Ἀποτελεῖ ὁμολογιακὸ κείμενο ὀρθόδοξης διαχρονικῆς ἱστορικῆς μαρτυρίας τὸ ἔντυπο ποὺ κυκλοφόρησαν τελευταῖα Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Τὸ τεῦχος αὐτὸ ἐκτείνεται σὲ 128 σελίδες καὶ φέρει τὸν τίτλο «Ἅγιον Ὄρος, Διαχρονικὴ μαρτυρία στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πίστεως» μὲ ἐξώφυλλο τὴν θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Πορταΐτισσας (Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων), προστάτιδος καὶ ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ ὀπισθόφυλλο τὴν ἄλλη θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «Ἄξιόν ἐστι» (Πρωτάτο Ἁγίου Ὄρους). Ἀποτελεῖται ἀπὸ ἐκτενὴ ἀποσπάσματα, «ὅπως καὶ κάποια ἀκόμη πολὺ κατατοπιστικὰ ἄρθρα», τῶν ὁποίων, ὅπως σημειώνουν οἱ συντάκτες του, «ἡ σημασία καὶ ἡ σπουδαιότητα τὰ καθιστοῦν ἀστασίαστα καὶ ἀπαρασάλευτα σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς ἐπιχειρηματολογίας καὶ τῆς διεξαγωγῆς τοῦ ἀγῶνος» γιὰ τὴ διατήρηση ἀνόθευτου τοῦ Ὀρθόδοξου δόγματος.
Τοῦ ὁμολογιακοῦ αὐτοῦ τόμου προτάσσεται τὸ μαρτύριο τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων ποὺ μαρτύρησαν ἀπὸ τοὺς Λατινόφρονες στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Η΄ τοῦ Παλαιολόγου καὶ τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ τοῦ Βέκκου. Στὴ συνέχεια ἀκολουθεῖ ἡ Διαχρονικὴ Ὁμολογιακὴ Μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Διότι τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑπῆρξε ἀνέκαθεν ἡ ἀκρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ θεματοφύλακας τῆς Πίστεως. Τὰ κείμενα ποὺ παρατίθενται ἀπὸ τὰ δρώμενα τῶν τελευταίων ἐτῶν καὶ ἡ ἀντιπαραβολὴ κειμένων Οἰκουμενιστῶν καὶ Ἁγιορειτῶν Πατέρων, μαζὶ μὲ τὸ πλούσιο καὶ ἀδιάψευστο φωτογραφικὸ ὑλικό, εἶναι καταλυτικά.
Στὸ κείμενο ἀποκηρύσσονται σαφῶς ὁ δούρειος ἵππος τῆς Οὐνίας καὶ ὁ ἀποκαλούμενος «διάλογος τῆς ἀγάπης», τονίζεται ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι ἐκκλησία ἀλλὰ αἵρεση καὶ ὑπογραμμίζονται οἱ ὄχι μικρὲς διαφορὲς Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Ἐπίσης καταδικάζονται σαφῶς τὰ κείμενα τοῦ Porto Alegre (2006), τοῦ Pusan (2013), οἱ ἐντελῶς ἀπαράδεκτες θεωρίες τῶν κλάδων, τῆς διηρημένης Ἐκκλησίας καὶ τῆς ποικιλομορφίας. Καταδικάζονται οἱ συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους – παπικούς, προτεστάντες, ἐπισκοπίνες, ἱέρειες – καὶ ἀλλοθρήσκους! Τὸ κείμενο λαμβάνει σταθερὴ καὶ ὀρθόδοξη θέση γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους καὶ δὲν παραλείπει νὰ καταδικάσει ὡς ἐντελῶς ἀπαράδεκτα τὰ ὅσα ἔλαβαν χώρα τὸν παρελθόντα Νοέμβριο μεταξὺ τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ὁμολογιακοῦ κειμένου εἶναι ἐπώνυμη. Τὰ ὀνόματα, 122 τὸν ἀριθμό, προέρχονται ἀπὸ συνοδεῖες, σκῆτες, καθίσματα καὶ ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Μονὲς Μεγίστης Λαύρας καὶ Ζωγράφου.
Εἶναι ἐλπιδοφόρο τὸ ὅτι τὴν ἔκκληση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων στὸ ὡς ἄνω κείμενο πρὸς τοὺς ἡγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀκολούθησε ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὰ ἀνεπίτρεπτα ἀνοίγματα πρὸς τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ στὰ θέματα τῆς πίστεως. Αὐτὸ εἶναι ἕνα θετικὸ βῆμα. Ὡστόσο τὸ κείμενο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι μὲν γραμμένο μὲ σεβασμό, ὅμως ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὑπερασπιστὴς καὶ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ «πλήρωμα ἱερατικόν», ὅπως ἀποκαλεῖ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 67, 204), περίμενε τὸ κείμενο αὐτὸ περισσότερο στιβαρό, ὁμολογιακὸ καὶ γενναῖο.
Βεβαίως τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει καὶ γενικὰ ὁ μοναχὸς ἔχει ὡς πρῶτο καὶ βασικὸ ἔργο τὴν προσευχὴ εἶναι σωστό. Ἀλλὰ «οὗ (=ὅπου) Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον καὶ προκείμενον», κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο, «τἆλλα περιφρονοῦντες πρὸς αὐτὸν μόνον βλέπομεν». Καὶ σήμερα εἶναι προφανὲς ὅτι μὲ τὶς ὑποχωρήσεις καὶ τὶς ἀπαράδεκτες συμπεριφορὲς ὁρισμένων ἡμετέρων ἐπισκόπων, ἀρχιεπισκόπων καὶ πατριαρχῶν, ἀλλὰ καὶ ἱερέων καὶ λαϊκῶν στοὺς λεγόμενους διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους εἶναι «Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον», δηλαδὴ τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ δὲ λαὸς τοῦ Θεοῦ ζεῖ μέσα στὴ σύγχυση καὶ ἕνα ἄνευ προηγουμένου σκανδαλισμό. Ὅλα αὐτὰ δὲν δικαιολογοῦν καμία σιωπή.
