16 Αὐγούστου

16 Αὐγούστου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ὁ Ἅγιος Διοµήδης

●     Ὁ Ὅσιος Χαιρήµων

●     Ὁ Ἅγιος Ἀλκιβιάδης

●     Οἱ Ἅγιοι 33 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη

●   «Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ ἡ ἀνάµνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου µορφῆς τοῦ Κυρίου

καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (δηλαδὴ τὸ ἅγιο Μανδήλιο) ἐκ τῆς

Ἐδεσσηνῶν πόλεως, εἰς ταύτην τὴν θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ἀνακοµισθείσης»

●     «Ἡ ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐξάντλησις τοῦ ἁγιασµοῦ καὶ αὖθις

ἀνάδοσις»

●     «Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ συνέφθασε καὶ ἡ µνήµη τῆς µετ΄ οἰκτιρµῶν ἐπενεχθείσης ἡµῖν

ἐν τοῖς πάλαι χρόνοις φοβέρας ἀπειλῆς τοῦ σεισµοῦ, ἣς παρ΄ ἐλπίδα πᾶσαν

ἐλυτρώσατο ἡµᾶς ὁ πανοικτίρµων Θεός»

●     Ὁ Ἅγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος

●     Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἐρικούσιος

●     Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Μοναχός, ὁ ἐκ Μετεώρων

●     Ὁ Ὅσιος Γεράσιµος ὁ νέος ἀσκητής, ποὺ ἀσκήτευσε στὴ νῆσο Κεφαλληνία

●     Ὁ Ἅγιος Σταµάτιος ἀπὸ τὸ Βόλο

●     Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ὁ Νέος

●     Οἱ Ἅγιοι Σεραφείµ, Δωρόθεος, Ἰάκωβος, Δηµήτριος, Βασίλειος καὶ Σαράντης –

εὕρεσις τῶν τιµίων λειψάνων τους

●     Ὁ Ὅσιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Εὐρίπου κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πεντέλης

●     Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Μετεωρίτης

 

Περισσότερα σοιχεῖα

 

ὉἍγιος Διοµήδης

Γεννήθηκε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ σπούδασε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήµη. Ἡ ἐπιστηµονική του γνώση δὲν τὸν ἔκανε ὑπερήφανο, ἀλλὰ διατήρησε τὴν εὐσέβεια, στὴν ὁποία τὸν ἀνέθρεψαν οἱ γονεῖς του. Καὶ ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ἰατρὸς τῶν σωµάτων καὶ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, «ἐλάλει αὐτοῖς περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ τοὺς χρείαν ἔχοντας θεραπείας ἰάσατο», µιλοῦσε δηλαδὴ σ΄ αὐτοὺς γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἀνάγκη θεραπείας, ἔτσι καὶ ὁ Διοµήδης, µιµούµενος τὸν Κύριό του καὶ Θεό του, ἐξασκοῦσε ἀφιλοκερδῶς καὶ φιλάνθρωπα τὸ ἰατρικό του ἐπάγγελµα. Συγχρόνως, ὅµως, µὲ τὴν θεραπεία τῶν σωµάτων, ὁ Διοµήδης κήρυττε µὲ θέρµη στοὺς ἀσθενεῖς καὶ τὴν σωτηριώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ βοήθησε πολλὲς ψυχὲς νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ Σωτῆρα Χριστό. Ὁ θεῖος ζῆλος ἔφερε τὸ Διοµήδη µέχρι τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ὅπου καὶ ἐκεῖ θεράπευε ἀσθενεῖς, καὶ τὴν πίστη δίδασκε καὶ καλλιεργοῦσε. Ὅταν ὅµως ἄρχισε ὁ διωγµὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ θεοκίνητη δραστηριότητα τοῦ Διοµήδη καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα. Τότε αὐτὸς διέταξε νὰ συλλάβουν τὸ Διοµήδη. Ἀλλὰ πρὶν συλληφθεῖ, ὁ Θεὸς τὸν κάλεσε κοντά Του καὶ οἱ ἀπεσταλµένοι στρατιῶτες τὸν βρῆκαν νεκρό. Καὶ ὅµως, ἔτσι νεκρὸ τὸν ἀποκεφάλισαν.

 

ὉὍσιος Χαιρήµων Ἀσκητὴς τῆς ἐρήµου.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν ὥρα ποὺ ἐργαζόταν.

 

ὉἍγιος Ἀλκιβιάδης

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

 

ΟἱἍγιοι 33 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

 

«Τῇ αὐτῇἡµέρᾳἡἀνάµνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου µορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (δηλαδὴ τὸἅγιο Μανδήλιο) ἐκ τῆς Ἐδεσσηνῶν πόλεως, εἰς ταύτην τὴν θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ἀνακοµισθείσης»

Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης, γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή, γράφει τὰ ἑξῆς στὸ Ἁγιολόγιό του: «Ἡ τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ἀνακοµιδὴ ἐκ τῆς Ἐδέσσης, ἔνθα ἐφυλάττετο µετὰ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐγάρου, ἐγένετο ἐπὶ τῆς βασιλείας Ρωµανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ τὸ 944 καὶ κατετέθη εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις ναὸν τῆς Θεοτόκου, ἐξ οὗ µετετέθη εἰς τὸν ἐν Φόρῳ ναὸν τῆς Θεοτόκου, κατὰ δὲ τὸ 967 Νικηφόρος ὁ Φωκᾶς µετεκόµισεν ἐξ Ἐδέσσης καὶ τὴν κέραµον, ἐφ΄ ἣς ἀπετυπώθη ὡσαύτως ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸ εἶναι ταύτην πλησίον τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος ἐν Ἐδέσσῃ ἐν τῷ αὔτῳ τόπω. Τὴν περὶ τῆς εἰκόνος παράδοσιν διέσωσεν ὁ Ἱστορικὸς Εὐσέβιος (Ἔκκ. Ἴστ. βιβλ. Α΄, κεφλ. ἴγ΄). Ἡ εἰκών ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν τοπάρχην Ἐδέσσης Αὔγαρον διὰ τοῦ ἀποστόλου Ἀνανίου µέτ΄ ἐπιστολῆς τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Αὔγαρον εἰς ἀπάντησιν προηγουµένης ἐπιστολῆς τοῦ τοπάρχου (ἴδ. ταύτας ἐν τοῖς Μηναίοις καὶ τοῖς Συναξαρισταῖς)».

 

«Ἡἐν τῷ Ναῷ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐξάντλησις τοῦἁγιασµοῦ καὶ αὖθις ἀνάδοσις»

 

«Τῇ αὐτῇἡµέρᾳ συνέφθασε καὶἡ µνήµη τῆς µέτ΄ οἰκτιρµῶν ἐπενεχθείσης ἡµῖν ἐν τοῖς πάλαι χρόνοις φοβερᾶς ἀπειλῆς τοῦ σεισµοῦ,

ἣς παρ΄ ἐλπίδα πᾶσαν ἐλυτρώσατο ἡµᾶς ὁ πανοικτίρµων Θεός»

 

ὉἍγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος

Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο (σελ. 103), χωρὶς νὰ δηλώνεται ἡ ἀρχιεπισκοπή του. Ἴσως νὰ ἦταν κάποιος ἀπὸ τοὺς Ἀρχιεπισκόπους τοῦ Ἱεροσολυµιτικοῦ θρόνου.

 

ὉὍσιος Νεῖλος ὁἘρικούσιος

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωάννου Λασκάρεως, ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδώρου Λασκάρεως, ποὺ βασίλευσε στὴ Νίκαια τὸ 1204. Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ἀπὸ τὸν διωγµὸ τῶν Λατίνων, κατέφυγε στὰ παράλια του Πόντου στὴ Μονὴ Ἀκοίµητων, ὅπου ἡγούµενος ἦταν ὁ Ὅσιος Μάρκελος, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε Μοναχὸ µὲ τὸ ὄνοµα Νεῖλος, ἀπὸ Νικόλαος, ποὺ ἦταν τὸ ἀρχικό του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸ 1261, ὁ Νεῖλος ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, πῆρε χρήµατα ἀπὸ τὴν µητέρα του καὶ ἔφυγε στὰ Ἱεροσόλυµα, ὅπου ἔµεινε ἕξι χρόνια. Κατόπιν ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὸν λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Α΄ τὸν Παλαιολόγο στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ Ἰβήρων ἔµεινε 10 χρόνια. Ἔπειτα, κλήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀνδρόνικο Παλαιολόγο καὶ ἀφοῦ ἔλαβε χρήµατα ἀπὸ τὴν ἀδελφή του, ταξίδεψε σὲ πολλοὺς τόπους τῆς Μεσογείου. Κατέληξε σ΄ ἕνα ἐρηµονῆσι, τὴν Ἐρικούσα, ἀπ΄ ὅπου πῆρε καὶ τὴν ἐπωνυµία Ἐρικούσιος. Τὸ νησὶ αὐτὸ ἦταν κοντὰ στὴν Κέρκυρα καὶ ἀσκήτευσε ἐκεῖ 10 χρόνια. Κατόπιν πέρασε στὴν Ἤπειρο, ὅπου στὴ Θεσπρωτία ἔκτισε τὴν Μονὴ Ἱεροµερίου. Ἐκεῖ, µετὰ ἀπὸ πολλοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, ἔφθασε σὲ βαθιὰ γεράµατα καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 

ὉἍγιος Νικόδηµος ὁ Μοναχός, ὁἐκ Μετεώρων

 

Ὁ νέος ὁσιοµάρτυρας Νικόδηµος, ἀπὸ τὰ Μετέωρα,

µαρτύρησε γιὰ τὴν εὐσέβειά του στὶς 16 Αὐγούστου 1551. Ἄγνωστο ποῦ καὶ ὑπὸ ποιὲς συνθῆκες.

 

ὉὍσιος Γεράσιµος ὁ νέος ἀσκητής, ποὺἀσκήτευσε στὴ νῆσο Κεφαλληνία

Ὁ Ὅσιος Γεράσιµος ἀπεβίωσε τὴν 15η Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1579, ἀλλ΄ ἐπειδὴ τὴν ἡµέρα αὐτὴ πανηγυρίζεται ἡ µνήµη τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, τελεῖται ἡ γιορτή του τὴν 20η Ὀκτωβρίου, τότε ποὺ ἔγινε ἡ ἀνακοµιδὴ τοῦ θαυµατουργοῦ λειψάνου του. Τὴν ἡµέρα αὐτὴ ὅµως, ἀναγράφηκε ἡ µνήµη τῆς κοιµήσεώς του καὶ γίνεται στὴν Κεφαλονιὰ µεγάλο πανηγύρι (βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα τὴν 20η Ὀκτωβρίου).

 

ὉἍγιος Σταµάτιος ἀπὸ τὸν Βόλο

Ὁ ἅγιος αὐτὸς νεοµάρτυρας, καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τοῦ Βόλου, Ἅγιος Γεώργιος ὀνοµαζόµενο, τῆς ἐπαρχίας Δηµητριάδος. Ἦλθε κάποτε σὰν πρεσβευτὴς τῶν συγχωριανῶν του στὴν Κωνσταντινούπολη, προκειµένου νὰ παραπονεθεῖ γιὰ τὶς ἀδικίες κάποιου ἀγὰ σὲ βάρος τῶν συµπατριωτῶν του, κατὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων. Ἐκεῖ ὅµως, ἀντὶ νὰ δικαιώσουν τὴν παρουσία του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πίεζαν νὰ δεχτεῖ τὴν µουσουλµανικὴ θρησκεία. Ὁ Σταµάτιος, ἀφοῦ ἀπέρριψε ὅλες τὶς κολακεῖες, τὶς ὑποσχέσεις καὶ τοὺς φοβερισµοὺς τῶν Τούρκων, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 16 Αὐγούστου 1680 ἡµέρα Δευτέρα, µπροστὰ στὸ παλάτι, στὴν Ἁγία Σοφία. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, ποὺ συνέγραψε ὁ µοναχὸς Ἰάκωβος ὁ Ἁγιορείτης τὸ 1680, βρίσκεται στὸν ὑπ᾿ ἀριθµ. 805 Κώδικα τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, φ. 12α-14.

 

ὉἍγιος Ἀπόστολος ὁ Νέος

Γεννήθηκε στὸν Ἅγιο Λαυρέντιο τοῦ Πηλίου τὸ 1667. Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Κώστας Σταµατίου καὶ ἡ µητέρα του Μέλω. Σὲ ἡλικία 15 χρονῶν ἔµεινε ὀρφανὸς καὶ τὸ 1682 πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργαζόταν σ᾿ ἕνα καπηλειό. Ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδὴ ἦταν καὶ τουρκοµαθής, ἀνέλαβε τὴν ὑποστήριξη τῶν ἀγρίως φορολογουµένων συµπατριωτῶν του, καὶ ἀπέδωσε αὐτοπροσώπως ἀναφορά τους στὸν ἀρχιευνοῦχο. Κατὰ τὴν ἐπίδοση αὐτή, ἀνέπτυξε καὶ προφορικὰ µὲ µεγάλη παρρησία τὰ δίκαια παράπονα τῶν συµπατριωτῶν του. Λόγω αὐτῆς τῆς παρρησίας, φυλακίστηκε καὶ µὲ ψεύτικες κατηγορίες καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Ἔτσι δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου, ἀποκεφαλισθεὶς στὶς 16 Αὐγούστου 1686 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἦταν 19 χρονῶν.

 

ΟἱἍγιοι Σεραφείµ, Δωρόθεος, Ἰάκωβος, Δηµήτριος, Βασίλειος καὶ Σαράντης – εὕρεσις τῶν τιµίων λειψάνων τους

Γι᾿ αὐτοὺς δὲν ἀναφέρουν τίποτα οἱ Συναξαριστές. Ἀκολουθία τους συνέταξε ὁ π. Γεράσιµος Μικραγιαννανίτης. Ὑπάρχει ὅµως παλιὸ χειρόγραφο, ποὺ φυλάσσεται στὸν φερώνυµο Ναὸ τῶν Ἁγίων στὰ Μέγαρα Ἀττικῆς, ποὺ µᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ εὕρεσις τῶν τιµίων λειψάνων τους ἔγινε τὸ ἔτος 1798 σὲ τοποθεσίες τῆς πόλεως τῶν Μεγάρων, µετὰ ἀπὸ ἐµφάνισή τους σὲ ὄνειρο ἑνὸς ἐννιάχρονου παιδιοῦ, ποὺ ὀνοµαζόταν Παΐσιος.

 

ὉὍσιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Εὐρίπου κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πεντέλης

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κάλαµος Ἀττικῆς τὸ ἔτος 1510. Ὁ πατέρας του ἦταν ἱερέας καὶ τοῦ δίδαξε τὰ πρῶτα χριστιανικὰ γράµµατα. Ἀπὸ παιδὶ ὁ Τιµόθεος διακρινόταν γιὰ τὸ ἁγνὸ ἦθος του καὶ τὴν εὐλάβειά του στὰ θεῖα. Σπούδασε τὰ ἱερὰ γράµµατα στὴν Ἀθήνα µὲ τὴν βοήθεια τοῦ τότε ἐπισκόπου Ὠρωποῦ. Μετὰ τὶς σπουδές του, ἐπέστρεψε στὸν Ὠρωπό, κοντὰ στὸν προστάτη του Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε Διάκονο καὶ κατόπιν ἱερέα. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου αὐτοῦ, τὴν θέση του ἀνέλαβε ὁ Τιµόθεος. Τόσο ὅµως µεγάλο ἦταν τὸ πνευµατικὸ ἔργο τοῦ Τιµοθέου στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἀργότερα ἐκλέχτηκε Ἀρχιεπίσκοπος Εὐρίπου (Χαλκίδος). Οἱ δυσκολίες ὅµως τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀνάγκασαν τὸν Τιµόθεο νὰ καταφύγει τὸ 1575 στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὸν Κάλαµο Ἀττικῆς. Ἐκεῖ, ἀναχώρησε στὸ ὄρος τῆς Πεντέλης, ὅπου τὸ 1578 ἔκτισε τὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, καὶ ἀργότερα πῆρε τὸ ὄνοµα τοῦ Ὅσιου αὐτοῦ Πατρός. Τὸ 1590 πῆγε στὸ νησὶ Κέα (Τζιά), ὅπου στὶς 16 Αὐγούστου παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦµα του. Ἡ ἁγία του κάρα σῴζεται µέχρι σήµερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Πεντέλης.

 

ὉὍσιος Δανιὴλ ὁ Μετεωρίτης