Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός;
Εἴκοσι αἰῶνες πρὶν τὸ μεγάλο ἐρώτημα βγῆκε ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ:
–Ποιὸς εἶμαι;
Ἦταν τὴν ὥρα ἐκείνη στὰ μέρη τῆς Καισαρείας τοῦ Φιλίππου. Ὀνομαζόταν ἔτσι, διότι τὴν εἶχε κτίσει πρὸς τιμὴν τοῦ Καίσαρα ὁ Τετράρχης Φίλιππος. Ἐκεῖ λοιπὸν στράφηκε ξαφνικὰ ὁ Κύριος στοὺς Μαθητές Του καὶ τοὺς ἀπηύθυνε διπλὸ ἐρώτημα· πρῶτα:
–«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;»· ποιὸς λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;
Οἱ Μαθητὲς Τοῦ ἀπάντησαν ὅτι ἄλλοι θεωροῦν πὼς εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ προφήτης Ἠλίας ἢ ὁ Ἱερεμίας ἢ κάποιος ἄλλος ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Προφῆτες ποὺ ἀναστήθηκε. Τότε τοὺς ἀπηύθυνε τὸ δεύτερο ἐρώτημα:
–«Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;»· ἐσεῖς ὅμως, ποιὸς λέτε ὅτι εἶμαι;
Τὴν ἀπάντηση ἐξ ὀνόματος ὅλων τὴν ἔδωσε ὁ ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὰ ξεκάθαρα λόγια:
–Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ ζῶντος Θεοῦ! Εἶσαι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας μας, ὁ Χριστός. Ἀλλὰ δὲν εἶσαι ἁπλὸς ἄνθρωπος. Εἶσαι ὁ φυσικὸς Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (βλ. Ματθ. ιστ΄ [16] 13-16).
Ἀπὸ τότε ὁ Κύριος σὲ κάθε γενιὰ καὶ κάθε τόπο ἀπευθύνει τὸ ἴδιο ἐρώτημα στοὺς πιστούς Του, καὶ μάλιστα τοὺς ἔχοντες τὴν εὐθύνη νὰ ποιμαίνουν τὸν λαό Του: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;»… «Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;»…
Στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων ὁ Κύριος ἐπισκεπτόταν ὅλες τὶς Συνόδους τῶν Ἐπισκόπων, καὶ μάλιστα τὶς μεγάλες, τὶς Οἰκουμενικές. Μὲ τὸ ἐταστικό Του βλέμμα διαπερνοῦσε τὶς καρδιὲς τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ρωτοῦσε:
–«Ὑμεῖς τίνα με λέγετε εἶναι;».
Καὶ ἐκεῖνοι, ὅλοι, μὲ μιὰ φωνή, μὲ μιὰ καρδιὰ ὁμολογοῦσαν:
–Εἶσαι τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ Πρῶτος καὶ ὁ
Ἔσχατος, ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος τῶν πάντων. Εἶσαι ὁ Ἕνας καὶ Μόνος! Ὁ Θεός! Τὸ δεύτερο Πρόσωπο τοῦ Ἑνὸς ἐν Τριάδι ἀληθινοῦ Θεοῦ. Εἶσαι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινες καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος. Εἶσαι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ μόνος Σωτήρας καὶ ἡ τελικὴ Ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Εἶσαι ἡ μόνη Ἀλήθεια, τὸ μόνο Φῶς, ἡ ὄντως Ζωή! Ὅλοι οἱ ἄλλοι «κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί» (Ἰω. ι΄ 8). Εἶσαι ὁ Ὤν!
Σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ δισχιλιετὴ χρονικὴ περίοδο ὁ διάβολος λυσσοῦσε, προκειμένου νὰ διαστρεβλώσει τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ· εἴτε παρουσιάζοντάς Τον ὡς ἄνθρωπο καὶ μόνο, εἴτε ὡς ἄσαρκο Θεό.
Ἡ λύσσα του στὶς μέρες μας ἔχει κορυφωθεῖ. Μαίνεται ἀγριεμένος. Ξερνάει ἀπὸ τὸ βρωμερό του στόμα ὅλη τὴν κακία καὶ τὸ μίσος κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ μὲ πόση τέχνη! Μὲ τί γλυκόλογα περὶ ἀγάπης, μὲ πόση εὐστροφία καὶ ὕπουλη μεθόδευση! Τονίζει τὴν ἀνάγκη νὰ ἔχουμε ἀλληλοκατανόηση, νὰ μὴν εἴμαστε ἀπόλυτοι, νὰ μὴ διεκδικοῦμε γιὰ τὴν πίστη μας ὅτι εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, νὰ δεχόμαστε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι δρόμοι πρὸς τὸν ἴδιο Θεό. Διαδίδει τὸ κατεξοχὴν διεστραμμένο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, πνεῦμα τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ στὸ τερατῶδες φαινόμενο ποὺ τὸ ὀνομάζουμε «πανθρησκεία». Μέσα σ᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς θεωρεῖται ἕνας ἁπλὸς θρησκευτικὸς ἡγέτης μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους.
Εἶναι φανερὸ ὅτι στοὺς καιρούς μας τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καθίσταται ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο, καὶ ἡ ἀπαίτηση νὰ δοθεῖ σωστὴ ἀπάντηση σ᾿ αὐτὸ ἀπὸ τὸν καθένα μας ἐπείγουσα καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία.
Κι εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ Χριστός μας στοὺς σημερινοὺς πανθρησκειακοὺς καιροὺς στρέφεται πιὰ πρὸς ὅλους ἐμᾶς, πρὸς τὸν καθένα μας, καὶ μᾶς ἀπευθύνει τὸ ἴδιο καίριο ἐρώτημα:
–Ποιὸς λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι;
–Ἄλλοι λένε ὅτι εἶσαι «ἕνας ἥρωας ποὺ ἀγωνίστηκες μέχρις αἵματος νὰ νικήσεις τὸν ἑαυτό Σου». Ἄλλοι λένε πὼς ἤσουν «μεγάλος κοινωνικὸς ἐπαναστάτης». Ἄλλοι πὼς δὲν ὑπῆρξες ποτέ. Ἄλλοι, ἡ μεγάλη πανθρησκειακὴ μάζα, λένε πὼς εἶσαι «θεϊκὸς ἀπεσταλμένος, σοφὸς ἡγέτης μαζὶ μὲ τὸν Κρίσνα, τὸν Μωάμεθ, τὸν Κομφούκιο, τὸν Βούδα».
–Ἐσεῖς; Ἐσεῖς οἱ πιστοί μου, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μου, Ποιὸς λέτε ὅτι εἶμαι;
–Εἶσαι…
Τί θὰ ἀπαντήσουμε;…
