ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: Μάρκ. β΄ 1-12
Tῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας – λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
1. Ὅταν ἡ πίστη μᾶς ἑνώνει
Μὲ τρόπο ζωηρὸ καὶ παραστατικὸ ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος περιγράφει στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνὸς παραλύτου.
Ἦταν τότε ποὺ ὁ Κύριος βρισκόταν σ’ ἕνα σπίτι τῆς Καπερναοὺμ καὶ δίδασκε. Ἀστραπιαῖα διαδόθηκε ἡ εἴδηση, κι ἀμέσως συγκεντρώθηκε πλῆθος κόσμου. Τὸ σπίτι γέμισε ἀσφυκτικὰ μέχρι ἔξω στὴν πόρτα. Κι ἦταν τόσοι πολλοὶ ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστὸ καὶ στέκονταν ἀπ’ ἔξω!
Ἀνάμεσά τους κι ἕνας παράλυτος. Ὄχι μόνος του, ὅμως. Τὸν συνόδευαν τέσσερις δικοί του ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι προθυμοποιήθηκαν νὰ τὸν μεταφέρουν πάνω σ’ ἕνα κρεβάτι, προκειμένου νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸν Κύριο. Εἶχαν μάθει γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς καὶ ἦταν βέβαιοι ὅτι μποροῦσε νὰ θεραπεύσει καὶ τὸν δικό τους ἀσθενή. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ἔφτασαν στὸ σπίτι κι εἶδαν τὸ πλῆθος νὰ φράζει τὴν πόρτα, δὲν ἀπελπίστηκαν. Σκέφθηκαν ἄλλον τρόπο γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ στόχο τους. Ἀνέβηκαν ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ σκάλα στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καί, ἀφοῦ ἀπέσπασαν κάποιο τμῆμα της, κατέβασαν μὲ προσοχὴ τὸ κρεβάτι ἐκεῖ μπροστὰ ὅπου δίδασκε ὁ Κύριος.
Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ εἶδε τὴν πίστη ποὺ εἶχαν, καὶ ὁ παράλυτος καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔφεραν, στράφηκε πρὸς τὸν ἄρρωστο καὶ τοῦ εἶπε: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου.
Ἀνέλπιστη δωρεὰ γιὰ τὸν «παραλυτικό»! Πρὶν ἀπὸ τὴ σωματική του ὑγεία, ἀποκτᾶ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του! Πραγματικά, τὸ ἄξιζε αὐτὸ τὸ δῶρο ὄχι μόνο γιὰ τὴν προσωπική του πίστη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πίστη ποὺ ἔδειξαν οἱ καλοὶ φίλοι του. Χωρὶς αὐτοὺς δὲν θὰ εἶχε γίνει τὸ θαῦμα. Ἂν δὲν τὸ πίστευαν ὅλοι μαζί, δὲν θὰ προχωροῦσαν σὲ τέτοιο τόλμημα.
Δὲν ἦταν λοιπὸν δυνατὸν ὁ πανάγαθος Κύριος νὰ ἀδιαφορήσει μπροστὰ στὴ θερμὴ πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ζητοῦσαν τὸ θαῦμα γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ἀλλὰ γιὰ τὸν ἀσθενὴ ἀδελφό τους. Πάντοτε ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ἀκούει τὶς προσευχὲς ποὺ προσφέρονται ἀπὸ κοινοῦ μὲ πίστη καὶ ἀγάπη. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαίωσε ὅτι, ἐὰν δύο ἢ τρεῖς συμφωνήσουν νὰ ζητήσουν κάτι στὴν προσευχή τους, θὰ τοὺς τὸ δώσει ὁ οὐράνιος Πατέρας (Ματθ. ιη΄ [18] 19).
Πόσα θαύματα γίνονται, ὅταν ἑνώνουμε τὴν προσευχή μας μὲ αὐτὴν τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας μας, τῶν φίλων καὶ ἀδελφῶν μας γιὰ κάποιους ποὺ ἔχουν κάποια δυσκολία… Ἡ πίστη δὲν εἶναι ἀτομικὸ κατόρθωμα ἀλλὰ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι σημαντικὸ νὰ ζητᾶμε τὶς προσευχὲς τῶν ἀδελφῶν μας, ἀλλὰ κι ἐμεῖς νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτοὺς μὲ θερμὴ πίστη καὶ εἰλικρινὴ ἀγάπη. Καὶ τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ βλέπουμε πολλὰ θαύματα.
2. Πνευματικὴ τύφλωση
Ὡστόσο, γιὰ νὰ βλέπουμε τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ καθαρὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Διότι καὶ τότε, ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν «παραλυτικὸ» ὅτι συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες του, κάποιοι ἀπὸ τοὺς Γραμματεῖς ἀντέδρασαν μέσα τους: Γιατί ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μιλάει ἔτσι καὶ ξεστομίζει βλασφημίες; σκέφτηκαν. Ποιὸς ἄλλος μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός; συλλογίζονταν.
Ὡστόσο ὁ παντογνώστης Κύριος ποὺ ἀντιλήφθηκε τί σκέφτονταν, τοὺς εἶπε: Γιατί δέχεστε καὶ κυκλοφορεῖτε τέτοιους λογισμοὺς μέσα στὶς καρδιές σας; Τί εἶναι εὐκολότερο, νὰ πῶ στὸν «παραλυτικό», εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου, ἢ νὰ τοῦ πῶ, σήκω καὶ πάρε στὸν ὦμο σου τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα; Ἐσεῖς θεωρεῖτε δυσκολότερο αὐτὸ τὸ τελευταῖο. Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ πάνω στὴ γῆ ἁμαρτίες – γυρίζει καὶ λέει στὸν παράλυτο:
‒Σὲ σένα μιλῶ. «Ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου»· σήκω, πάρε στὸν ὦμο τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.
Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ μπροστὰ σ’ ὅλους, ποὺ τὸν κοιτοῦσαν κατάπληκτοι, βγῆκε ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο. Καὶ ὅσοι τὸν εἶδαν δόξασαν τὸν Θεὸ λέγοντας: Ποτὲ μέχρι τώρα δὲν εἴδαμε κάτι τέτοιο, ἕνας παράλυτος μὲ μία προσταγὴ νὰ σηκώνεται ἀμέσως ὑγιὴς καὶ νὰ περπατᾶ.
Οἱ ἄνθρωποι δόξασαν τὸν Θεό, διότι κατάλαβαν ὅτι ἕνα τέτοιο γεγονὸς μόνο μὲ θεϊκὴ δύναμη μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ. Ἔτσι εἶναι. Οἱ ἁπλοὶ καὶ καλοδιάθετοι ἄνθρωποι εὔκολα διακρίνουν τὴν ἀλήθεια. Βλέπουν τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ὅλη τὴν καρδιά τους δοξάζουν τὸ ὄνομά Του. Αὐτοὶ γνωρίζουν τὴν ἀλήθεια καὶ χαίρονται γι’ αὐτήν. Διότι ἡ ἀλήθεια δὲν κοιτάει μόρφωση καὶ πτυχία.
Ἀποκαλύπτεται στὶς καθαρὲς καρδιές. Ἐκεῖ ὅπου βασιλεύει ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ταπείνωση. Ὅσοι ἔχουν αὐτὲς τὶς ἀρετὲς μποροῦν καὶ βλέπουν καὶ δοξάζουν τὸν Θεὸ γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του.
