Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015

Γ΄ Ματθαίου: Ρωμ. ε΄ 1-10

Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

   Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ πῶς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ μὲ τὴν ἀποστασία μας εἴ­χα­με γίνει ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, εἰρηνεύσαμε μαζί Του. Λέει λοι­­­πὸν ὅτι τὸ ἔργο αὐ­τὸ τὸ ἐπιτέλεσε ὁ Κύ­­­ριός μας. Αὐ­­­­­­τὸς εἰ­­­­ρή­­νευσε ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀπο­στά­­τες ἀν­­­θρώ­πους μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του καὶ τὸ ἀπο­λυ­τρω­τι­κό του ἔργο μᾶς χάρισε τὴ συ­­γ­­χώ­ρη­ση καὶ τὴ σωτηρία μας. Τώρα πλέον ὅσοι πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν «εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν». Διότι ὁ Κύριος μᾶς ἔχει ἤδη ὁδηγήσει ἀπὸ τὴν κατάστα­ση­ τῆς ἐχθρότητος στὴν κατάσταση τῆς χάριτος. Ὅσοι ζοῦμε πλέον σ’ αὐτὴν τὴν κα­­­­τά­σταση δὲν τρέμουμε πλέον, ὅπως οἱ ἄν­θρωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὴν ὀρ­­γὴ­ τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα ἐπειδὴ ζοῦμε τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καυχιόμαστε ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὴ δόξα του. Καυχιόμαστε ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς θλίψεις μας· διότι γνωρίζουμε ὅτι κάθε θλίψη ποὺ ὑπομένουμε καλλιεργεῖ σιγά – σιγὰ μέσα μας τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν κάνει τέλεια. Κι ἔτσι ἡ ὑπομονὴ αὐτὴ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀποκτήσουμε δοκιμασμένη ἀρετή, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της θὰ μᾶς γεμίσει μὲ τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό. Καὶ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν θὰ μᾶς διαψεύσει ποτέ.
   Μέσα σὲ λίγες γραμμὲς ὁ ἅγιος Ἀπό­στο­λος μᾶς περιγράφει τὴν ἀσύλ­ληπτη ἀλ­λαγὴ ποὺ ἔφερε ὁ Κύριός μας στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό. Καὶ μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς ἁμαρτίες μας εἴχαμε γίνει ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Τυφλοὶ καὶ παράλυτοι οὔτε εἴχαμε τὶς δυνάμεις, ἀλλὰ οὔτε καὶ ξέραμε τὸ δρόμο νὰ πλησι­άσουμε κοντά Του καὶ νὰ βροῦμε τὴν εἰ­ρήνη ποὺ ἀναζητούσαμε. Μᾶς πῆρε λοι­πὸν ἀπὸ τὸ χέρι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μᾶς ἔφερε κον-τὰ στὸν Θεὸ Πατέρα. Καὶ μᾶς χάρισε ὄχι μόνο τὴν εἰρήνη μας μαζί Του ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῆς κοινωνίας μαζί Του.
   Τί ὅμως σημαίνει εἰρήνευση μὲ τὸν Θεό; Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὴν κατάσταση αὐτὴ σήμερα; Ζοῦμε τὴν εἰρήνευση μὲ τὸν Θεό, σημαίνει, ζοῦμε ζωὴ μετανοίας καὶ ἀγάπης, ζοῦμε μέσα στὴν κατάσταση τῆς χάριτος. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία ποὺ μποροῦμε νὰ ζήσουμε, ἡ ἀδιάλειπτη σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ μᾶς πρόσφερε ὁ Χριστός:τὴ δυνατότητα νὰ ζοῦμε μέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μιὰ χάρη ποὺ δὲν ἔχει ὅρια. Καὶ ὅσο περισσότερο ζοῦμε στὴν κατάσταση αὐτή, τόσο καὶ περισσότερο ἀποκτοῦμε ἀνώτερα βιώματα. Ἡ κατάσταση τῆς χάριτος εἶναι οὐσιαστικὰ μιὰ ἐμπειρία ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ συνεχίζεται στὴν αἰωνιότητα. Εἶναι μιὰ κατάσταση ποὺ ζοῦμε ἰδιαιτέρως μετὰ ἀπὸ μία εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση, ἢ ἀπὸ τὴ βιωματική μας συμ­μετοχὴ στὴ θεία λατρεία καὶ πολὺ περισσότερο στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς. Γιὰ νὰ ζοῦμε ὅμως μόνιμα μέσα μας αὐτὴν τὴν ἱερὴ ἐμπειρία τῆς εἰρηνεύσεώς μας μὲ τὸν Θεό, χρειάζεται μεγάλη προσοχὴ καὶ ἀγώνας. Διότι πολὺ εὔκολα μπορεῖ νὰ τὴ χάσουμε ὅταν εἴμαστε ἀμελεῖς καὶ ράθυμοι καὶ ἐπαν­ερχόμαστε εὔκολα στὶς πτώσεις μας. Ἂς ἀγωνιζόμαστε λοιπὸν γιὰ νὰ ζοῦμε διαρ­κῶς τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν αἴσθηση τῆς χάριτός του.

2. Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

   Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος πε­ριγράφει τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θε­οῦ. Ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ Θεός, λέει, ἐκχύθηκε καὶ πλημμύρισε τὶς καρδιές μας: «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρ­δίαις ἡμῶν». Καὶ εἶναι μοναδικὴ ἡ ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός. Διότι ἐνῶ ἐμεῖς ἤμασταν πνευματικὰ ἀσθενεῖς, ὁ Χρι­­­στὸς πέθανε γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς τοὺς ἁ­­­μαρ­­τωλοὺς. Αὐτὸ ἀπο­­δεικνύει τὴ μεγάλη­ ἀ­γάπη τοῦ Θε­οῦ· διότι ἐνῶ μὲ πολλὴ δυσ­κολία μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἄν­θρωπος νὰ ­πεθ­άνει γιὰ κάποιον δίκαιο, ὁ Χριστὸς ὅ­­­­μως δὲν πέθανε γιὰ κάποιους δίκαιους, ἀλλά γιὰ μᾶς ποὺ ἤμα­σταν γεμάτοι ἁμαρ­τίες, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀ­­­πὸ τὴν ὀρ­γὴ τῆς κο­λάσεως.
   Πόσο πολὺ λοιπὸν μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρομοιάζει τὴν ἄπειρη ἀγάπη του μὲ ἕνα ποτάμι ἀστείρευτο ποὺ πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας· ἕνα ποτάμι ποὺ ἐκχύνεται ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης του στὶς καρδιές μας. Ἐκχύνεται σὰν μύρο κάνοντας τὴν ψυχή μας νὰ εὐωδιάζει. Ἐκχύνεται σὰν βροχὴ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ καθιστᾶ τὴν ψυχή μας καρποφόρα. Καὶ σὲ ποιοὺς ἐκχύνεται ἡ ἀ­­­γάπη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ; Ἔχουμε σκεφθεῖ ποτὲ ποιοὺς ἀγάπησε ὁ Θεός; Ἐμᾶς ποὺ ἤμασταν ἀρνητὲς καὶ προδότες τῆς ἀ­­­γάπης του. Δὲν ἔδειξε ὁ Θεὸς τὴν ἀγά­πη του σὲ φίλους του ἀλλὰ σὲ μᾶς τοὺς ἐχ­θρούς του. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς δείχνει­ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τέ­τοιους­ ἀποστάτες θυσιάστηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός­. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν οὐράνιο θρόνο του, ὅπου κάθισε μὲ τὴν Ἀνάληψή του, ὡς Μέ­γας Ἀρχιερεὺς ἐξακολουθεῖ νὰ ἐκ­χέει διαρκῶς τὴν ἀνεξ­άν­τλητη χάρη τῆς ἀγά­πης του σὲ μᾶς τ­οὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ μεσιτεύει γιὰ μᾶς. Μᾶς προσφέρει μία ἀγά­πη ποὺ δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ τὴν κατανοήσουμε. Σ’ ὅλη τὴν αἰωνιότητα θὰ προσπαθοῦμε νὰ τὴν ἐξιχνιάσουμε καὶ θὰ λατρεύουμε ὅλο καὶ περισσότερο τὸν Κύριό μας. Κι ἂν αὐτὴν τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν μπο­­­­ροῦμε νὰ τὴν ἐννοήσουμε τώρα, πῶς θὰ μπο­­­ρέ­σουμε κάπως νὰ ὑποψιασθοῦμε πό­ση ἀκό­μη ἀγάπη θὰ μᾶς δείχνει ὁ Κύριος στὴν αἰω­νιότητα; Σ’ Αὐτὸν λοιπὸν ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ ἄ­­­πειρα, ἂς ἀντιπροσφέρουμε τὴ δική μας φτωχὴ ἀγάπη· ἀγάπη ὅμως ­ἔμπρακτη καὶ ἀληθινή.