ὅλες τὶς ἐνορίες, στελέχη ποὺ θὰ πλαισιώσουν τὸ κατηχητικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν βρίσκουν. Στὶς μεγάλες πόλεις ἀριθμητικῶς ὑπηρετοῦν περισσότεροι ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου, ἀλλὰ κι αὐτοὶ δὲν ἐπαρκοῦν νὰ καλύψουν τὶς ποικίλες ἀνάγκες ποὺ παρουσιάζονται. Οὔτε ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳ ἢ συνταξιοῦχοι θεολόγοι προσφέρονται νὰ διακονήσουν, οὔτε ὅλες οἱ χριστιανικὲς οἰκογένειες προσφέρουν ἕνα τουλάχιστον παιδί τους νὰ βοηθήσει στὸ κατηχητικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ὅλο τὸ δυναμικὸ τῆς Ἐκκλησίας προθυμοποιεῖται νὰ στελεχώσει τὸ πνευματικὸ ἔργο της. Πλήθη πιστῶν ζητοῦν Πνευματικούς, ὁμιλητὲς γιὰ νὰ ἀκούσουν λόγο Θεοῦ, στελέχη γιὰ τὶς Κατασκηνώσεις, καὶ οἱ ἐργάτες ποὺ προσφέρονται νὰ διακονήσουν εἶναι λιγοστοί.
Ὅμως ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ μένει ἀποίμαντος, οὔτε νὰ νιώθει τὸ αἴσθημα τῆς ἐγκαταλείψεως. Εἶναι τόσο ἀποκαμωμένος πνευματικῶς, ποὺ χρειάζεται περισσότερη ἀγάπη καὶ στορ-γή. Χρειάζεται ποιμένες ποὺ θὰ ποιμαίνουν θεοφιλῶς· ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου ποὺ θὰ ἀφουγκράζονται τὸν πόνο τοῦ λαοῦ καὶ θὰ προσφέρονται νὰ εἶναι διάκονοι καὶ ὑπηρέτες τῶν ἄλλων· ἐθελοντὲς ποὺ θὰ ἔχουν καλὴ διάθεση νὰ πονέσουν, νὰ στερηθοῦν, νὰ κουρασθοῦν χάριν τῶν ἄλλων· διακόνους ποὺ θὰ ζώνονται λέντιο καὶ θὰ ὑπηρετοῦν τοὺς ἀδελφοὺς μὲ κάθε ταπείνωση.
Ὁ Κύριος ὡς Διδάσκαλος δὲν ἔμεινε ἀδιάφορος στὶς ποικίλες ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς Του. Δημιούργησε τὸν στενότερο κύκλο τῶν δώδεκα μαθητῶν καὶ τὸν εὐρύτερο τῶν ἑβδομήκοντα, τοὺς ὁποίους κατήρτιζε τρία περίπου χρόνια. Κι ἀκόμη προσευχόταν στὸν οὐράνιο Πατέρα Του νὰ ἀναδείξει ἐργάτες ποὺ θὰ ἐργασθοῦν στὸν ἀγρό Του.
Ἐμεῖς, ἂν θελήσουμε νὰ κάνουμε μιὰ αὐτοκριτική, θὰ ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν νοιαζόμαστε καὶ τόσο πολὺ γιὰ τὶς ποικίλες ἀνάγκες ποὺ ὑπάρχουν στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου. Δὲν φροντίζουμε ὅσο πρέπει νὰ βοηθηθοῦν κάποιες ὡραῖες ψυχές, ποὺ παρουσιάζουν ἁγνὸ ζῆλο, προθυμία ἀξιοθαύμαστη, εἰλικρινὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, νὰ ἐξελιχθοῦν σὲ ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου.
Καὶ ὅμως θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε. Διότι ὅπως τὰ μικρὰ ἔλατα μεγαλώνουν πλάϊ στὰ μεγάλα, ἔτσι καὶ οἱ ἐν δυνάμει ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου χρειάζονται ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ φροντίδα, γιὰ νὰ ἐξελιχθοῦν ὁμαλὰ καὶ νὰ γίνουν «εὔχρηστοι εἰς διακονίαν» (Β΄ Τιμ. δ΄ 11). Ἂν δὲν βοηθηθοῦν, μπορεῖ νὰ μαραθεῖ ὁ ζῆλος τους καὶ νὰ ἀλλάξουν κατεύθυνση προσανατολισμοῦ. Πόσες χριστιανικὲς οἰκογένειες δίνουν τὴν δέουσα προσοχὴ στὸν καταρτισμὸ τῶν αὐριανῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας;
Ἐπίσης δὲν δίνουμε πάντοτε τὸ καλὸ παράδειγμα, γιὰ νὰ ἐνισχύονται νὰ ἀναζωπυρώνουν τὸ χάρισμα ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ ἅγιος Θεός.
Τέλος, ἀμελοῦμε τὸ καθῆκον τῆς θερμῆς προσευχῆς νὰ ἀναδείξει ὁ Κύριος ἐργάτες στὴν Ἐκκλησία Του.
Τοὺς ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου βεβαίως ὁ Θεὸς τοὺς ἀναδεικνύει, ἀλλὰ μᾶς ἔδωσε ρητὴ ἐντολὴ νὰ προσευχόμαστε θερμὰ στὸν Κύριο τοῦ θερισμοῦ, «ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ» (Ματθ. θ΄ 38).
Νὰ μᾶς ἠλεκτρίζει λοιπὸν τὸ συναρπαστικὸ θέαμα τῶν λευκῶν χωρῶν ποὺ ἑτοιμοθέριστες μᾶς καρτεροῦν, καὶ νὰ ἀπευθύνουμε κραυγὴ ἱκεσίας στὸν Κύριο τοῦ θερισμοῦ λέγοντας: Κύριε, δικός σου εἶναι ὁ ἀγρός, δικά σου τὰ ὥριμα στάχυα, δικός σου ὁ λαὸς ποὺ ζητάει βοήθεια. Ἀνάδειξε ἐργάτες ἀφοσιωμένους σὲ Σένα, ποὺ δὲν θὰ ἀρνοῦνται τοῦ θερισμοῦ τὸν σωτήριο ρόλο, ποὺ ἀπαιτεῖ κόπους καὶ θυσίες· δὲν θὰ σταματοῦν τὴν προσπάθεια, παρόλο ποὺ τὸ λιοπύρι εἶναι καυτὸ καὶ ὁ ἱδρώτας τρέχει ἀσταμάτητα, ἀλλὰ θὰ ἀνασκουμπώνονται καὶ θὰ δουλεύουν μὲ τὴν καρδιά τους, «ἐκ ψυχῆς», στὰ ἔργα σου τὰ ἱερά.
Ὤ, πόσο μεγάλη θὰ εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ἱκανοποίηση καὶ ἡ χαρά τους, ὅταν θὰ βλέπουν νὰ στοιβάζονται οἱ θημωνιὲς στὶς ἀποθῆκες τοῦ Οὐρανοῦ μὲ «καρπὸν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν» (Μάρκ. δ΄ 8)! Θὰ ἔχουν τὴ συνείδησή τους ἀναπαυμένη ὅτι ἐργάζονται γιὰ τὴ δική Σου δόξα, ὅτι εἶναι δικοί Σου ἀπεσταλμένοι.
Ἐσὺ τοὺς ἀποστέλλεις. Καὶ τοὺς ὑπόσχεσαι ὅτι θὰ εἶσαι μαζί τους καὶ θὰ εὐλογεῖς τοὺς κόπους τους καὶ ὅλη τὴ ζωή τους.
