Ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀποστείλει τοὺς μαθητές Του στὸ κήρυγμα, τοὺς παρουσίασε τὸ ὑψηλὸ ἔργο ποὺ ἔχουν νὰ ἐπιτελέσουν, ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσουν, καὶ πρόσθεσε: Θὰ σᾶς μισοῦν διαρκῶς ὅλοι γιὰ χάρη μου. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ θὰ δείξει ὑπομονὴ μέχρι τέλους στὶς δοκιμασίες αὐτές, αὐτὸς θὰ σωθεῖ. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).
Ὁ συμπερασματικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ θείου Διδασκάλου ἰσχύει καὶ γιὰ κάθε πιστὸ χριστιανό. Ὀφείλουμε νὰ τοῦ δώσουμε τὴ βαρύτητα ποὺ τοῦ ἁρμόζει, διότι πολλοὶ χριστιανοὶ στὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας τους δείχνουν ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή, ἀλλὰ ἡ ὑπομονή τους δὲν διαρκεῖ πολύ. Ὅταν παρατείνεται ἡ δοκιμασία τους, ἀρχίζουν νὰ κάμπτονται. Ὅμως ὁ Κύριος ζητεῖ νὰ κάνουμε ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Διότι στὸ τέλος δίδεται τὸ στεφάνι. «Τί τὸ ὄφελος σπερμάτων, παρὰ μὲν τὴν ἀρχὴν ἀνθούντων, μικρὸν δὲ ὕστερον μαραινομένων;», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ποιὸ εἶναι τὸ ὄφελος στὴν ἀρχὴ νὰ ἀνθίζουν κάποια φυτά, ἀλλὰ κατόπιν νὰ μαραίνονται; Μόνο ἡ καλὴ ἀρχὴ δὲν μᾶς χαρίζει τὴ νίκη. Χρειάζεται καὶ καλὴ συνέχεια καὶ καλὸ τέλος. Τότε εἴμαστε πραγματικὰ νικητές.
Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος συνδέει τὴν ὑπομονὴ μὲ τὴ σωτηρία μας. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι θὰ σωθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ κάνει ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Τὸ ἀγώνισμα ποὺ μᾶς ζητεῖ, πάρα πολὺ μᾶς εὐνοεῖ. Διότι μᾶς καλεῖ νὰ ὑπομείνουμε θλίψεις προσωρινές, ἐνῶ ἡ σωτηρία ποὺ προσφέρει θὰ εἶναι αἰώνια. Μᾶς καλεῖ νὰ ὑπομείνουμε δοκιμασίες ποὺ ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως, ἐνῶ ἡ σωτηρία ποὺ μᾶς χαρίζει δὲν θὰ λήξει ποτέ. Ἑπομένως δὲν μᾶς συμφέρει νὰ χάσουμε τὴν ὑπομονή μας. Διότι ἂν χάσουμε τὴν ὑπομονή μας, εἶναι σὰν νὰ χάσαμε τὴ σωτηρία μας. Κι ἂν χάσουμε τὴ σωτηρία μας, τὰ χάσαμε ὅλα. «Οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονήν», μᾶς προειδοποιεῖ ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Σ. Σειρ. β΄ 14). Ἀλίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάσει τὴν ὑπομονή τους. Διότι χάνουν τὴ σωτηρία τους.
Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος στὴν Καθολικὴ ἐπιστολή του μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ σηκώνουν μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ καρτερία τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων. Διότι θὰ λάβουν τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακ. α΄ 12). Στὴν ἴδια ἐπιστολὴ προβάλλει ὡς λαμπρὰ παραδείγματα ὑπομονῆς τοὺς προφῆτες καὶ τὸν πολύαθλο Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἔκανε ὑπομονὴ στὴ δοκιμασία τῆς θλίψεώς του καὶ κατόπιν δοξάστηκε (ε΄ 10-11). Τὸν Ἰὼβ τὸν προβάλλει ὡς τύπο Χριστοῦ. Διότι τὸ τέλειο ὑπόδειγμα τῆς ὑπομονῆς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος σ’ ὅλη τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του, καὶ ἰδιαιτέρως στὰ σεπτὰ Πάθη Του, «ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας» (Ἑβρ. ιβ΄ 2). Γράφει στὰ «Πνευματικὰ Γυμνάσματα» ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι «ὁ Χριστὸς ἐβάστασε τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ὄχι μόνον δημοσίως καὶ γενναίως, ἀλλὰ καὶ καρτερικῶς, μὲ μεγάλην ὑπομονήν… χωρὶς νὰ προφέρη ἕνα ψιλὸν λόγον, χωρὶς νὰ παραπονεθῆ ὁλότελα, χωρὶς νὰ ζητήση καμμίαν εὐσπλαγχνίαν καὶ χωρὶς νὰ βγάλη κἂν ἕνα μικρὸν στεναγμόν»!
Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει ὅτι καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἐπιτελοῦν τὴ διακονία τους «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», μὲ θλίψεις, μὲ ἀνάγκες, μὲ στενοχώριες, μὲ δαρμοὺς καὶ μαστιγώσεις ποὺ πληγώνουν τὸ σῶμα, μὲ φυλακίσεις, μὲ καταδιώξεις ποὺ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ σταθοῦν πουθενά, μὲ κόπους, μὲ ἀγρυπνίες, μὲ στερήσεις φαγητοῦ (Β΄ Κορ. ς΄ 4-5).
Κι ἐμεῖς ὡς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καλούμαστε νὰ βαδίζουμε στὰ ἴχνη Του, νὰ «ἐπακολουθῶμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Νὰ ὑπομένουμε πειρασμούς, νὰ κακοπαθοῦμε, νὰ βαστάζουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ καρτερία τὸν σταυρό μας μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Οἱ μοναχοί, γιὰ νὰ μὴν καμφθοῦν ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς μοναχικῆς ζωῆς, συνηθίζουν νὰ εὔχονται ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Καλὴ ὑπομονή»! Διότι δίνουν ρητὲς ὑποσχέσεις στὸ Θεό, ὅταν γίνεται ἡ «κουρά» τους, ὅτι θὰ ὑπομείνουν τὸν καύσωνα ὅλης τῆς ἡμέρας, δηλαδὴ ὅλης τῆς ζωῆς τους, ὅτι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου μέχρι τὴν τελευταία τους ἀναπνοή.
Ἑπομένως ὀφείλουν νὰ κάνουν ὑπομονή. Καὶ ἀξίζει νὰ κάνουν ὑπομονή, διότι ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος θὰ τοὺς στεφανώσει μὲ ἀμάραντο στεφάνι. Σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι, ἂν ἤξεραν αὐτοὶ ποὺ κάνουν ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς θλίψεις, τί δόξα τοὺς περιμένει στοὺς οὐρανούς, θὰ δέχονταν νὰ ὑπομείνουν «μυρίας κολάσεις»!
Αὐτὸ λοιπὸν νὰ κάνουμε. Νὰ μὴν κυριευθοῦμε ἀπὸ ἀνυπομονησία οὔτε νὰ βαρυγγωμοῦμε, ὅταν μᾶς ἔρχονται θλίψεις. Ἀλλὰ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ περισσότερη ὑπομονή, ἡ ὁποία καὶ νὰ παραταθεῖ μέχρι τὴν τελευταία μας ἀναπνοή. Διότι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).
