Στὴν Α΄ Καθολική του Ἐπιστολὴ καὶ συγκεκριμένα στὸ τέταρτο κεφάλαιο ὁ ἀπόστολος Πέτρος καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ζήσουν μὲ συνέπεια τὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ ποὺ πρόσφερε ὁ Κύριός μας μὲ τὴ σταυρική Του θυσία.
Γιὰ νὰ τοὺς παρακινήσει καὶ νὰ τοὺς φιλοτιμήσει νὰ προχωρήσουν σ’ αὐτὴ τὴ νέα ζωή, τοὺς τονίζει πὼς εἶναι ἀρκετὸς «ὁ παρεληλυθὼς χρόνος τοῦ βίου τὸ θέλημα τῶν ἐθνῶν κατεργάσασθαι, πεπορευμένους ἐν ἀσελγείαις, ἐπιθυμίαις, οἰνοφλυγίαις, κώμοις, πότοις καὶ ἀθεμίτοις εἰδωλολατρίαις» (Α΄ Πέτρ. δ΄ 3).
Εἶναι ἀρκετὰ τὰ προηγούμενα χρόνια τῆς ζωῆς σας, κατὰ τὰ ὁποῖα εἴχατε διαπράξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ ἁμαρτωλὸ θέλημα τῶν εἰδωλολατρῶν, συμπεριφερθήκατε καὶ ζήσατε μὲ κάθε λογῆς αἰσχρότητες, μὲ ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες, μὲ μεθύσια, μὲ ἄσεμνα γλέντια καὶ φαγοπότια, μὲ οἰνοποσίες καὶ εἰδωλολατρικὲς τελετές.
Ἀνάμεσα στοὺς ἀποδέκτες τῆς ἐπιστολῆς πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ προέρχονταν ἀπὸ ἄλλους λαοὺς καὶ εἶχαν ζήσει τὴ ζωὴ τῶν εἰδωλολατρῶν. Αὐτὰ τὰ παλαιὰ ὄφειλαν τώρα νὰ τὰ ξεχάσουν καὶ μὲ διάθεση ἀγωνιστικὴ νὰ ξεκινήσουν τὴ νέα ζωὴ κοντὰ στὸ Χριστό.
Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου θυμίζει καὶ σὲ μᾶς τὸ παρελθόν μας καὶ μιλᾶ ἔντονα μέσα μας. Ἀλήθεια, ὁ «παρεληλυθὼς χρόνος» τῆς ζωῆς μας πῶς ἦταν;
Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, ἀνατρέχουμε στὸ παρελθόν. Διαπιστώνουμε μὲ εἰλικρίνεια πὼς ὑπῆρχαν διαστήματα μικρὰ ἢ μεγάλα ποὺ ἴσως νὰ κάναμε μικρὰ ἢ μεγάλα λάθη. Εἴτε ἑκούσια εἴτε ἀκούσια. Ἄλλοτε ἀπὸ ἄγνοια, ἄλλοτε ἀπὸ ραθυμία, ἀπὸ ἔλλειψη πνευματικοῦ ἐνδιαφέροντος ἴσως νὰ μείναμε μακριὰ ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ θέλημά Του γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα.
Θυμόμαστε αὐτὰ τὰ χρόνια, καὶ σκέψεις συντριβῆς κυριεύουν τὴν ψυχή μας. Ντρεπόμαστε γιὰ τὰ λάθη ποὺ διαπράξαμε. Ἀναλογιζόμαστε τὰ χρόνια ποὺ δουλέψαμε στὴν ἁμαρτία, τὸ χρόνο ποὺ σπαταλήθηκε ἀδιάντροπα, τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέξαμε κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀποστασίας μας. Πόσο κακὸ καὶ πόση βλάβη προξενήσαμε καὶ σ’ ἄλλους! Πόσο λυπήσαμε τὸν ἅγιο Θεό!
Ὅμως παίρνουμε θάρρος, διότι μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, διὰ τῆς μετανοίας, ὅλα τὰ παλιὰ σβήνονται, διαγράφονται. Ὁ Χριστός μας, ὅσο βαρὺ κι ἂν εἶναι τὸ παρελθόν, μπορεῖ νὰ τὸ ἀλλάξει. Ἔχει τὴ δύναμη τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως, τῆς θαυμαστῆς ἀλλοιώσεως. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπιτελεῖ τέτοια θαύματα, ποὺ εἶναι ἀνώτερα καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Δὲν ἀπογοητευόμαστε, ἀλλὰ Τὸν εὐγνωμονοῦμε, διότι μᾶς χάρισε τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας Του. Γνωρίσαμε τὸ θέλημά Του καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Τὸν παρακαλοῦμε «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι»· νὰ τὸν ζήσουμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει. Μὲ μετάνοια καὶ ἀγώνα.
Ἀκόμη, ὅταν θυμόμαστε τὸν παρελθόντα χρόνο τῆς ζωῆς μας, θαυμάζουμε τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ. Στὰ ἀποστατημένα μας χρόνια μᾶς ἀνεχόταν, μᾶς περίμενε καὶ ἐργαζόταν τὴν ἐπιστροφή μας. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε δώσει τέλος στὴ ζωή μας στὸ διάστημα ἐκεῖνο τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς ἐμμονῆς μας στὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ παρέτεινε τὸ ἔλεός Του καὶ μὲ διάφορους τρόπους μᾶς καλοῦσε κοντά Του καὶ συνέχιζε νὰ μᾶς ἐλεεῖ. Αὐτὸ μᾶς δίνει κουράγιο καὶ δύναμη νὰ συνεχίζουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα μὲ ἐλπίδα.
Ἐπιπλέον, ὅταν θυμόμαστε τὸ παρελθόν μας, βλέπουμε μὲ ἐπιείκεια τοὺς ἄλλους. Δὲν τολμοῦμε νὰ τοὺς κατακρίνουμε καὶ ἐλπίζουμε στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴ δική τους μετάνοια καὶ ἐπιστροφή. Δὲν ἀπελπιζόμαστε γιὰ φίλους, συγγενεῖς, γνωστοὺς ποὺ καὶ σήμερα πορεύονται κατὰ τὸ θέλημα «τῶν ἐθνῶν», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ ζωὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Σκεπτόμαστε ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχει τὴν ὥρα τῆς Χάριτος, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ γι’ αὐτούς.
Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὸ παρελθὸν νὰ τὸ κρίνει ὁ ἐλεήμων Θεὸς καὶ ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε τὸ παρὸν ὅπως Ἐκεῖνος θέλει.
