ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

Τοῦ Θωμᾶ: Πράξ. ε΄ 12-20

Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος· τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός· μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς ῾Ιερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκα­θάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες. ᾿Αναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάν­τες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέ­βαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρή­σει δημοσίᾳ. ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλα­­κῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε· πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

1. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

   Οἱ πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἔνδοξες καὶ μοναδικές. Οἱ ἅγιοι Ἀπό­στολοι ἔκαναν πολλὰ καὶ ἐκπληκτικὰ θαύματα, «σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά», ποὺ ἐ­­πιβεβαίωναν τὴν ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας τους καὶ κα­τέπλησ­­­­σαν τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ. Κι ὅ­­­λοι οἱ πιστοὶ μὲ μιὰ καρδιὰ μαζεύονταν­ στὴ στοὰ τοῦ Σολομῶντος. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ δὲν εἶχαν πιστεύσει ἄρχισαν νὰ σέβον­ται τοὺς πιστούς. Κανείς τους δὲν εἶχε­ τὴν τόλμη νὰ τοὺς περιφρονήσει. Διότι ὁ πολὺς λαὸς τοὺς τιμοῦσε καὶ τοὺς ἐ­­­γκωμί­αζε. Καθημερινὰ ὁλοένα καὶ πε­­ρισσό­τερο προσελκύονταν πλήθη­ ἀν­δρῶν καὶ γυ­ναι­κῶν καὶ αὔξαναν τὸν ἀ­­­ριθμὸ τῶν πι­­­­στῶν. Πολλοὶ μάλιστα­ ἔ­βγα­ζαν τοὺς ἀσθε­νεῖς ἀ­­­πὸ τὰ σπίτια­ τους στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔ­­­­­­βαζαν πά­νω­ σὲ κρεβάτια καὶ φο­­­ρεῖα ἔτσι,­ ὥ­­­στε ὅταν θὰ περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πέτρος, νὰ πέσει ἔστω καὶ ἡ σκιὰ του σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Ἔρ­χονταν μάλιστα­ στὴν Ἱε­ρουσα­λὴμ πλήθη καὶ ἀπὸ τὶς γειτο­νικὲς πόλεις καὶ ἔφερ­ναν κάθε λογῆς ἀρ­­ρώστους, καὶ δαιμονισμένους. Καὶ ὅλοι τους θεραπεύονταν.
   Τὰ θαύματα λοιπὸν ἦταν πολλὰ κι ἐκπλη­κτικά. Καὶ δὲν γίνονταν σὲ κάποιο ἀπό­μερο τόπο, μέσα σὲ κάποιο σπίτι, ἢ κά­που κρυ­φά, ἀλλὰ δημόσια, στοὺς δρόμους­ καὶ στὶς πλατεῖες. Καὶ ὁ λαὸς εἶχε τὴ δυνατότητα­ νὰ τὰ ἐξετά­σει, νὰ ἐξακριβώσει ἐὰν εἶναι ἀλη­θινά. Καὶ μάλιστα οἱ φανατισμένοι Ἰουδαῖ­οι εἶ­­χαν κάθε λόγο νὰ τὰ διαψεύσουν. Ἀλ­­­­λὰ δὲν μποροῦσαν. Διότι ὁ κόσμος εἶχε πεισθεῖ γιὰ τὴν αὐθεντικότητά τους.
   Τὰ θαύματα αὐτὰ λοιπὸν εἶχαν πολ­λα­­πλὲς ὠφέλειες. Πρωτίστως ὠφελοῦ­σαν τοὺς ἴδιους τοὺς πιστούς. Τοὺς ἐνί­σχυαν στὴν πίστη καὶ τοὺς ἕνωναν σὲ μιὰ ψυ­­χὴ γύρω ἀπὸ τοὺς Ἀποστό­λους. Ἐξύψω­­ναν σὲ μέγιστο βαθμὸ τὸ κύ­­ρος τῶν Ἀπο­­στό­λων καὶ τοὺς καθιέρωναν­ στὴ συνεί­δηση τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ θαύ­ματα αὐτὰ ἀ­­­κόμη τοὺς ἔδιναν θάρρος­ νὰ μὴ φοβοῦν­ται πλέον κανέναν. Κι αὐ­τοὶ ποὺ τὴ Με­γάλη­ Παρα­σκευὴ εἶχαν διασκορπισθεῖ τρομο­κρατημένοι, τώ­ρα ἄφοβοι συνάζονταν κα­­θημερινὰ στὴ Στοὰ τοῦ Σολομῶντος, μπρο­στὰ δηλα­δὴ στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ.
   Τὰ θαύματα ἀκόμη ὠφελοῦσαν καὶ τοὺς ἀπίστους. Διότι πιστοποιοῦσαν τὴ θεϊκὴ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν. Ἔτσι οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ δὲν πίστευαν στὴν Ἀ­­­νάσταση τοῦ Κυρίου ἔκπληκτοι ἄρχι­σαν νὰ βλέπουν τοὺς πιστοὺς μὲ σεβασμό. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς πιὸ δεκτικοὶ ἄρχισαν νὰ προβληματίζονται. Πῶς γίνονται τὰ θαύματα αὐτά; Μὲ ποιοῦ τὴ δύναμη; Καὶ πολλοὶ ἄρχισαν νὰ πιστεύουν. Ἔτσι μεγάλωνε τόσο πολὺ ὁ ἀ­­­ριθμὸς τῶν πιστῶν, ὥστε νὰ μὴν μπο­ρεῖ πλέον νὰ μετρηθεῖ. Πλούσιοι καὶ πτωχοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, Ἰουδαῖοι καὶ προσήλυτοι, ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων καὶ λαϊκοί, πρωτευουσιάνοι καὶ χωρικοί, ἔτρεχαν νὰ γίνουν χριστιανοί.

2. ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

   Ἀπὸ τὴ θαυμαστὴ ὅμως αὐτὴ ἐξά­πλω­ση τῆς Ἐκκλησίας ἐνοχλήθηκαν πολὺ καὶ ὁ ἀρχιερέας τῶν Ἰουδαίων καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του καὶ ἀνῆ­­καν στὴ θρησκευτικὴ παράταξη τῶν Σαδδουκαίων. Γεμάτοι­ φθόνο καὶ κακία συν­έλαβαν τοὺς Ἀ­­ποστόλους καὶ τοὺς ἔ­ριξαν στὴ φυλακή. Ὅμως «ἄγγελος Κυ­ρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς» κι ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ἔξω τοὺς εἶπε: Πηγαίνετε στὸ ναὸ καὶ μὲ θάρρος νὰ διδάσκετε δημόσια στὸ λαὸ τὸ κήρυγμα τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς.
   Γιατί ἄραγε πρῶτοι ἀπ’ ὅλους ξεσηκώθηκαν οἱ Σαδδουκαῖοι; Διότι ἦταν ἄνθρωποι ὑλόφρονες, ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ δεχ­θοῦν τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ τὸν ἀ­­­όρατο κόσμο, καὶ ἦταν φυσικὸ νὰ ἐχθρεύ­ονται τὸν Χριστὸ καὶ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀ­­ποστόλων γιὰ τὴν Ἀνάστασή του. Διότι τὸ κήρυγμά τους γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴ μέλλουσα κρί­ση, τοὺς ἐνοχλοῦσε στὴ συνείδηση. Αὐτοὶ ἦταν βυθισμένοι στὴν ὕλη καὶ στὶς ἀπολαύσεις. Πῶς νὰ κατανοήσουν τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ αἰώνια; Ἡ ἐπιτυχία τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ θαυ­μαστὴ ἐξάπλωση τοῦ κηρύγματος τῆς Ἀναστάσεως τοὺς ἐρέ­θιζε πολύ. Ἡ ἀπο­­δοχὴ τοῦ κόσμου ἀκό­μη περισσό­τε­ρο. Ἔβλεπαν νὰ χάνουν τὸν κόσμο­ καὶ νὰ τὸν κερδίζει τὸ κήρυγμα­ τῆς Ἀ­να­στά­σεως. Γι’ αὐτὸ θέλησαν νὰ ἐξευτελίσουν τοὺς Ἀποστόλους στὰ μάτια τοῦ λαοῦ καὶ νὰ τοὺς κλείσουν τὸ στόμα.
   Ποιὸς ὅμως νίκησε τελικά; Οἱ Σαδ­δου­καῖοι ἢ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι; Οἱ δυ­νάμεις­ τῆς ὕλης ἢ οἱ κήρυκες τῆς Ἀνα­στά­­σεως καὶ τῆς αἰ­ω­νιότητος; Ἀσφα­­λῶς οἱ δεύ­τεροι.­ Διότι­ ὅσο κι ἂν ἀγωνίζον­ται οἱ δυνάμεις τοῦ σκό­τους νὰ κρύ­ψουν­ τὸ φῶς, τὸ φῶς τῆς Ἀνα­­στάσεως­ εἶναι ἀ­­­κατανίκητο. Ποιὸς ἀ­­­πελευ­θέρωσε ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοὺς Ἀπο­στό­λους; Ἄγγελος Κυρίου! Δηλαδή; Οὐσιαστι­κὰ ὁ ἴδιος ὁ ἀνα­στημένος Κύριος. Καὶ ἐ­πιβε­βαίωνε ἔτσι ὅτι δὲν εἶναι νεκρὸς ἀλλὰ «ζῶν εἰς τοὺς αἰῶ­νας». Ὅπως πρὶν ἀπὸ λίγες­ ἡ­­­μέρες διέρρηξε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου, ἔτσι καὶ τώρα ἀ­­­πελευθέρωσε τοὺς μαθητές του καὶ τοὺς κάλεσε διὰ τοῦ ἀγγέλου νὰ μὴ σταματήσουν ποτὲ νὰ κηρύττουν­ τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τὸ κή­ρυγ­μα αὐτὸ δὲν μπόρεσε κανεὶς νὰ τὸ ἀναχαιτίσει, ἀλλὰ ἐξα­πλώθηκε σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἄλ­λαξε τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔτσι γίνε­ται πάντοτε.­ Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ἔχουν ἐκ προ­οιμίου χαμένη τὴ μάχη. Ὅσο κι ἂν πολεμοῦν, ὅ,τι κι ἂν κάνουν. Πάντοτε θὰ νικᾶ ὁ ἀναστὰς Κύριος.