Προβάλλεται συνεχῶς. Ἔχει γίνει σύγχρονο ἰδανικὸ γιὰ ὅλες τὶς ἡλικίες. Ἀκόμα καὶ γιὰ τὶς νεανικές. Σκοντάφτουμε πάνω του. Ἐπιθυμία πολλῶν ἡ ἀπόκτησή του. Παντοῦ θὰ τὸ συναντήσουμε: στὶς διαφημίσεις στὴν τηλεόραση ἢ τὸ Διαδίκτυο, σὲ περιοδικά, σὲ ἐφημερίδες. Χρόνια τώρα. Ἀκόμη καὶ στὰ φαρμακεῖα ὑπάρχουν ἀφίσες στὶς βιτρίνες τους ποὺ τὸ προβάλλουν.
Γιὰ ποιὸ πράγμα μιλᾶμε; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔγινε σύγχρονη ἀνάγκη πολλῶν καὶ κυρίως τῶν γυναικῶν; Εἶναι τὸ φωτεινὸ πρόσωπο, τὸ χωρὶς ρυτίδες καὶ ψεγάδια, ποὺ ἐκπέμπει «δυναμισμό, σιγουριὰ καὶ νεανικὴ διάθεση», ὅπως λένε.
Καὶ πράγματι, εἶναι ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου ἔμφυτη νὰ εἶναι καὶ νὰ νιώθει νέος πάντοτε. Χάλασε ὅμως τὰ πράγματα ἡ ἁμαρτία, καὶ ἦρθαν τὰ πάνω – κάτω στὴ ζωή του. Καὶ τώρα τί θὰ γίνει; Ἆ! ἔχουμε τὶς διάφορες ἐπιχειρήσεις ποὺ προσφέρονται νὰ βοηθήσουν πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση. Ἔχει γίνει ἐπιστήμη ὁλόκληρη μὲ εἰδικότητες καὶ ἰνστιτοῦτα.
Πλῆθος ἀπὸ συνταγὲς νεότητας, προϊόντα ἀντιγήρανσης, κρέμες προσώπου, ἐμπλουτισμένες μὲ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανείς, ἀλοιφὲς σὲ ὅλα τὰ χρώματα τοῦ οὐράνιου τόξου κι ἀκόμα περισσότερο, ὑπόσχονται τὰ καλύτερα ἀποτελέσματα. Φυσικά, βάζοντας τὸ χέρι συχνὰ βαθιὰ στὴν τσέπη, πρὸς χαρὰ βεβαίως τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, ποὺ προωθοῦν μὲ τὸν τρόπο τους αὐτὸ τὸ «ἰδανικό». Εἶναι φανερὸ ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ ὑποδαυλίζεται ἡ φιλαρέσκεια, κυρίως τῶν γυναικῶν.
Εἶναι νὰ μὴν πιαστεῖ κανεὶς στὰ δίχτυα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας καὶ τῶν διαφημίσεών της. Πιάστηκες; Τί σοῦ λέει ὑποσυνείδητα; Τρέξε νὰ προμηθευτεῖς τὰ προϊόντα γιὰ νὰ ξεχωρίζεις. Ἐσὺ πρέπει νὰ ξεχωρίζεις. Καὶ καμαρώνεις καὶ φουσκώνεις ἔπειτα καὶ κάνεις ὑπερωρίες στὸν καθρέφτη. Δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ἀποκτήσεις; Κρίμα, μειονεκτεῖς. Καὶ μαραζώνεις.
Τὰ ἐξωτερικὰ φτιασίδια ὅμως εἶναι αὐτὰ ποὺ οὐσιαστικὰ κάνουν ἕνα πρόσωπο νὰ εἶναι καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ φαίνεται φωτεινό; Δυὸ πραγματικὰ περιστατικὰ κάτι ἄλλο μᾶς ἀποκαλύπτουν. Ἕνα παλαιότερο καὶ ἕνα σύγχρονο.
Ἕνας νέος ποὺ ἦταν στρατιώτης σὲ καιρὸ πολέμου στὴν Ἀφρική, πιάστηκε νὰ κοιμᾶται στὴ σκοπιά. Περνᾶ στρατοδικεῖο, καταδικάζεται σὲ θάνατο. Ἡ μάνα του, γιὰ νὰ τὸν γλυτώσει, χτύπησε ὅλες τὶς πόρτες, παρακάλεσε τοὺς πάντες, ἔφτασε στὸν πρόεδρο τῆς Ἀμερικῆς, τὸν Ἀβραὰμ Λίνκολν. Ἄκουσε μὲ καλοσύνη καὶ συμπάθεια τὰ ἐλαφρυντικά της ὁ πρόεδρος καὶ ἔδωσε χάρη. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ γραφεῖο του ἡ γυναίκα, εἶπε στοὺς ἀξιωματούχους ποὺ πῆγαν κοντά της νὰ μάθουν τί ἔγινε:
–Τό ʼξερα ὅτι ἦταν ψέμα.
–Ποιό; τὴ ρώτησαν.
–Οἱ ἄνθρωποι μοῦ ἔλεγαν ὅτι ὁ Λίνκολν εἶναι ἄσχημος. Ὅμως εἶναι ὁ πιὸ ὄμορφος ἄνθρωπος ποὺ εἶδα ποτέ μου!
Τί τὸν ἔκανε στὰ μάτια αὐτῆς τῆς μάνας ἀξιαγάπητο καὶ ὄμορφο; Ἡ ἐπιείκειά του καὶ ἡ συμπόνια του στὸ πρόβλημά της. Τί τὸν ἔκανε νὰ ἐκπέμπει φωτεινότητα; Ἡ ἀνθρωπιά του καὶ ἡ κατανόησή του, ἡ ἀνιδιοτέλειά του καὶ ἡ εὐγένειά του στὴ μητέρα. Ὅλα αὐτὰ καὶ τὶς ρυτίδες του κάλυψαν καὶ τυχὸν σκληρὰ χαρακτηριστικά του σμίλεψαν καὶ τὰ λείαναν στὰ μάτια τῆς μάνας.
Καὶ ἕνα ἀκόμη περιστατικό: Στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας ἔμενε ἡ συνδρομήτρια, κοντὰ στὴν Ὁμόνοια. Πῆγε ὁ ἀντιπρόσωπος γιὰ τὴν τακτοποίηση τῆς συνδρομῆς. Ἡ κυρία τὸν ὑποδέχεται εὐγενική, ἀεικίνητη, μ’ ἕνα ἤρεμο καὶ ἰδιαίτερα φωτεινὸ πρόσωπο. Ἀπὸ τὸ διπλανὸ δωμάτιο ξαφνικὰ ἀκούγονται ἄναρθρες κραυγές. «Ἔχω μαζί μου», ἐξηγεῖ, «καὶ τὸν ἀνιψιό μου, χρόνια τώρα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξυπηρετηθεῖ μόνος του. Τὰ ἀδέλφια του ἔκαναν οἰκογένεια· ποῦ νὰ πήγαινε; Τὸν πῆρα ἐγώ. Εἶναι πολὺ καλός. Τώρα εἶναι γύρω στὰ 60. Ἔχει πρόβλημα στὴν καρδιά, ἔχει… αὐτό, ἐκεῖνο, τὸ ἄλλο». Φάνηκε καὶ ὁ ἀνιψιὸς στὸ διάδρομο. Εἶχε καὶ σύνδρομο Down. «Εἶμαι 89 χρονῶν», συνέχισε ἡ κυρία, «ἀλλά, δόξα σοι ὁ Θεός! ἔχω τέτοιο κουράγιο!… Ἀπορῶ καὶ ἐγώ».
89 χρονῶν! Καὶ ὅμως, οὔτε γιὰ 70 δὲν ἔμοιαζε. Πέρασε 2-3 χρονιὲς ἀκόμα ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Περιοδικοῦ. Τὴν τελευταία φορά, ὅταν τοῦ ἄνοιξε, ἔλαμπε. Ἦταν λουσμένη σὲ ὑπερκόσμιο φῶς. Στὴν ἐρώτησή του «πῶς εἶναι;», τοῦ εἶπε:
–Κάνουμε 3 φορὲς τώρα τὴ βδομάδα καὶ αἱμοκάθαρση στὸν ἀνιψιό μου. Ἐγὼ τὰ τακτοποιῶ ὅλα μόνη μου. Καὶ ἀποκλειστικὴ εἶμαι τὰ βράδια, καὶ στοὺς γιατροὺς καὶ γιὰ φάρμακα τρέχω. Δόξα σοι, ὁ Θεός! Ἀπορῶ καὶ γὼ πῶς ἔχω αὐτὴ τὴ δύναμη καὶ τὴ διάθεση.
Ἀφοῦ κέρασε κάτι καὶ εὐχήθηκε, ξεπροβόδισε τὸν ἀντιπρόσωπο. Γιὰ τελευταία φορὰ ὅμως. Μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες τὴν πῆρε ὁ Θεός.
Μὲ τί φῶς φεγγοβολοῦσε αὐτὴ ἡ γυναίκα! Τί καλλυντικὰ χρησιμοποιοῦσε καὶ εἶχε αὐτὴ τὴ γαλήνη, τὴ ζωντάνια καὶ τὴν ἁπαλότητα; Ἀλλὰ εἶναι ὁλοφάνερο: Εὐσπλαχνία εἶχε, συμπόνια εἶχε, καλοσύνη, ἀγάπη στὴν πράξη εἶχε. Νὰ ἔχει περάσει τὰ 90, κι ὅμως νὰ τρέχει μὲ ὅλη της τὴν καρδιὰ νὰ διακονεῖ τὸν ἀνιψιό της. Καὶ τὸ «δόξα τῷ Θεῷ» νὰ μὴ λείπει ἀπὸ τὰ χείλη της!
Ἄλλωστε στὸ πρόσωπό της εἶχε τὰ πιὸ ἀκριβὰ καλλυντικά, κατὰ τὴ συνταγὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Καλλώπισον τοίνυν τὴν ὄψιν σωφροσύνῃ, σεμνότητι, ἐλεημοσύνῃ, φιλανθρωπίᾳ, ἀγάπῃ… ταῦτα τῆς ἀρετῆς τὰ χρώματα… Διὰ τούτων αὐτὸν ἕξεις τὸν Θεὸν ἐπαινέτην… Εἰ γὰρ “σοφία ἀνθρώπου φωτίζει τὸ πρόσωπον” (Ἐκκλ. η΄ 1), πολλῷ μᾶλλον ἀρετὴ γυναικὸς φωτίζει τὴν ὄψιν» (ΕΠΕ 30, 568). Στόλισε λοιπὸν τὸ πρόσωπό σου μὲ ἁγνότητα, μὲ σεμνότητα, μὲ ἐλεημοσύνη, φιλανθρωπία, μὲ ἀγάπη… ἐπιείκεια, μὲ τὴν πραότητα, μὲ ἀνεξικακία. Αὐτὰ εἶναι τὰ χρώματα τῆς ἀρετῆς… Μὲ αὐτὰ θὰ ἀποσπάσεις τὸν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ… Γιατὶ ἂν «ἡ σοφία τοῦ ἀνθρώπου φωτίζει καὶ κάνει λαμπρὸ τὸ πρόσωπό του», πολὺ περισσότερο ἡ ἀρετὴ τῆς γυναίκας κάνει φωτεινὸ τὸ πρόσωπό της.
Νά, λοιπόν, ἡ καλύτερη συνταγὴ γιὰ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου: συμπόνια καὶ καλοσύνη στὴν ψυχή, ποὺ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μέσα τους, βοήθεια ἔμπρακτη καὶ ἀνιδιοτέλεια, ποὺ ὅλοι τὰ μποροῦμε σ’ ἕνα βαθμό.
