ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Τῆς Ἀπόκρεω: Α΄ Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2
Ἀδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισ-σεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ!
«Ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφούς… εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε»
Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω σήμερα, καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει τὴ φοβερὴ ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴ σπουδαία ἀλήθεια ὅτι κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι θὰ δώσουμε λόγο γιὰ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας. Μάλιστα αὐτὸ ποὺ τονίζεται ἰδιαιτέρως εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε ἀγαθοεργία πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας ὁ Κύριος τὴ δέχεται ὡς πράξη ἀγάπης πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ἀντίστοιχα καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα γιὰ κάτι ἐξίσου ἐντυπωσιακό: Κάθε ἁμαρτία ποὺ διαπράττουμε εἰς βάρος τῶν ἀδελφῶν μας, προσβάλλει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό!
Ἂς δοῦμε λοιπὸν μὲ ποιοὺς τρόπους ἁμαρτάνει κάποιος εἰς βάρος τῶν ἄλλων καὶ γιατί κάθε παρόμοια ἁμαρτία ἀναφέρεται τελικὰ στὸν ἴδιο τὸν Χριστό.
1. «Ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς»
Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβει κανεὶς ὅτι ἁμαρτάνει, ὅταν ἐξαπατᾶ καὶ ἀδικεῖ, ὑβρίζει καὶ κτυπᾶ, καὶ γενικὰ φέρεται ἐπιθετικὰ πρὸς τοὺς ἄλλους, εἴτε αὐτοὶ εἶναι μέλη τῆς οἰκογενείας του, συγγενεῖς, φίλοι, συνάδελφοι, πελάτες κλπ. Ὡστόσο δὲν εἶναι μόνο αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες ποὺ πληγώνουν τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων.
Ἁμαρτία ἐπίσης εἶναι τὸ νὰ σκανδαλίζει κανεὶς τοὺς ἄλλους, ἀκόμα κι ἂν ἡ συμπεριφορά του μοιάζει σωστή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ τονίζει ἰδιαίτερα αὐτὸ καὶ σημειώνει ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ στερηθοῦμε ἐμεῖς κάποιο νόμιμο δικαίωμά μας παρὰ νὰ σκανδαλίσουμε κάποιον ἀδελφό μας.
Καὶ κάτι ἀκόμη: Ἁμαρτάνουμε ὄχι μόνο ὅταν βλάπτουμε τοὺς ἄλλους ἀλλὰ κι ὅταν μποροῦμε νὰ τοὺς βοηθήσουμε καὶ δὲν τὸ κάνουμε. «Εἰδότι καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν», γράφει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (Ἰακ. δ΄ 17), δηλώνοντας σαφῶς ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος γνωρίζει νὰ κάνει τὸ καλὸ καὶ δὲν τὸ κάνει. Ἄλλωστε σύμφωνα μὲ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἡ βασικὴ αἰτία τῆς καταδίκης τῶν ἁμαρτωλῶν δὲν θὰ εἶναι τὰ ἐγκλήματα ποὺ διέπραξαν, ἀλλὰ τὸ καλὸ ποὺ δὲν ἔκαναν: «Ἐπείνασα, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με…» (Ματθ. κε΄ 42-43). Ναί! Εἶναι ἁμαρτία ἡ ἔλλειψη ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ἔγκλημα! Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρίσει κανεὶς τὸ νὰ διασκεδάζουν κάποιοι σὲ ἁμαρτωλὰ κέντρα ἢ νὰ σπαταλοῦν χρήματα στὰ ἐπαίσχυντα καρναβάλια, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ μικρὰ παιδιὰ λιποθυμοῦν ἀπὸ τὴν πείνα καὶ ἄλλοι δὲν ἔχουν οὔτε σπίτι νὰ μείνουν;
Εἶναι λοιπὸν μεγάλη ἡ εὐθύνη μας. Καὶ ἡ σοβαρότητα αὐτῶν τῶν παρεκτροπῶν γίνεται περισσότερο φανερή, ὅταν σκεφθοῦμε ὅτι κάθε ἁμαρτία ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας στὴν οὐσία στρέφεται ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ! Πῶς ὅμως γίνεται αὐτό;
2. «Εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε»
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ καὶ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὁ Ἴδιος μπῆκε στὴ θέση τοῦ κάθε ἀνθρώπου. «Τὰ τῶν οἰκετῶν αὐτὸς οἰκειοῦται», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν τοὺς δούλους (ἐνν. τοὺς ἀνθρώπους) ὁ Δεσπότης τὰ θεωρεῖ ὅτι ἀφοροῦν τὸν Ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς λέει «ἐμοὶ ἐποιήσατε» στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, οὐσιαστικὰ τοποθετεῖ τὸν Ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ πεινασμένου, τοῦ διψασμένου, τοῦ ξένου, τοῦ ρακένδυτου, τοῦ ἀρρώστου, ἀκόμη καὶ τοῦ φυλακισμένου!
Ἐπιπλέον ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ἀποτελοῦμε «σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 27). Εἶναι δυνατόν, ὅταν τραυματιστεῖ ἕνα μέλος τοῦ σώματος, νὰ ἀδιαφορήσει ἡ κεφαλή; Ὅταν πληγώνουμε ἕνα συνάνθρωπό μας, πλήττεται ταυτόχρονα καὶ ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ τὸ πιὸ σημαντικό: Ἂς μὴν ξεχνοῦμε, ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀδελφός μας «δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν». Ἐφόσον λοιπὸν ὁ Χριστὸς θυσίασε τὴ ζωή του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἐγὼ πόσο προσεκτικὸς ὀφείλω νὰ εἶμαι ἀπέναντί του, ὥστε νὰ τὸν βοηθῶ κι ὄχι νὰ τὸν βλάπτω;
Κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Συνεπῶς στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὀφείλουμε πάντοτε νὰ διακρίνουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως σεβόμαστε τὶς ἱερὲς εἰκόνες καὶ τὶς προστατεύουμε ἀπὸ τὴ φθορὰ ἢ ἀπὸ βεβήλωση, ἂς σεβόμαστε καὶ τὸν κάθε συνάνθρωπό μας. Στὸ πρόσωπό του ἂς βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ποὺ πονᾶ καὶ ὑποφέρει ἀπὸ τὴ δική μας ἄδικη συμπεριφορά. Ἂς προσέχουμε λοιπὸν ἰδιαιτέρως τὴ συμπεριφορά μας πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς μας κι ἂς στεκόμαστε ἀπέναντί τους μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, ἔχοντας πάντα στὸ νοῦ μας τὸ λόγο τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου: «ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφούς… εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε».
