Ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἀρρώστησε ποτὲ σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ εἶναι σπάνιο φαινόμενο. Ἄλλος λίγο ἄλλος περισσότερο πονοῦμε ὅλοι μας στὴ ζωή μας. Ἡ ἀνθρώπινη φύση μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἔχει ἀσθενήσει. Προηγουμένως ὅλα ἦταν «καλὰ λίαν», ὅπως γράφει ἡ ἀλάθητη Ἁγία Γραφή (Γεν. α΄ 31). Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε ἰδιαιτέρως μὲ τὰ θαυμάσια ἔργα τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρατηροῦμε στὴ φύση καὶ τὸν ἄνθρωπο, ἔγραψε ὅτι «σῶμα μὲν ἔκτισεν ὁ Θεὸς οὐχὶ δὲ νόσον» (ΕΠΕ 7, 196). Ὁ Θεὸς δηλαδὴ ἔπλασε τὸ σῶμα μας, ὄχι ὅμως τὶς ἀσθένειές του. Δὲν εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρρώστια. Εἶναι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία εἰσήγαγε στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ὁ μισάνθρωπος σατανᾶς. Τὴν ἐπιτρέπει ὅμως ἀλλὰ καὶ τὴ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς τὴν πικρὴ αὐτὴ συνέπεια γιὰ τὴν ὠφέλειά μας, γιὰ τὸ καλό μας καὶ γιὰ τὴν εὐτυχία μας στὸ αἰώνιο μέλλον μας.
Καὶ πραγματικά, ὅταν μᾶς βρίσκει μιὰ ἀρρώστια καὶ εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ μείνουμε στὸ κρεβάτι στὸ σπίτι μας ἢ στὸ Νοσοκομεῖο ἢ στὴν Κλινικὴ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ αὐτοεξυπηρετηθοῦμε, καταλαβαίνουμε θέλοντας καὶ μὴ πόσο ἀξίζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅταν κάνουμε διάφορες μικροβιολογικὲς ἐξετάσεις καὶ περιμένουμε τὰ ἀποτελέσματα, ἢ ὅταν ἀνησυχοῦμε περιμένοντας τὰ ἀποτελέσματα τῆς βιοψίας, ἢ ὅταν μπαίνουμε στοὺς εἰδικοὺς θαλάμους ἀξονικῆς ἢ μαγνητικῆς τομογραφίας ἢ τῆς στεφανιογραφίας, διαπιστώνουμε τί εἴμαστε ὡς ἄνθρωποι. Ταπεινωνόμαστε. Βλέπουμε ὅτι ἡ ζωή μας κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Καὶ δεχόμαστε μὲ εὐχαρίστηση καὶ εὐγνωμοσύνη κάθε ἐξυπηρέτηση ἀπὸ τὸ πρόθυμο νοσηλευτικὸ προσωπικό. Κρεμόμαστε ἀπὸ τοὺς γιατροὺς περιμένοντας ἀπὸ αὐτοὺς τὴ θεραπεία μας καὶ τὸ ἐξιτήριό μας. Καὶ προσπαθοῦμε κατὰ τὸ δυνατὸ νὰ μὴν ἐνοχλοῦμε τοὺς ἄλλους συνασθενεῖς μας, μὲ τοὺς ὁποίους μοιραζόμαστε τὸν θάλαμο τοῦ Νοσοκομείου ἢ τῆς Κλινικῆς, δείχνοντας ἀπέναντί τους συμπάθεια καὶ ἀγάπη, καὶ ἂς βλεπόμαστε γιὰ πρώτη φορά. Ἡ ἀρρώστια μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ τὸν ἕνα μὲ τὸν ἄλλον. Ὁ πόνος μᾶς ἑνώνει μεταξύ μας.
Εἶναι δύσκολες ὁπωσδήποτε οἱ ὧρες καὶ οἱ μέρες τῶν ἀσθενειῶν. Δὲν μᾶς ἀφήνει ὅμως μόνους ὁ παντοδύναμος Θεὸς τῆς ἀγάπης, ὅταν πιστεύουμε σ’ Ἐκεῖνον. Ὅσο δύσκολη καὶ ἂν εἶναι ἡ περίπτωση τῆς ἀσθενείας μας, γνωρίζει ὁ Θεὸς ὡς πάνσοφος καὶ δύναται ὡς παντοδύναμος καὶ θέλει ὡς πανάγαθος νὰ μᾶς βοηθήσει. Περιμένει βέβαια νὰ Τοῦ τὸ ζητήσουμε.
Γενικῶς, πρέπει νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι δὲν ἐπιτρέπει ὁ Κύριος νὰ δοκιμαστοῦμε περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀντέχουν οἱ δυνάμεις μας. Τὸ τονίζει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολός Του: Ὁ Θεὸς δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει νὰ δοκιμαστεῖτε, γράφει, νὰ ταλαιπωρηθεῖτε καὶ νὰ πειρασθεῖτε «ὑπὲρ ὃ δύνασθε», παραπάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις σας (Α΄ Κορ. ι΄ 13). Μαζὶ μὲ τὴν ὅποια δοκιμασία θὰ σᾶς χαρίσει καὶ τὴν ὑπομονὴ γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσετε, καὶ θὰ φέρει τὴν αἴσια ἔκβαση πρὸς τὸ αἰώνιο συμφέρον σας.
Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν παύει καθημερινὰ νὰ δέεται καὶ νὰ ἱκετεύει τὸν Θεὸ γιὰ ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς. Δὲν μένει ἀδιάφορη ἐμπρὸς στὴ δοκιμασία τῆς ἀσθενείας μας. Ἀπεναντίας παρακινεῖ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα νὰ προσεύχεται «ὑπὲρ τῶν νοσούντων». Ἡ δέηση αὐτὴ πολλῶν πιστῶν χύνει ἀοράτως ἐξ οὐρανοῦ κατὰ τρόπο μυστικὸ βάλσαμο παρηγορίας στοὺς πιστοὺς ποὺ ὑποφέρουν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, καὶ ἕνας ἁπαλὸς ἄνεμος ὑπομονῆς δροσίζει τὴν καρδιά τους.
Ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν εἶχαν πολλὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀρρώστησαν καὶ βρέθηκαν σὲ θαλάμους Νοσοκομείου μὲ πιστοὺς ἀσθενεῖς ἢ τοὺς ἐπισκέφθηκαν ὁ εὐλαβὴς ἱερεὺς τοῦ Νοσοκομείου καὶ ἄλλοι πιστοὶ χριστιανοὶ καὶ τοὺς μίλησαν μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ μετάνοια, ἐπηρεάσθηκαν, πῆραν ἀποφάσεις καὶ ἄλλαξαν ζωή.
Νὰ προσθέσουμε καὶ κάτι ἀκόμη. Ὅταν οἱ εὐλαβεῖς κληρικοί μας στοὺς διαφόρους ἱεροὺς Ναοὺς καὶ στὰ Μοναστήρια τῆς Πατρίδος μας ἱκετεύουν τὸν Κύριο μὲ θέρμη καὶ πίστη, «τοὺς νοσοῦντας ἴασαι, ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», πολλὴ ὠφέλεια ἐπέρχεται στοὺς πιστοὺς ἀσθενεῖς, ὅπου καὶ ἂν βρίσκονται. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει τὶς ἀποστάσεις. Ἀρκεῖ οἱ ἀσθενεῖς νὰ κρεμοῦν τὶς ἐλπίδες τους στὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων. Στὸν «Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».
