13 Σεπτεμβρίου

13 Σεπτεμβρίου

 

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

 

●     Ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Ἀναστάσεως

●     Ὁ Ἅγιος Κορνήλιος ὁ Ἑκατόνταρχος

●      Ὁ Ἅγιος Στράτων

● Οἱ Ἅγιοι Κρονίδης, Λεόντιος, Σεραπίων, Γορδιανός, Σέλευκος, Μακρόβιος,

Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλεριανὸς), Λουκιανός, Ζωτικός καὶ Ἠλεῖ

●     Ὁ Ἅγιος Ἀριστείδης

●     Ὁ Ὅσιος Πέτρος «ὁ ἐν τῇ Ἀτρώᾳ» (κατ΄ ἄλλους «ὁ ἐν τῇ Ἀγρέᾳ)

●    Ὁ Ὅσιος Ἰερόθεος ὁ Νέος

●     Ὁ Ἅγιος Μέλετος ὁ Πηγᾶς

●     Προεόρτια τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιµίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

 

Περισσότερα στοιχεῖα

 

Ἐγκαίνια Ἱεροῦ ΝαοῦἉγίας Ἀναστάσεως

Πρόκειται γιὰ τὸν Ναὸ τοῦ Παναγίου Τάφου, ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνήγειρε στὸν τόπο τοῦ Γολγοθὰ καὶ τὸν Ναὸ αὐτὸ ἐγκαινίασε κατὰ τὸ ἔτος 330.

 

ὉἍγιος Κορνήλιος ὁἙκατόνταρχος

Γιὰ τὸν Κορνήλιο ἀναφέρουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, στὸ δέκατο (ι΄) κεφάλαιο. Ἦταν ρωµαῖος ἑκατόνταρχος, θεοφοβούµενος ὅµως καὶ ὄχι εἰδωλολάτρης. Προσῆλθε στὸ Χριστὸ µὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Κατόπιν, ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, ὁ Κορνήλιος δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Φοινίκη, Κύπρο, Ἀντιόχεια καὶ Ἔφεσο. Τελικά, ἔγινε ἐπίσκοπος Σκήψης τῆς Μυσίας. Ἐκεῖ τὸ ἔργο τοῦ Κορνηλίου ἦταν καρποφόρο, χάρη στὴ θαρραλέα ὁµολογία του µεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἀλλὰ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Δηµήτριο, ποὺ τὸν συνέλαβε καὶ τὸν πίεσε νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, ἀφοῦ τὸν ὁδήγησε µέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό, µπροστὰ σὲ πλῆθος κόσµου. Τελικὰ ὁ Κορνήλιος ὄχι µόνο ἔµεινε σταθερὸς στὴν ὁµολογία του, ἀλλὰ βρῆκε καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ διδάξει τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλους τοὺς παρευρισκόµενους µέσα στὸ ναό. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν ἡ σύζυγος καὶ ὁ γιὸς τοῦ ἔπαρχου. Ὁ Κορνήλιος, λοιπόν, στράφηκε καὶ εἶπε στὸν ἔπαρχο ὅτι ἡ οἰκογένειά του δὲ θὰ πάθει κακό. Τὰ λόγια αὐτὰ ἔβαλαν σὲ ἀπορία τὸν ἔπαρχο. Πράγµατι ὅµως, µόλις ὁ Κορνήλιος βγῆκε ἀπὸ τὸ ναό, ἔγινε µεγάλος σεισµός, ποὺ ἔριξε τὸ ναὸ καὶ ἔθαψε πολλοὺς κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια του. Τὴ σύζυγο, ὅµως, καὶ τὸ γιὸ τοῦ ἔπαρχου, τοὺς βρῆκαν διὰ θαύµατος ζωντανούς. Τότε ὁ ἔπαρχος µὲ ὅλη του τὴν οἰκογένεια καὶ σχεδὸν ὅλη τὴν πόλη βαπτίσθηκαν χριστιανοί. Ἔτσι, ὁ Θεὸς ἀξίωσε τὸν πρώην ἐθνικὸ Κορνήλιο νὰ γίνει «ἀπόστολος καὶ διδάσκαλος ἐθνῶν»

 

ὉἍγιος Στράτων

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἔζησε στὴ Βιθυνία καὶ συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἐκεῖ ἄρχοντα καὶ βασανίστηκε µὲ διάφορα βασανιστήρια. Ἔπειτα ἔδεσαν τὰ χέρια του ἀπὸ τὰ κλαδιὰ δυὸ κέδρων, ποὺ λύγισαν µέχρι τὸ ἔδαφος. Κατόπιν τοὺς ἔλυσαν µὲ ἀποτέλεσµα ὁ Ἅγιος νὰ διαµελιστεῖ στὰ δυό. Αὐτὸ συνέβη στὰ χρόνια τοῦ τυράννου Λικινίου (315).(Ἡ µνήµη του, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 9η Σεπτεµβρίου).

 

ΟἱἍγιοι Κρονίδης, Λεόντιος, Σεραπίων, Γορδιανός, Σέλευκος, Μακρόβιος, Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλεριανὸς), Λουκιανός, Ζωτικός καὶἨλεῖὍλοι πῆραν τὸ στεφάνι τῆς µαρτυρικῆς δόξας τὸν 4ο αἰῶνα µ.Χ. ἐπὶ βασιλείας Λικινίου.

Ὁ Κρονίδης, διάκονος στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἦταν πολὺ µορφωµένος, ταλαντοῦχος διδάσκαλος µὲ µεγάλη ἀρετὴ καὶ ζῆλο, κατὰ τὸ ὑπόδειγµα τοῦ πρωτοµάρτυρα Στεφάνου. Ὁ Λεόντιος καὶ ὁ Σεραπίων ἦταν διακεκριµένοι µαθητές του, ἕτοιµοι ὅπως καὶ ὁ διδάσκαλός τους νὰ πάθουν τὰ πάντα γιὰ τὸ Χριστό. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Κάποια µέρα, ἐνῷ ἔδιναν λαµπρὴ ἀπολογία γιὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη µπροστὰ στοὺς εἰδωλολάτρες, αὐτοὶ ἐκνευρισµένοι τοὺς κακοποίησαν ἄγρια µὲ πέτρες καὶ ρόπαλα. Κατόπιν τοὺς ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τοὺς ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου καὶ παρέδωσαν τὶς ἅγιες ψυχές τους. Οἱ ἅγιοι Γορδιανός, Σέλευκος καὶ Μακρόβιος, µαρτύρησαν στὴ Γαλατία. Ἀφοῦ ὁµολόγησαν τὸ Χριστό, οἱ ἄπιστοι τοὺς ἔριξαν τροφὴ στὰ ἄγρια θηρία. Ὁ Οὐαλλέριος, ἀδελφικὸς φίλος τῶν τριῶν προηγουµένων µαρτύρων, ἀπουσίαζε ὅταν ἐκεῖνοι µαρτύρησαν, ὅταν ὅµως ἐπανῆλθε πῆγε στὸν τάφο τους, ὅπου τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ πεθάνει. Ὁ Στράτων παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὴ Βιθυνία, ἀφοῦ τοῦ ἔσχισαν τὰ σκέλη. Τέλος, ὁ Λουκιανός, ὁ Ζωτικὸς καὶ ὁ Ἠλεῖ, ἀποκεφαλίστηκαν καὶ πότισαν µὲ τὸ αἷµα τους τὴν πόλη τῶν Τοµέων µὲ διαταγὴ τοῦ ἄρχοντα Μαξίµου.

 

ὉἍγιος Ἀριστείδης

Ἦταν Ἀθηναῖος εὐπατρίδης, φιλόσοφος ἐξ ἐνδόξου ἀθηναϊκοῦ γένους, καὶ ἔζησε κατὰ τὸν Β΄ µετὰ Χριστὸν αἰῶνα ἐπὶ αὐτοκρατορίας Ἀδριανοῦ. Ὁ Ἱερώνυµος ἔγραψεν ἐγκώµιον ἐξυψῶν αὐτὸν ὡς Ἰσαπόστολον. Ἐµυήθη τὴν εὐσέβειαν εἰς Χριστόν, παρὰ τοῦ ἁγίου Διονυσίου καὶ τοῦ ἁγίου Ἰεροθέου. Ἔγραψεν εἰς τὸν Ἀδριανὸν ἀπολογίαν ὑπὲρ τῶν διωκωµένων Χριστιανῶν. Ἐδιώχθη καὶ ἐπειδὴ ἔλειπεν ὁ Ἀδριανὸς µετέβη εἰς τὴν Ρώµην καὶ ἀπηλογήθη. Κατόπιν µετεφέρθη εἰς Ἀθήνας ὅπου ἐµαρτύρησεν, κρεµασθεὶς εἰς τὴν κοίλην της ἀγορᾶς τῶν Ἀθηνῶν, τὴν 13ην Σεπτεµβρίου τοῦ 120 µ.Χ. κατὰ τὸ παλαιὸν συναξάριον, τὸ ὁποῖον µετεφράσθη εἰς τὰ λατινικὰ παρὰ τοῦ Ἱερωνύµου.

 

ὉὍσιος Πέτρος «ὁἐν τῇ Ἀτρώᾳ» (κατ΄ ἄλλους «ὁἐν τῇἈγρέᾳ»)

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Νικηφόρου τοῦ Α΄ (802-811) καὶ Σταυρακίου (784-806). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀσία καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία εἶχε κλήση στὴ µοναχικὴ ζωή. Πῆγε στὴν Ἀτρώα τῆς Βιθυνίας, ὅπου πέρασε τὴν ζωή του µὲ αὐστηρότατη ἄσκηση καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 

ὉὍσιος Ἰερόθεος ὁ Νέος

Σύµφωνα µὲ τὸν Ἅγιο Νικόδηµο τὸν Ἁγιορείτη, ὁ Ὅσιος αὐτὸς γεννήθηκε κατὰ τὸ ἔτος 1686 στὴν Καλαµάτα τῆς Πελοποννήσου, ἀπὸ γονεῖς πλούσιους καὶ εὐσεβεῖς, τὸν Δῆµο καὶ τὴν Ἀσηµίνα. Ἀσκήτευσε στὴ Μονὴ Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔκανε πολλὰ θαύµατα καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1745. Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης ὅµως στὸ Ἁγιολόγιό του γράφει: «Τοῦτον τὸν ὅσιον κατέταξεν εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας ὁ Νικόδηµος, εὑρὼν φανταστικὸν αὐτοῦ βίον (ἴδε Νέον Ἐκλόγιον) µετὰ θαυµάτων συνοδευόµενον, γραφέντα ὑπὸ φανατικοῦ φίλου τοῦ Ἰεροθέου».

 

ὉἍγιος Μέλετος ὁ Πηγᾶς

Ὑπῆρξε πατριάρχης Ἀλεξανδρείας (1590-1601). Μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα τοῦ 16ου αἰῶνα, χρηµάτισε καὶ τοποτηρητὴς τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου σὲ χαλεποὺς καιροὺς (1597-1598). Γεννήθηκε τὸ 1549 στὸν Χάνδακα τῆς Κρήτης ἀπὸ εὐκατάστατη καὶ εὐσεβὴ οἰκογένεια, ἔλαβε ἀξιόλογη ἐγκύκλιο µόρφωση καὶ συνέχισε τὶς ἀνώτερες σπουδές του στὸ Πανεπιστήµιο τοῦ Παταβίου. Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του, ἀσπάστηκε τὸν µοναχικὸ βίο στὴ µονὴ Ἀγκαράθου τῆς Κρήτης, στὴν ὁποία ἡγούµενος ἦταν ὁ µετέπειτα Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος (1566-1590). Ὡς ἡγούµενος τῆς µονῆς Ἀγκαράθου µετὰ τὴν ἀποχώρηση τοῦ Σιλβέστρου, ἀγωνίστηκε µὲ ζῆλο ἐναντίον τῆς λατινικῆς προπαγάνδας. Σύντοµα ἀναφέρεται ὡς κληρικὸς καὶ πρωτοσύγκελλος τοῦ πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σιλβέστρου, χειροτονήθηκε πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰωακεὶµ (5 Αὐγούστου 1590). Ἀγωνίστηκε µὲ µεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὶς ὀρθόδοξες σχέσεις καὶ τὰ διεκκλησιαστικὰ προβλήµατα. Περιόρισε τὰ χρέη τοῦ πατριαρχείου, ἀνοικοδόµησε µὲ τὴν συνδροµὴ καὶ τοῦ ἡγεµόνα τῆς Μολδοβλαχίας Ἱερεµία νέο πατριαρχικὸ οἶκο καὶ ἔλυσε πολλὰ ἀπὸ τὰ πιεστικὰ προβλήµατα τοῦ πατριαρχείου, ὡς τὸν πρόωρο θάνατό του σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν (1601).

 

Προεόρτια τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιµίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ