ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

ΙΒ΄ Λουκᾶ: Ἑβρ. ιγ΄ 7-16

Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατήσαντες. ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες· ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ Ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς· διὸ καὶ Ἰησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε. τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες· οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. δι’ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ’ ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

1. ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς αὐτῆς ἔχει ἐπιλεγεῖ πρὸς τιμὴν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, τοῦ ὁποίου τὴν μνήμη ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκ­­κλησία μας. Εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή. Μᾶς λέει λοι­­πὸν ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: Νὰ θυ­­­μάσθε ­πάντοτε τὸ ἅγιο παράδειγμα τῶν πνευματικῶν σας καθοδηγῶν, ποὺ σᾶς δίδαξαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀναλογίζεσθε καὶ νὰ μελετᾶτε τὸ θεάρεστο τέλος τῆς ζωῆς καὶ τῆς συμπεριφορᾶς τους καὶ νὰ μιμεῖ­σθε τὴν πίστη τους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν χθές, εἶναι καὶ σήμερα ὁ ἴδιος καὶ θὰ εἶναι ὁ ἴδιος καὶ στοὺς αἰῶνες. Γι’ αὐτὸ μὴ σύρεσθε ἐδῶ κι ἐκεῖ ἀπὸ διδασκαλίες ποὺ εἶναι ξένες ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ διδασκαλία. Διότι εἶναι καλὸ καὶ σωτήριο νὰ στερεώνεται ἡ καρδιά σας μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἰουδαϊκὴ διάκριση τῶν φαγητῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν ὠφελήθηκαν οἱ ἰουδαΐζοντες πιστοί.
Βέβαια τὸ ἱερὸ κείμενο ἀναφέρεται σὲ ἕνα ἰδιαίτερο πρόβλημα ποὺ ταλάνιζε τὴν πρώτη Ἐκκλησία καὶ σταδιακὰ ἐξέλιπε. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ ὅμως στάθηκε ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ μιλήσει ὁ θεῖος Ἀπόστολος γιὰ τὴ σταθερότητα ποὺ πρέπει νὰ δείχνουμε οἱ πιστοὶ στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως σὲ κάθε ἐποχή. Καὶ μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος ­πάντοτε. Ἡ δὲ διδασκαλία γι’ Αὐτόν, ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ πνευματικοί μας πατέρες, εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια καὶ δὲν μεταβάλλεται. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε καθῆκον νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴ μία καὶ ἀληθινὴ πίστη.
Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε στὴ ζωή του ὁ Μέγας­ Ἀθανάσιος. Ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν κα­­θη­γητὴ τῆς ἐρήμου Μέγα Ἀντώνιο, ἔμεινε ἀ­­­με­τακίνητος στὴν Ὀρθόδοξη πίστη· καὶ ἔδει­ξε ἀπὸ νεαρὸς ἀκόμη ἔντονο ζῆλο γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρεί­ου. Ὡς διάκονος καὶ γραμματεὺς τοῦ Πατρι­άρ­χου Ἀλεξανδρείας στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο,­ ἔμεινε ἀνυποχώρητος στὴν ἀλήθεια. Ὁ Χρι­στός, ἔλεγε, εἶναι «ὁμοούσιος» καὶ ὄχι «ὁ­­μοι­ούσιος» μὲ τὸν Πατέρα. Σύρθηκε κατ’ ἐ­­­­πανάληψιν ἀπὸ τοὺς Ἀρειανοὺς σὲ Συνόδους καὶ καθαιρέθηκε. Εἶδε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς συνεργάτες του νὰ ὑποκύπτουν στὴν ἀ­­­­ρειανικὴ βία· εἶδε καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ρώμης Λιβέριο νὰ ὑπογράφει τὸν ἀρειανικὸ ὅρο πίστεως, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν ἐξορία. Ἦλθαν στιγμὲς ποὺ ὁλόκληρος ὁ χριστιανικὸς κόσμος φαινόταν ἀντίθετος μαζί του. Ἀλλὰ αὐ­τὸς μὲ ἀκράδαντη πίστη ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν ἀλήθεια, χωρὶς ποτὲ νὰ καμφθεῖ. Χάρη στὴν ἀκλόνητη πίστη του ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ θαρραλέους ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως. Καὶ ἔγινε ὁ στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἀκλόνητος διδάσκαλος τῆς πίστεως.

2. Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΣΕΙ

Στὴ συνέχεια τοῦ ἱεροῦ κειμένου ὁ ἀπό­στολος Παῦλος κάνει μιὰ σύγκριση ἀνά­με­σα στὶς θυσίες τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ ποὺ τε­λοῦσαν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Δι­αθήκης καὶ στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ ἀλη­θινοῦ καὶ αἰωνίου Ἀρχιερέως μας, τοῦ Κυ­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, λέει, τράπεζα καὶ θυσιαστήριο ἀ­­­πὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ φάγουν οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ λατρεύ­ουν τὸν Θεὸ στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Διότι οἱ ἀρ­χιερεῖς δὲν ἔτρωγαν τὰ κρέατα τῶν ζώων ποὺ θυσίαζαν τὴν ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Ἀφοῦ ράντιζαν μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων αὐτῶν τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τὶς δικές τους καὶ τοῦ λαοῦ τους, ἔκαιγαν τὰ σώματα τῶν ζώων αὐτῶν ἔξω ἀπὸ τὸ στρατόπεδο τοῦ Ἰσραήλ.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μέ­­γας Ἀρχιερεύς, θυσιάστηκε ἐπάνω στὸν Γολγοθᾶ, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, γιὰ νὰ ἁγιάσει μὲ τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα τὸ λαό του. Λοιπὸν κι ἐμεῖς, μᾶς λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστο­λος, ἂς ἀ­­­­πο­μακρυνθοῦμε κι ἂς κόψουμε κάθε σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ μὲ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Κι ἂς πάρουμε ἐπάνω μας τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ, ἕτοιμοι νὰ πε­ριφρονηθοῦμε γι’ Αὐτόν, ὅπως περιφρονήθηκε Ἐκεῖνος. Διότι δὲν ἔχουμε ἐδῶ μό­νιμη πατρίδα, ἀλλὰ μὲ πόθο θερμὸ ζητοῦ­με τὴ μελλοντική, τὴν οὐράνια Ἱερουσαλήμ. Κι ἂς προσφέρουμε στὸν Θεὸ ἀκατάπαυ­στα θυ­σία δοξολογίας. Ὄχι βέβαια θυσία ζώων καὶ αἱμάτων, ἀλλὰ θυσία δοξολογίας ποὺ θὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ χείλη μας.
Αὐτὸν τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ σήκωνε­ ἐπάνω του καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ποὺ ἑ­­­­ορτάζει σήμερα. Ἀκολούθησε πιστὰ τὰ ἴ­­­­­­χνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ πλήρωσε πολὺ ἀ­­­κρι­βὰ­­ τὴν ἔντονη ἀντιαιρετικὴ δράση ποὺ ἀν­­­έ­πτυξε. Ὑπέμεινε παθήματα σκληρὰ καὶ διωγμούς. Σήκωνε τὸν δικό του βαρὺ σταυρό, μὲ κακοπάθειες καὶ ταλαιπωρίες πρω­­­­τοφανεῖς. Συκοφαντήθηκε ὅσο κανεὶς ἄλλος­ μὲ σκευ­ωρίες φρικτές, πολεμήθηκε σκληρὰ­ καὶ ἀ­­­­σταμάτητα. Καταδιώχθηκε ἀ­­­­­πὸ αὐτο­κρά­τορες καὶ ἡγεμόνες, ὑπέφερε ἀνε­κδιή­γητες ταλαιπωρίες καὶ στερήσεις. Πέντε χι­λιάδες στρα­τιῶ­τες ἔλαβαν κάποτε τὴ δια­ταγὴ νὰ τὸν ἐξ­οντώσουν, κι αὐτὸς διέφυγε στὴν ἔρημο γιὰ ἕξι χρόνια. Ἀργότερα κρυβόταν μέσα στὸν τάφο τοῦ πατέρα του. Ἀπὸ τὰ 46 χρό­νια τῆς ἀρχιερατείας του, τὰ 17 τὰ πέρα­σε στὴν ἐξορία. Ὡς κατάδικος περιφερόταν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Καὶ μᾶς ἄφησε ὡς ἱε­ρὴ παρακαταθήκη νὰ μένουμε κι ἐμεῖς ἀν­υποχώρητοι στὴν ἀλήθεια, ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ μᾶς στοιχίζει. Ἰδιαιτέρως στὶς μέρες μας, ὅ­­­που ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ Παγκοσμιοποίηση ἀπειλοῦν νὰ μᾶς παρασύρουν στὸ συ­γκρητισμὸ καὶ τὴν πλάνη, ἔχουμε χρέ­ος νὰ μένουμε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν ἀμώμητη πίστη μας.