Στὶς 9 τοῦ περασμένου Φεβρουαρίου ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ἀνέγνωσε στὴ Βουλὴ τὶς Προγραμματικὲς Δηλώσεις τῆς νέας Κυβερνήσεως. Δὲν ἀνήκει σὲ μᾶς νὰ κρίνουμε πολιτικὰ τὸ περιεχόμενό τους. Θὰ ὑπογραμμίσουμε ὅμως δύο στοιχεῖα τους· ἕνα θετικὸ καὶ ἕνα ἀρνητικό, καὶ τὰ δύο στὸ ἴδιο σημεῖο τῆς ὁμιλίας τοῦ Πρωθυπουργοῦ: «Ἐρχόμαστε», εἶπε στὸ τέλος τῆς ὁμιλίας του, «μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καὶ γι’ αὐτὸ θὰ τὸν ὑπηρετήσουμε μέχρι τέλους. Εἴμαστε κάθε λέξη ἀπὸ τὸ Σύνταγμα αὐτῆς τῆς χώρας. Σὲ αὐτὸ τὸ Σύνταγμα ὁρκιστήκαμε, αὐτὸ τὸ Σύνταγμα θὰ ὑπηρετήσουμε. Καὶ θὰ τὸ ὑπηρετήσουμε μέχρι τέλους, δικαιώνοντας τὰ ὁράματα, τὶς ἀξίες, τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ»!
Τὸ πρῶτο, τὸ θετικό, εἶναι ὁ λυγμὸς ποὺ ἔσπασε τὴ φωνὴ τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ὅταν βεβαίωνε ὅτι ἡ Κυβέρνησή του θὰ ὑπηρετήσει τὸ Σύνταγμα «δικαιώνοντας τὰ ὁράματα, τὶς ἀξίες, τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ». Αὐτὸν τὸν λυγμὸ τὸν εἶχε τόση ἀνάγκη ὁ λαός μας, ποὺ ἔχει πιὰ σιχαθεῖ τὴν ξύλινη καὶ παγωμένη γλώσσα τῶν πολιτικῶν του ἡγετῶν.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὁ Πρωθυπουργὸς ἔκανε καὶ τὸ λάθος. Βεβαίωνε ὅτι ἡ Κυβέρνησή του ἔρχεται «μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ» καὶ ὅτι εἶναι «κάθε λέξη ἀπὸ τὸ Σύνταγμα αὐτῆς τῆς χώρας». Ὅμως οἱ σελίδες τῆς ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι γεμάτες ἀπὸ τὴν πίστη του στὸν ἐν Τριάδι Θεό, στὸ ὄνομα τοῦ Ὁποίου ἔχει θεμελιώσει καὶ τὸ Σύνταγμά του. Ὁ Πρωθυπουργὸς λέγοντας ὅτι εἶναι ἄθεος καὶ παραμερίζοντας τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ τὴν ὁρκωμοσία του, ἀπὸ ποιὰ σελίδα τῆς ἱστορίας τοῦ λαοῦ μας ἔρχεται; Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἄκουσε ποτὲ τὰ λόγια ἐκείνων ποὺ ἔδωσαν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ ζοῦμε σήμερα ἐμεῖς ἐλεύθεροι:
✦ Τὰ λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη: «Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος»!
✦ Τὶς πράξεις τοῦ Μακρυγιάννη ὅταν ἔκανε τὸ κίνημα τῆς 3ης Σεπτεμβρίου γιὰ τὸ Σύνταγμα: «Πιάνω καὶ φκιάνω μίαν σημαία καὶ γράφω· “Ἐθνικὴ Συνέλεψη, Σύνταμα”. Λέγω· “Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς βασιλείας Του σηκώνεται ἡ σημαία τῆς πατρίδος!”».
✦ Τὴν πίστη τῶν ἡρώων τοῦ 1940!
Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ λέει ὅτι εἶναι «κάθε λέξη ἀπὸ τὸ Σύνταγμα», ὅταν παραμερίζει τὸ Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ τὸ ἴδιο τὸ θεμέλιο τοῦ Συντάγματος ποὺ εἶναι βασισμένο «εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος»;
Ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ εἶναι ἄθεος καὶ μπορεῖ π.χ. νὰ πεῖ: «Εἴμαστε οἱ περισσότερες λέξεις τοῦ Συντάγματος». Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ λέει: «Εἴμαστε κάθε λέξη ἀπὸ τὸ Σύνταγμα αὐτῆς τῆς χώρας».
Ἐκτὸς ἂν κάποια στιγμὴ βρεῖ τὸν δρόμο του, τὸν δρόμο ὅλων τῶν σελίδων τῆς ἱστορίας καὶ ὅλων τῶν λέξεων τοῦ Συντάγματος αὐτοῦ τοῦ φιλόχριστου λαοῦ ποὺ κλήθηκε νὰ ὑπηρετήσει.
Καὶ αὐτὸ τοῦ τὸ εὐχόμαστε ὁλόψυχα!
