Πολλὰ αἰτήματα ἀπευθύνουμε πρὸς τὸν ἅγιο Θεὸ σὲ κάθε ὥρα τῆς θείας Λατρείας, σ’ ὅλες τὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδιαιτέρως στὴ θεία Λειτουργία. Στὸ τέλος τῶν αἰτημάτων ὁ ἱερέας προτρέπει τοὺς πιστούς: «…ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ὅλη τὴ ζωή μας στὸ Θεὸ Πατέρα μας. Καὶ ὁ λαὸς συμφωνεῖ καὶ ἀπαντᾶ μὲ δυὸ λέξεις: «Σοί, Κύριε». Ναί, σὲ Σένα, Κύριε.
Γνωστὲς λέξεις, καὶ πολλὲς φορὲς τὰ χείλη μας ἔχουν ἀπευθύνει στὸ Θεὸ τοῦτα τὰ λόγια. Σκεφθήκαμε ὅμως τί ἀκριβῶς σημαίνουν;
Σὲ Σένα, Κύριε, παραδίνουμε τὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Δηλαδή;
Πρῶτα τὸν ἑαυτό μας ἐμπιστευόμαστε στὸν Κύριο. Τὴ ζωή μας, τὸν ἀγώνα μας, τὴν ψυχή μας, τὴ σωτηρία μας. Τὶς ἀγωνίες μας, τὰ σχέδιά μας καὶ τὰ ὄνειρά μας. Καθετὶ προσωπικὸ σ’ Ἐκεῖνον τὸ ἐμπιστευόμαστε. Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας: γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, μικροὺς καὶ μεγάλους, συγγενεῖς, φίλους καὶ ἐχθρούς. Μὲ τὰ θέματά τους, τὰ προβλήματά τους, τὶς χαρὲς καὶ τὶς δυσκολίες τους. Στὸν Κύριό μας καταφεύγουμε μὲ πίστη, «ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7).
–Εἰδικότερα, ὅταν ὅλα στὴ ζωή μας κυλοῦν ἤρεμα, ὄμορφα, ἀπολαμβάνουμε τὸ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς ὑγείας μας, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία μέσα στὴν οἰκογένειά μας, ἔχουμε τὴν ἐργασία μας ποὺ ἀποδίδει, παρὰ τὴ δυσκολία τῶν καιρῶν μας, σὲ Σένα, Κύριε, τὸ ὀφείλουμε, Ἐσὺ εἶσαι ὁ χορηγὸς κάθε καλοῦ.
Ὅταν λόγια καλὰ λένε οἱ ἄνθρωποι γιὰ μᾶς, μᾶς ἐπαινοῦν, μᾶς εὐχαριστοῦν γιὰ κάτι ποὺ τοὺς προσφέραμε, σὲ Σένα, Κύριε, ἀποδίδουμε τὴ δόξα καὶ τὴν τιμή.
Ἀλλὰ καὶ ὅταν μᾶς εἶπαν λόγια εἰρωνικά, προσβλητικά, συκοφαντικὰ ποὺ μᾶς πόνεσαν, μᾶς ταπείνωσαν, μᾶς ἀδίκησαν, «Σοί, Κύριε». Σὲ Σένα, Κύριε, ἀπευθυνόμαστε νὰ μᾶς ἐνισχύσεις καὶ νὰ φανερώσεις τὴν ἀλήθεια.
Κυρίως ὅμως στὶς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας, σὲ Σένα, Κύριε, καταφεύγουμε. Ὅταν θλίψεις ποικίλες, πειρασμοὶ πολλοί, περιπέτειες διάφορες, ἀσθένειες ξαφνικὲς μᾶς περικυκλώνουν. Ὅταν προβλήματα ἐμφανίζονται στὴν οἰκογένεια, στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν, στὴν ἐργασία. Τὴν ὥρα τῆς ἀποτυχίας, τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ἀγωνίας, ὅταν τὰ γόνατα λυγίζουν, ὅταν σβήνει κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα. Ἐσὺ μόνο μπορεῖς νὰ ἐπιτιμήσεις τὰ κύματα τῶν λογισμῶν, τῶν πειρασμῶν. Σὲ Σένα, Κύριε, παραθέτουμε τὴ ζωή μας, διότι μόνο Ἐσὺ μπορεῖς νὰ οἰκονομήσεις τὰ θέματά μας ὅπως γνωρίζεις καὶ ὅπως θέλεις, ὥστε νὰ ἔλθει ἡ πολυπόθητη γαλήνη στὴν ψυχή μας.
Ἀλλὰ καὶ τὴν πιὸ δύσκολη ὥρα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, σὲ Σένα, Κύριε, ἐναποθέτουμε τὴν ἐλπίδα μας.
Γράφει σχετικὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σὲ μιὰ ἐπιστολή του: «Καὶ ὅταν θὰ ξεπροβοδίσεις μέσα στὸ φέρετρο τὴν πιὸ λατρευτή σου ἀγάπη, βάδισε μὲ γενναιότητα, καὶ πές: Αὐτὴ τὴν ἀγαπημένη μου ψυχὴ Σοῦ τὴν προσφέρω σὰν δῶρο. “Σοί, Κύριε”». «Καὶ ὅταν ἄγγελος ἔλθει στὴν ἐπιθανάτια κλίνη σου, μὴν κλάψεις! Φίλος σου εἶναι! Ἀλλὰ φρόντισε νὰ συγχωρηθεῖς μὲ τοὺς δικούς σου. Καὶ πές: Τὴν ψυχή μου τὴ μετανοημένη τὴν παραδίδω στὰ χέρια Σου. Σὲ Σένα, Κύριε» (Νικ. Βελιμίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Ἐπιστολές, Ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1994).
«Σοὶ Κύριε»· μιὰ μικρὴ φράση, δυὸ μόνο λέξεις, τί βαθὺ καὶ σπουδαῖο νόημα κρύβουν! Καὶ ὅταν εἰπωθοῦν μὲ πίστη βαθιά, τί δύναμη ἔχουν! Κάθε φορὰ ποὺ τὰ χείλη μας θὰ προφέρουν τοῦτα τὰ λόγια, ἀσφάλεια, εἰρήνη, θάρρος, αἰσιοδοξία, ἐλπίδα καὶ δύναμη χαρίζει στὴν ψυχή μας ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸ Θεό.
