Ἐλλιπὴς ἐνημέρωση συνετέλεσε νὰ σημειώσουμε λανθασμένα σὲ σχόλιο τοῦ προηγούμενου τεύχους τοῦ Περιοδικοῦ («Ὁ Σωτήρ», ἀριθ. 2102/1-1-2015, σελ. 13: «Πανθρησκειακὴ ψευδένωση;») ὅτι ὁ ἀσπασμὸς τοῦ Πάπα μὲ τὸν Πατριάρχη στὴ θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὴν 30ὴ Νοεμβρίου ἔγινε στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας καὶ ὅτι σὲ κάποιο ἑπόμενο βῆμα στὸ μέλλον αὐτὸ θὰ γίνει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ὥστε τελικὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνωση μὲ τοὺς παπικοὺς στὴν πράξη, χωρὶς νὰ ἔχει ἐπιτευχθεῖ συμφωνία στὴν πίστη.
Προσεκτικὴ ὅμως παρακολούθηση τοῦ σχετικοῦ ὀπτικοακουστικοῦ ὑλικοῦ (video) ἔδειξε ὅτι ὁ ἀσπασμὸς κατὰ τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ἦταν δεύτερος. Εἶχε προηγηθεῖ ἄλλος κατὰ τὴν ὥρα ποὺ αὐτὸς ἀνταλλάσσεται μεταξὺ τῶν λειτουργούντων κληρικῶν πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τότε ποὺ γίνεται ἡ ἐκφώνηση «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», ὅπως δυστυχῶς εἶχε γίνει καὶ κατὰ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη τοῦ προηγούμενου πάπα Βενεδίκτου.
Ὁ καρδινάλιος Kurt Koch (Κοὺρτ Κόχ, συμπρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου) σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα Avvenire, ἀπαντώντας σὲ σχετικὴ ἐρώτηση γιὰ τὴ συνάντηση στὴν Κωνσταντινούπολη, εἶπε: «Ἦταν μία πάρα πολὺ ὄμορφη στιγμή, στὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ προσθέσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πατριάρχης κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας πῆγε πρὸς τὸν Πάπα γιὰ νὰ ἀνταλλάξουν τὸν ἀσπασμὸ τῆς εἰρήνης. Ἕνα γεγονὸς ἄνευ προηγουμένου, καθὼς σύμφωνα μὲ τὴν ὀπτικὴ τῶν Ὀρθοδόξων ὁ ἀσπασμὸς τῆς εἰρήνης συνιστᾶ ἤδη ἕνα σημεῖο ἑνότητας καὶ γίνεται μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ Πατριάρχης ἀντιθέτως, θέλησε νὰ πραγματοποιηθεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας καὶ αὐτὸ ἐπίσης μᾶς κάνει νὰ ἐλπίζουμε» (http://www.amen.gr/article20127).
Ὅπως καὶ ἄλλοτε μετ᾿ ἐπιτάσεως ἔχουμε ἐπισημάνει, ἡ σχέση μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ μεθοδεύεται νὰ ἀκολουθήσει τὴν ἑξῆς πορεία:
1. Ὁ μὲν θεολογικὸς διάλογος θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ διεξάγεται ἀτέρμων καὶ ἀτελέσφορος.
2. Στὴν πράξη ὅμως ἡ ἕνωση θὰ γίνει πραγματικότητα. Ὁ ἴδιος ὁ Πάπας σὲ διάφορες περιστάσεις περιέγραψε τὰ χαρακτηριστικά της: Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν θὰ πιέσει τὴν Ὀρθοδοξία νὰ δεχθεῖ τὸ παπικὸ πρωτεῖο ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας, ὅπως αὐτὸ κατανοεῖται στὴ Δύση. Θὰ ἀνεχθεῖ νὰ τὸ δεχθεῖ αὐτὴ ὡς πρωτεῖο τιμῆς. Στὸ χῶρο τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὅμως θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ἀσκεῖται αὐτὸ ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας. Μὲ τέτοια περίπου μορφὴ ὁραματίζεται νὰ γίνει ἡ ἕνωση, καὶ γι᾿ αὐτὸ μίλησε στὴν Κωνσταντινούπολη γιά «ἀποδοχὴ ὅλων τῶν δωρεῶν ποὺ ὁ Θεὸς ἔ́δωσε στὸν καθένα» (http://www.amen.gr/article19910#sthash.zPQpTF8B.dpuf).
Αὐτὴ εἶναι ἡ ὕπουλη παγίδα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ παραπάνω ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κρίνεται ἄκρως ἐπικίνδυνη, ἀφοῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς Λατίνους «ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως», ὅπως ἀποφεύγει κανεὶς τὰ φίδια. Ἐδῶ ὑπῆρξε ἐναγκαλισμὸς τοῦ ὄφεως!
