Μικρό τραγούδι για την Ελλάδα

Δέν εἶναι τονισμένο σέ μουσική ἑνιαία σύνθεση. Οἱ στίχοι δέν ἔχουν ὁμοιοκαταληξία. Δέν εἶναι στήν ἴδια γλώσσα τονισμένο. Γράφτηκε ἀπό τʼ ἀρχαῖα χρόνια ὥς σήμερα. 

1. «Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες εἶστε, καί σίγουρα θά μείνετε γιά πάντα, τά αἰώνια νιάτα τοῦ κόσμου». Εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Μαντείου τοῦ Ἄμμωνος στόν Πλάτωνα, ὅταν ρώτησε ὁ μεγάλος φιλόσοφος γιά τήν τύχη τοῦ κόσμου.
2. Καί ὁ Ἀριστείδης προσδιορίζει¹ τόν χῶρο τῆς Ἑλλάδας: «Ἡ μέν Ἑλλάς ἐν μέσῳ πάσης γῆς, ἡ δέ Ἀττική τῆς Ἑλλάδος, τῆς δέ χώρας ἡ πόλις, τῆς δ’ αὖ πόλεως ἡ ὁμώνυμος»! Ἡ Ἑλλάδα στή μέση ὅλης τῆς γῆς, ἡ Ἀττική στή μέση τῆς Ἑλλάδας, ἡ Ἀθήνα στή μέση τῆς Ἀττικῆς καί στή μέση τῆς Ἀθήνας ἡ Ἀκρόπολη.
3. «Ἡ Ἀκρόπολη εἶναι τό ὡραιότερο ποίημα τοῦ κόσμου, γραμμένο μέ πέτρες», γράφει ὁ Ντέ λά Παλλίς² .
4. Θά τραγουδήσει στά νεότερα χρόνια ὁ Γκαῖτε³: «Ὅ,τι εἶναι ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ Ἑλλάδα γιά τήν ἀνθρωπότητα».
5. Καί κατά τόν Χέρμαν⁴, «ὅπως τά ἄνθη στολίζουν τή γῆ καί τά ἄστρα τόν οὐρανό, ἔτσι καί ἡ Ἑλλάδα στολίζει τήν ἀνθρωπότητα». 
6. Θά ὁμολογήσει ὁ Νίτσε⁵: «Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶναι οἱ ἀθάνατοι δάσκαλοι τῆς ἀνθρωπότητας. –Ἄχ, αὐτοί οἱ Ἕλληνες!»
7. «Ὅποιος ἀγαπάει τή σοφία εἶναι φίλος τῆς Ἑλλάδας», ἔλεγε ἕνα ἀρχαῖο ρητό.
8. «Ὁ κόσμος θέ νά σκοτιστεῖ, ἐάν ἡ Ἑλλάς πεθάνει» (Ἀχ. Παράσχος).
9. «Ὁ κλῆρος τῆς φυλῆς μας εἶναι ὁ πόνος, ὄχι ὅμως καί ὁ ἀφανισμός», γράφουν οἱ Ἕλληνες (Εὐ. Παπανοῦτσος) φιλοσοφώντας.
10. «Ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι μιά ἱστορία θαυμάτων». (Στρ. Μυριβίλης)
11. «Ὅλα τοῦ κόσμου τά ἐρείπια τρομάζουν καί μόνο τά ἑλληνικά δη- μιουργοῦν ἔκπληξη καί θαυμασμό». Ἡ γνώμη τοῦ Καμπούρογλου ἐπαληθεύεται στίς μέρες μας ἀπό τό θαυμασμό τοῦ κόσμου γιά τά ἀναπάντεχα ἀρχαιολογικά εὑρήματα τῆς Ἀμφίπολης.
12. Καί ὁ νεοέλληνας ποιητής Ἰ. Διαμαντάρας, προσωποποιώντας τήν Πατρίδα γράφει μέ ἁπλούς στίχους: «Τοῦ κόσμου θά ’μαι πάντα ὁδηγήτρα, τό κάστρο τῆς πανώριας λευτεριᾶς, τῆς ἀρετῆς τοῦ πνεύματος γεννήτρα καί φάρος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς».

Τί κι ἄν περνοῦμε δίσεκτους καιρούς;
Τό τραγούδι γιά τήν Ἑλλάδα δέ σβήνεται.
Θά φανοῦμε ἄξιοι νά συνεχίσει ἡ ἀνθρωπότητα νά τό λέει;
                                                                                                                                                                                                              δ. Χ.

––––––––––
Ἀριστείδης (540-468 π.Χ.): Ἀθηναῖος στρατηγός καί πολιτικός. Ὡς ἄρχοντας τῆς πόλης χαρακτηριζόταν γιά τή φιλοπατρία του, τή σύνεση καί τήν αὐστηρή δικαιοσύνη. Γιʼ αὐτό χαρακτηρίστηκε Ἀριστείδης «ὁ δίκαιος».

Ντέ λά Παλλίς Ἰάκωβος (1476-1525): Γάλλος στρατηγός. 

Γκαῖτε Ἰωάννης Βόλφγκανγκ Φόν (1749-1823): Γερμανός δραματικός ποιητής. Σπούδασε Νομικά. Ἔγραψε πολλά ἔργα. 

Χέρμαν Γοδεφρεῖδος (1772-1848): Γερμανός φιλόσοφος. Δημοσίευσε πολλές κριτικές γιά τά Ὁμηρικά ἔπη καί τούς Τραγικούς.
Νίτσε Φρειδερίκος: Γερμανός φιλόσοφος καί ποιητής. Καθηγητής τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Βασιλείας (Ἑλβετία).