Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ καθολική του ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τὸν διάβολο λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται καὶ ἀναζητεῖ μὲ μανία τὸ θήραμά του νὰ τὸ κατασπαράξει. «…Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος», γράφει, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8)· σὰν λιοντάρι πεινασμένο ποὺ μὲ τὴν τρομακτική του φωνὴ φοβερίζει τὸ θήραμά του κινεῖται ὁ διάβολος, προκειμένου νὰ καταστρέψει κάποιον πιστὸ χριστιανό.
Τὴν ἴδια εἰκόνα χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 7ο Ψαλμὸ καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὸν πονηρὸ λέγοντας: «μή ποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου» (Ψαλ. ζ΄ 3)· μήπως τυχὸν ὁρμήξει σὰν λιοντάρι καὶ κατασπαράξει τὴ ζωή μου.
Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ δύναμη ποὺ ἔχει ὁ πονηρός, ὅση βέβαια ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει, καὶ ἡ μανία ποὺ ἔχει ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. «Ἀκούραστος δὲν παύει νύχτα-μέρα νὰ κινεῖται καὶ νὰ ἐνεργεῖ προσπαθώντας νὰ καταπιεῖ καὶ νὰ ἀπολέσει ψυχές», σημειώνει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας. Μεθοδεῖες ποικίλες χρησιμοποιεῖ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε καὶ δὲν καταλαβαίνουμε: καχυποψίες, συκοφαντίες, ψεύδη, μίση, διχόνοιες κ.ἄ., καὶ ὅλα ὁδηγοῦν στὴν ἁμαρτία. Στόχος του ν’ ἀπογοητεύσει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν κατακρημνίσει στὴν ἁμαρτία, νὰ τὸν ὑποδουλώσει σωματικὰ καὶ ψυχικά.
Φαίνεται πὼς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ μᾶς, νικητής, πὼς αὐτὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο – «κοσμοκράτωρ». Ὡστόσο ἡ δύναμή του εἶναι μὲν μεγάλη, ἀλλὰ εἶναι περιορισμένη.
Ὅσο ὅμως μεγάλη καὶ ἂν εἶναι ἡ λύσσα τοῦ ἄσπονδου αὐτοῦ ἐχθροῦ μας, ὅσο πολυπληθὴς καὶ ἂν εἶναι ἡ παράταξη τῶν ὀργάνων του τὰ ὁποῖα κινητοποιεῖ ἐναντίον μας, δὲν δειλιάζουμε, δὲν πτοούμαστε, δὲν ἀποθαρρυνόμαστε. Γιατί; Διότι «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν» Κύριος (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μεγαλύτερος, ἰσχυρότερος, παντοδύναμος εἶναι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι μαζί μας. Κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προστατεύσει, νὰ μᾶς ἐνισχύσει ἀπὸ τὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις καὶ ἐπιβουλές του. Μὲ τὴ δική Του χάρη ὅμως γινόμαστε δυνατοὶ καὶ ἱκανοὶ ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀλλάζουν οἱ ὅροι τοῦ πολέμου. Πλέον γίνεται ὁ πιστὸς λιοντάρι ποὺ κατανικάει τὸν διάβολο.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ λιονταριοῦ γιὰ τοὺς πιστούς, λέγοντας πὼς εἶναι «λέοντες πῦρ πνέοντες». Πότε; Μετὰ τὴ συμμετοχή τους στὸ Μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας. Μετὰ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Θεό. Πιστοὶ ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ δεχθοῦν μέσα τους τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι λιοντάρια ποὺ βγάζουν φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα τους, ἕτοιμοι ν’ ἀντιμετωπίσουν τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ νικήσουν.
Ἔχουμε αὐτὴ τὴ δύναμη οἱ χριστιανοί. Μᾶς τὴ δίνει ὁ παντοδύναμος Κύριος καὶ Θεός μας, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε καὶ νὰ ἐπιδιώκουμε συνεχῶς νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν προσευχή, τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν τακτικὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἰδιαιτέρως τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Κοινωνίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἕνωσή μας ἀντλοῦμε χάρη, δύναμη, βοήθεια. Τὸ διαβάζουμε στὶς Εὐχὲς τῆς θείας Μεταλήψεως: Ἡ θεία Κοινωνία γίνεται «εἰς ἀποτροπὴν πάσης ἐνεργείας διαβολικῆς… εἰς ρῶσιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος… εἰς προσθήκην τῆς θείας Σου χάριτος».
Ἔχουμε ἀσφαλῶς νιώσει τέτοιες στιγμὲς δυνάμεως, ἐνισχύσεως καὶ βοήθειας οὐράνιας στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Ἔχουμε ἐμπειρία τῆς δυνάμεως ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός μας, γευθήκαμε νίκες, κατακτήσεις πνευματικὲς μὲ τὴ δική Του ἐνίσχυση.
Στόχος μας ἕνας: νὰ εἶναι μόνιμες οἱ στιγμὲς αὐτὲς καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ὅπως τὸ βλέπουμε καθαρὰ στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ παραμένουν ἄγρυπνοι στὶς ἐπιβουλὲς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ μας καὶ νὰ νικοῦν ντροπιάζοντας ἔτσι τὸν πονηρό.
Μὴ φοβόμαστε τὸν «ὠρυόμενον λέοντα» ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς κατασπαράξει. Ἔχουμε μαζί μας τὸν παντοδύναμο Κύριο καὶ εἴμαστε «λέοντες πῦρ πνέοντες»!
