Ὀσο τὰ παιδιὰ εἶναι μικρά, ἡ διαφορὰ τοῦ φύλου δὲν προκαλεῖ αἴσθηση. Ἀναπτύσσονται παράλληλα, συναναστρέφονται ἐλεύθερα, παίζουν μαζί, χωρὶς νὰ δημιουργεῖ κάτι ἰδιαίτερο ἡ διαφορά τους.
Καθὼς ὅμως μεγαλώνουν, ὅταν προχωρήσουν στὴν προεφηβικὴ καὶ μάλιστα στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία, τότε τὰ πράγματα ἀλλάζουν ριζικά. Ἀναπτύσσεται ἀπότομα τὸ σῶμα, ἐμπλουτίζεται ὁ ψυχικὸς κόσμος, φανερώνονται ἔντονα τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ φύλου, τὸ ἀγόρι γίνεται ἄνδρας, τὸ κορίτσι γίνεται γυναίκα, ἀνακαλύπτουν κάτι διαφορετικὸ στὸν ἑαυτό τους καὶ στὸν ἄλλο. Ἡ διαφορὰ αὐτὴ ἐπηρεάζει ὅλο τὸν ψυχοσωματικὸ ὀργανισμό, φανερώνει νέες, ἄγνωστες μέχρι τότε δυνάμεις στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή, συγκινεῖ καὶ ἀναστατώνει τὸν ὅλο ἄνθρωπο, ποὺ ἀνοίγει τὰ μάτια του μὲ ἔκπληξη, μὲ ἀγωνία καὶ χαρὰ σὲ μιὰ νέα πραγματικότητα, ποὺ τὴν αἰσθάνεται ἰδιαίτερα ἑλκυστική: τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου φύλου. Καὶ ἐπειδὴ ἡ κατάσταση αὐτὴ τοῦ εἶναι καινούργια καὶ ἄγνωστη, δὲν γνωρίζει πῶς νὰ τὴ διαχειρισθεῖ. Ἐδῶ προκύπτει ἡ ἀνάγκη τῆς σχετικῆς ἀγωγῆς, ποὺ ἀφενὸς θὰ προφυλάξει τὰ παιδιά μας ἀπὸ λάθη, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ τὰ πληρώνουν σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, ἀφετέρου θὰ τὰ βοηθήσει νὰ κτίσουν σωστὰ τὸ οἰκοδόμημα τῆς μελλοντικῆς τους εὐτυχίας.
Δυστυχῶς οἱ δημόσιοι φορεῖς τῆς ἀγωγῆς δὲν ἔχουν κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸ θέμα αὐτό. Ἡ ἐπιπολαιότητα, ἡ προχειρότητα καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα μὲ τὸ ὁποῖο τὸ ἀντιμετωπίζουν, δὲν βοηθοῦν τὰ παιδιά. Μᾶλλον τὰ ἐξωθοῦν στὸ ἁμαρτωλὸ καὶ ἀνήθικο, ποὺ χωρὶς ἀμφιβολία τὰ ὁδηγεῖ στὴ δυστυχία, στὸν ψυχικὸ ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφή.
Στὸ σύγχρονο σχολεῖο διδάσκονται ἀπὸ πολὺ νωρίς, ἀκόμη ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, σχετικὰ μαθήματα. Ποιὸ εἶναι ὅμως τὸ περιεχόμενό τους; Ποιὸς τὸ ἔχει καταρτίσει καὶ μὲ ποιὰ κριτήρια; Ποιὸς διδάσκει τὸ μάθημα; Ποιὰ τὰ προσόντα καὶ τὸ ἦθος του καὶ σὲ ποιὰ ἀτμόσφαιρα παρουσιάζει τὸ θέμα του;
Δὲν θὰ ἐπιμείνουμε στὸ τί γίνεται σήμερα στὰ σχολεῖα μας ἢ ποιὰ ἀγωγὴ σχετικὰ μὲ τὸ θέμα δίνει ὁ ἄλλος μεγάλος δάσκαλος, ἡ Τηλεόραση, καὶ ὁ ἀκόμη μεγαλύτερος καὶ πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος, τὸ Διαδίκτυο. Ὅλοι, λίγο ἢ πολύ, τὰ γνωρίζουμε αὐτά.
Αὐτὸ ποὺ κυρίως θὰ προσπαθήσουμε εἶναι νὰ ποῦμε ἐπιγραμματικὰ τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε ἐμεῖς, τὸ ὁποῖο μάλιστα εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ τὸ κάνουμε πρὶν οἱ ἄλλοι παράγοντες ἀναλάβουν ἐνεργὸ ρόλο καὶ καταστρέψουν τὰ παιδιά μας.
Τὸ πρῶτο ἀσφαλῶς ποὺ πρέπει νὰ τονίσουμε εἶναι νὰ μὴν ἐφησυχάζουμε καὶ ἑπομένως ἀμελοῦμε. Τὰ παιδιὰ μποροῦν μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ θέμα καὶ νὰ ἔχουν κάποια ἐνημέρωση ἀπὸ φίλους, συμμαθητὲς καὶ μεγαλύτερους ἀκόμη, ποὺ ὅμως δὲν ἀξίζουν τὴν ἐμπιστοσύνη τους. Μὴν ἀφήσουμε ἑπομένως τὴ σχετικὴ ἀγωγὴ σὲ ἄλλα χέρια. Μὴν καθυστερήσουμε. Γιατί μπορεῖ νὰ μᾶς ποῦν κάποτε τὰ παιδιά μας μὲ δίκαιο παράπονο: «Ἀργήσατε. Σᾶς πρόλαβαν ἄλλοι, ποὺ οὔτε τὴν ἀγάπη τὴ δική σας εἶχαν οὔτε τὴν ἀπαραίτητη γνώση. Καὶ ἐγὼ τώρα σᾶς κατηγορῶ, γιατί κλαίω γιὰ λάθη πού, ἂν μοῦ εἴχατε μιλήσει νωρίτερα, δὲν θὰ εἶχαν γίνει».
Ἂς μὴ μᾶς νικήσουν κάποιοι δισταγμοί, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι δικαιολογημένοι σ’ ἕνα βαθμό: Πῶς θὰ μιλήσουμε στὰ παιδιά; Τί ἄραγε γνωρίζουν; Πόσο θὰ καταλάβουν; Ὁπωσδήποτε χρειάζεται γνώση καὶ ἀπαιτεῖται ὁ κατάλληλος τρόπος. Δὲν εἶναι εὔκολο. Δὲν ὡριμάζουν ὅλα τὰ παιδιὰ μαζί. Δὲν εὐαισθητοποιοῦνται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Δὲν ἀπασχολοῦνται μὲ τοὺς ἴδιους προβληματισμούς. Τὸ καθένα ἔχει ἕναν ἰδιαίτερο κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ μὲ ἰδιαίτερο τρόπο θὰ ἀνακαλύψει σωστὰ τὸ ἄλλο φύλο καὶ τὸν ρόλο του στὴ ζωή του.
Θὰ βοηθήσουμε πολὺ τὰ παιδιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν ὀρθὴ ἀγωγὴ ἐπὶ τοῦ θέματος, ἂν θεμελιώνουμε τὴν προσπάθειά μας στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ. Νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως περιγράφεται στοὺς πρώτους στίχους τῆς Γενέσεως. Νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Θεός, ὅταν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (α΄ 27). Νὰ ἐξηγήσουμε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγινε αὐτό. Ποιὸς ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τῶν δύο φύλων; Ποιὸς ὁ ρόλος καθενός; Πῶς τὰ ὅρισε ὁ ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός;
Μέσα στὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀντιμετωπίζονται ὅλα τὰ μεγάλα θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ δίνονται λύσεις θεόπνευστες, ποὺ ἱκανοποιοῦν βαθιὰ τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἀσφαλίζουν ἀπὸ κάθε κίνδυνο μικρῶν ἢ μεγάλων ἐκτροπῶν.
Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς παρουσιάζει τὴ ζωὴ τῶν πρωτοπλάστων ἀνθρώπων, τοῦ πρώτου ἄνδρα καὶ τῆς πρώτης γυναίκας ποὺ ἔζησαν πάνω στὴ γῆ. Μᾶς μιλάει καὶ γιὰ τὸ πῶς οἱ σχέσεις τους διαταράχθηκαν, ὅταν ἔπεσαν στὴν ἁμαρτία. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀναμορφωθεῖ στὸ ἀρχαῖο του κάλλος, νὰ ἀνέβει σὲ ὕψος πνευματικό, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει μὲ μάτια καθαρὰ τὸν ὁποιονδήποτε συνάνθρωπό του, νὰ τὸν σέβεται καὶ ἀγαπᾶ ἀληθινά, νὰ συνεργάζεται μαζί του καὶ νὰ συμβιώνει ἁρμονικά. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τὸ μεγαλεῖο τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουμε μὲ ἀπόλυτο σεβασμὸ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς ὕπαρξη ποὺ φέρει μέσα της ἀθάνατη ψυχὴ καὶ ἔχει ὕψιστο καὶ αἰώνιο προορισμό, ἑπομένως ὡς σύντροφο πολύτιμο, συναθλητὴ καὶ συνοδοιπόρο στὸ δρόμο τῆς ζωῆς καὶ ὄχι ὡς ἀντίπαλο, ὡς ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως ἢ μέσο ἡδονῆς.
Ἂν σὲ τέτοια βάση τοποθετήσουμε τὸ θέμα τῆς σχέσεως τῶν δύο φύλων, ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὰ παιδιὰ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ θὰ γίνει μὲ κάθε σοβαρότητα καὶ ἱεροπρέπεια. Δὲν θὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ κατεβάζει τὶς σχετικὲς συζητήσεις σὲ κατώτατο ἐπίπεδο καὶ ἀντιμετωπίζει τὰ προβλήματα ποὺ ἀνακύπτουν μὲ ἐπιπόλαιο τρόπο, συχνὰ μὲ ἐλαφρὰ διάθεση ἢ καὶ ἀνεπίτρεπτη χυδαιότητα.
Θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ ἑπόμενο ἄρθρο, γιὰ νὰ συμπληρώσουμε μερικὰ ἀκόμη ἀναγκαῖα στοιχεῖα, πολὺ βοηθητικὰ στὸ θέμα τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας.
