ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Δ΄ Ματθαίου: Ρωμ. ς΄ 18-23
Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
Η ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
1. ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει μία σύγκριση μεταξὺ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Λέει λοιπὸν στοὺς χριστιανοὺς τῆς Ρώμης: «Ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ». Ἀφοῦ ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γίνατε δοῦλοι στὴν ἀρετή. Καὶ συνεχίζει: Χρησιμοποιῶ ἀνθρώπινο τρόπο ἐκφράσεως ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς σας, ἡ ὁποία ρέπει πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἄσκηση τῆς ἀρετῆς σᾶς φαίνεται δουλεία. Ὅπως δηλαδὴ προσφέρατε τὰ μέλη σας σκλάβα στὴν ἁμαρτία γιὰ νὰ κάνετε τὴν ἀνομία, ἔτσι τώρα νὰ προσφέρετε τὰ μέλη σας δοῦλα στὴν ἐνάρετη ζωὴ γιὰ νὰ προοδεύετε σὲ ἁγιότητα. Ἡ ὑποταγή σας ὅμως αὐτὴ στὴν ἐνάρετη ζωὴ δὲν εἶναι σκλαβιὰ ἀλλὰ ἐλευθερία.
Βέβαια ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ νομίζει. Νομίζει ὅτι ἡ ἐλευθερία βρίσκεται στὴν ἀσυδοσία, στὴν ἀποτίναξη κάθε ἐντολῆς. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι πολὺ διαφορετική. Ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία βρίσκεται μέσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὁ ἄνθρωπος γίνεται πραγματικὰ ἐλεύθερος, ὅταν ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴ μεγαλύτερη δουλεία, ποὺ εἶναι ἡ δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Κι αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβεῖ μόνο ὅταν ὑπακούει στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πῶς ὅμως συμβαίνει νὰ νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι εἶναι ἀνελεύθερος ὅταν ὑποτάσσεται στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Αὐτὸ συμβαίνει διότι τὸ σαρκικὸ φρόνημα ποὺ ἔχουμε ὅλοι, ἐπαναστατεῖ καὶ ἀντιστρατεύεται τὸν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς. Δημιουργεῖ πολλὲς δυσκολίες. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς σκέπτεται τὴν ἀδυναμία τῆς φύσεώς μας, ὀνομάζει τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δουλεία. Διότι ἔτσι φαίνεται ἀρχικά.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ὑπακοή μας στὸν Θεὸ ὡς ἐλευθερία καὶ ὄχι ὡς βάσανο, θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε κάπως προοδεύσει στὴν ὑπακοή μας πρὸς τὸ θεῖο θέλημα. Τότε θὰ μποροῦμε νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ὄντως ἐλευθερία μας, ὅταν φθάσουμε στὸ σημεῖο κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ ἄσκηση τῆς ἀρετῆς θὰ ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη ἀπόλαυσή μας· ὅταν ἡ ἀρετὴ γίνει φυσικὴ καὶ αὐθόρμητη ἐνέργεια μέσα μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάσταση ποὺ ζοῦν ἀμετακίνητα οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἀλλὰ καὶ οἱ τελειωμένοι ἅγιοι. Ἡ ὁλοκληρωτική τους ἀφοσίωση στὸν Θεὸ εἶναι ἡ εὐτυχία τους. Ἡ ἀπόλυτη αἰχμαλωσία τῆς θελήσεώς τους ἀπὸ τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ πλήρωμα τῆς χαρᾶς τους. Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει μὲ μᾶς τοὺς χλιαρούς, ἰδιαιτέρως μάλιστα ὅταν βρισκόμαστε στὰ πρῶτα μας βήματα στὴ χριστιανικὴ ζωή. Ἡ διεφθαρμένη μας φύση καθιστᾶ δύσκολο τὸν ἀγώνα μας. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς. Κι ὅσο θὰ ὑποτασσόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο θὰ ἀποκτοῦμε τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.
2. ΤΑ «ΚΕΡΔΗ» ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος ρωτᾶ: Ὅταν ἤσασταν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, «τίνα καρπὸν εἴχετε τότε»; Ποιὰ ὠφέλεια εἴχατε; Καμία! Κι ὅταν θυμάσθε τὰ ἁμαρτωλὰ ἔργα σας, ντρέπεσθε. Διότι τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἔργων αὐτῶν εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος. Τώρα ὅμως ποὺ ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ὑποταχθήκατε στὸν Θεό, ἔχετε ἀποκτήσει τὴν πρόοδο στὴν ἁγιότητα καὶ θὰ κερδίσετε τελικὰ τὴν αἰώνια ζωή. Δὲν εἶναι λοιπὸν πραγματικὴ ἐλευθερία ἡ ὑποταγή σας στὸν Θεό; Ναί. Τότε ἤσασταν δοῦλοι δυστυχισμένοι, διότι ὁ μισθὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει τοὺς δούλους της εἶναι ὁ θάνατος. «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»· ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς δούλους του, εἶναι ἡ αἰώνια ζωή.
Ὁ μισθὸς λοιπὸν τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ πνευματικὸς θάνατος, ὁ χωρισμὸς δηλαδὴ τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ ὁ αἰώνιος θάνατος, ἡ κόλαση. Ὁ αἰώνιος αὐτὸς θάνατος εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς ζωῆς ποὺ κατασπαταλήθηκε στὶς ἡδονές, μιᾶς ζωῆς φίλαυτης καὶ ἀλλοπρόσαλλης. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὶς ἀνυπολόγιστες ζημιὲς τῆς αἰωνιότητος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φοβερότερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ πάθει ὁ ἄνθρωπος, νὰ στερεῖται τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ γῆ καὶ αἰωνίως στὴν κόλαση, ἡ ἁμαρτία καὶ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ καταστρέφει πολλαπλὰ τὸν ἄνθρωπο. Φόβοι, ἀγωνίες, κορεσμός, ἐξάντληση, ἀηδία, ἀπογοητεύσεις, ἐξαχρείωση, ντροπή, ἐξευτελισμός. Αὐτὰ φέρνουν οἱ στιγμιαῖες καὶ παροδικὲς ἀπολαύσεις, τὶς ὁποῖες ἀναζητεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴν ἁμαρτία.
Τί κερδίζει κανεὶς λοιπὸν μὲ τὴν ἁμαρτία; Ἀπολύτως τίποτε. Θυσιάζει ἀγαθὰ πολύτιμα καὶ αἰώνια γιὰ πάθη εὐτελὴ καὶ ἀνάξια λόγου ἢ γιὰ ἡδονὲς ποὺ διαρκοῦν μόνο ἐλάχιστες στιγμὲς καὶ μετὰ χάνονται καὶ ἐξατμίζονται. Ἡ ζωή μας κυλᾶ τόσο γρήγορα καὶ μαζί της χάνονται ὅλες οἱ ἐγωκεντρικὲς καὶ ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες καὶ πράξεις μας. Ὅλα γίνονται ἕνα πυκνὸ νέφος καπνοῦ, ποὺ μᾶς πνίγει καὶ γεμίζει τὴν καρδιά μας μὲ ἀπογοήτευση. Ὁ μισθὸς μὲ τὸν ὁποῖο μᾶς πληρώνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος. Μιὰ πληρωμὴ ποὺ πρέπει νὰ τὴν περιμένουμε ἀναπόφευκτα. Μὴν ξεγελιόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὸ δέλεαρ τῆς ἁμαρτίας. Μὴ μᾶς ἀπατᾶ τόσο εὔκολα. Τίποτε δὲν ἔχει νὰ μᾶς δώσει παρὰ μόνο σκοτάδι καὶ θάνατο.
