Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας: Ἑβρ. θ΄ 11-14

Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

1. ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

   Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνω­σμα ὁ θεῖος Παῦλος κάνει μία σύγκριση τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὸν μόνο ἀληθινὸ Ἀρχιερέα, τὸν Κύ­ριο­ Ἰησοῦ­ Χριστό. Γιὰ νὰ κατανοήσου­­με ὅ­­­­μως αὐ­τὴν­­ τὴν σύγκριση θὰ πρέπει πρῶ­τα νὰ ἀ­­­να­­φέ­ρουμε ἐπιγραμματι­κὰ τὸ ἔργο τῶν πα­λαιῶν Ἀρχιερέων. Κάθε Ἀρχιε­ρεὺς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶχε μόνον αὐτὸς τὸ δικαίωμα νὰ εἰσέρχεται μία φορὰ τὸ χρό­νο στὸ ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, στὰ Ἅ­­­για τῶν Ἁγίων, καὶ νὰ προσφέρει­ ἐκεῖ τὴ θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Τὴν ἡμέ­ρα αὐτὴ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τρεῖς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ κρατώντας χρυσὸ θυμιατήριο. Ἔ­­­πειτα θυσίαζε στὴν αὐλὴ τοῦ Ναοῦ ἕνα μοσχάρι, κι ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων γιὰ δεύτερη φορὰ κρατώντας μία λεκάνη μὲ τὸ αἷμα τοῦ ζώου. Καὶ ράν­τιζε ἑπτὰ φορὲς γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες. Κατόπιν ἔβγαινε πάλι­ ἔξω καὶ θυσίαζε ἕνα τράγο. Καὶ προχω­ροῦσε γιὰ τρίτη φορὰ στὰ Ἅγια τῶν Ἁ­­­γίων, ὅπου ράντιζε μὲ τὸ αἷμα τοῦ τράγου γιὰ τὴν ἐξιλέωση τῶν ἁμαρτιῶν ὅλου τοῦ λαοῦ.
   Στὸ ἱερὸ κείμενο λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ἕνα μεγάλο μυστήριο. Μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Ἀρχιε­ρεὺς τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν δὲν μπῆκε στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος γιὰ νὰ προσφέ­ρει τὴ θυσία του. Ἀλλὰ μπῆκε μέσα ἀπὸ ἕ­ναν ἀνώ­­τερο καὶ τελειότερο ναὸ ποὺ δὲν κατασκευάσθηκε ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, δὲν ἀνῆκε δηλαδὴ στὴν κτίση αὐτή. Αὐτὸς ὁ ναὸς ἦταν τὸ σῶμα του. Τὸ τίμιο σῶμα του ἦταν ὁ τελειότερος Ναὸς τοῦ Θεοῦ Λόγου. Διότι ὁ Κύριός μας ὡς ἄνθρωπος συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ γι’ αὐτὸ προ­ερχόταν ἀπὸ νέα πνευματικὴ κτίση. Τὸ Ναὸ αὐτὸ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τὸν κατασκεύασε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας.
   Βέβαια τί νὰ κατανοήσουμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸ φοβερὸ μυστήριο ποὺ παρουσιάζει τὸ ἱερὸ κείμενο; Αὐτὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κρατήσουμε καλὰ στὸ νοῦ μας εἶναι ὅτι τὸ πάναγνο καὶ πανάγιο σῶμα τοῦ Κυρίου μας ἦταν καὶ εἶναι αἰωνίως ὁ τελειότερος ναὸς τῆς θεότητος. Μέσα σ’ αὐτὸ κατοικεῖ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος, κατοικεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Κύριός μας λοιπὸν διὰ τοῦ σώματός του εἰσῆλ­θε στὰ ἀληθινὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, στὸν πνευ­ματικὸ οὐρανό, στὸ ὑπερουράνιο θυσια­στήριο, καὶ πρόσφερε ἐκεῖ τὴν ἀρχιερατική του θυσία. Ἦταν ὁ Ἴδιος καὶ ναὸς καὶ Ἀρχιερεὺς μέγας, ἀ­­­ληθινὸς καὶ αἰώνιος.

2. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

   Γιὰ τὴν ἀτίμητη αὐτὴ θυσία του ὁ Ἀρ­χιε­ρεύς μας Κύριος δὲν χρησιμοποίη­­­σε τὸ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ μὲ τὸ δι­κό του αἷμα μπῆκε μία φορὰ γιὰ πάντα στὰ ἐπου­ράνια Ἅγια. Καὶ ἐξασφάλισε γιὰ μᾶς ἀπολύτρωση ὄχι προσωρινὴ ἀλλὰ αἰ­­­­ώ­νια. Διότι τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ τὸ ­ράντισμα μὲ «σποδὸ δαμάλεως», μὲ στά­­χτη ἀγελάδος, ἐξάγνιζε στὴν Πα­λαιὰ Δι­­αθήκη τοὺς θρησκευτικὰ μολυσμένους­ καὶ τοὺς καθάριζε ἐξωτερικά, γιὰ νὰ μπο­ροῦν νὰ μετέχουν στὴ λατρεία χωρὶς νὰ ὑποστοῦν κάποια τιμωρία γιὰ τὶς ἁμαρτί­ες τους. Ποιὰ σύγκριση τώρα μπορεῖ νὰ γί­νει μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα τοῦ Κυρίου; Ὁ Μέ­­γας καὶ αἰώνιος Ἀρχιερεὺς πρόσφερε στὸν Θεὸ Πατέρα του ὁλο­κληρωτικὰ τὸν Ἑα­υ­τό του καθαρὸ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φέρ­­νουν στὴν ψυχὴ νέκρωση καὶ νὰ ἀξιώσει ὅ­λους μας νὰ λατρεύουμε τὸν ἀλη­θινὸ Θεό.
   Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἔγινε ὁ Ἴδιος καὶ θύ­­της καὶ θύμα καὶ θυσιαστήριο γιὰ νὰ συμ­φιλι­ώσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό. Ἐπι­κύρω­σε ἀνεξίτηλα μὲ αἷμα Δεσποτικὸ τὴ νέα συνθήκη του, τὴν Καινὴ Διαθήκη, αἰ­­­ώ­­­νια καὶ ἀνεξάλειπτη. Καὶ τὸ ἄσπιλο αὐ­­τὸ αἷμα του ποὺ ἔχυσε ἐπάνω στὸ σταυ­­­ρὸ δὲν τὸ πρόσφερε στὸ Ναὸ τοῦ Σολο­μῶν­τος ἢ σὲ κάποιο ἄλλο ἐπίγειο θυσια­­στήριο ἀλλὰ τὸ πρόσφερε ὡς θυσία εὐάρε­στη στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, στὰ ἀληθινὰ Ἅγια. Ἐκεῖ τὸ πρόσφερε ὁ ἀναμάρ­τητος γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ του ὡς θυσία πνευματικὴ ἀνεκτίμητης ἀξί­ας. Ἐκεῖ «πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλ-θεν Ἰησοῦς». Γιὰ νὰ εἰσέλ­θουμε κι ἐμεῖς ἐκεῖ στὸν αἰώνιο θρόνο του.
   Αὐτὸ βέβαια θὰ συντελεσθεῖ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Ὅ­­­μως κι ἀπ’ τὴ ζωὴ αὐτὴ οἱ πιστοὶ ἔ­­­χου­με τὴ δυνατότητα νὰ προγευόμα­στε τὴν εἴσ­οδό μας στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ. Διότι κάθε φορὰ ποὺ μετέχουμε στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ βιώνουμε πνευματικῶς τὴν εἴσοδό μας στὴν αἰωνιότητα. Διότι ὁ ἴδιος ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς μας μᾶς προσφέρει τὸ πανάχραντο σῶμα του καὶ τὸ τίμιο αἷμα του. Αὐτὸς ἐπιτελεῖ τὴν ἴδια θυσία. Αὐτὴν ποὺ προσέφερε τότε στὸ ὑ­­­περουρά­νιο θυσιαστήριο, τὴν ἴδια παρέ­χει καὶ σὲ μᾶς. Καὶ γινόμαστε κι ἐμεῖς θυ­σιαστήρια­ πνευματικά. Αὐτὸ τὸ τίμιο αἷμα του καὶ τὸ ἄχραντο σῶμα του μᾶς καθιστᾶ ναοὺς ἱεροὺς καὶ δοχεῖα τῆς χάριτός του. Καθαρίζει τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχή μας. Νεκρώνει μέσα μας τὴ φθορὰ καὶ τὰ πάθη μας. Καλλωπίζει τὴν ψυχή μας, πυρώνει­ τὴν καρδιά μας. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς μὲ κατάλ­ληλη προετοιμασία, «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης» καὶ μὲ συγκλονισμὸ ψυχῆς νὰ προσεγγίζουμε γιὰ νὰ κοινω­νοῦμε «Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ εἰς ἄφε­σιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον».