ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
ΣΤ΄ Ματθαίου: Ματθ. θ΄ 1-8
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας — τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
1. Ἔχε θάρρος, παιδί μου!
Στὸ κέντρο τῆς δράσεως τοῦ Κυρίου, στὴν πόλη τῆς Καπερναούμ, μᾶς μεταφέρει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.
Ἐκεῖ πλησίασε τὸν Κύριο ἕνας παράλυτος. Ὄχι βέβαια μόνος του. Ἄλλοι τὸν μετέφεραν πάνω στὸ κρεβάτι καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν Κύριο. Ὁ ἴδιος οὔτε μποροῦσε οὔτε τολμοῦσε νὰ πλησιάσει. Καθηλωμένος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου ἀλλὰ καὶ αἰσθανόμενος τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα. Ἐκεῖ ἦταν ποὺ τοῦ συμπαραστάθηκαν οἱ φίλοι του καὶ τοῦ προσέφεραν ὅ,τι πιὸ σημαντικό: τὸν ἔφεραν στὸ Χριστό, τὴν πηγὴ τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ζωῆς.
Καὶ ὁ Κύριος ποὺ εἶδε τὴν πίστη τους, ἀλλὰ παράλληλα διέκρινε καὶ τὴν ἀπογοήτευση τοῦ παραλύτου, γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει, τοῦ εἶπε: «θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· ἔχε θάρρος, παιδί μου. Μὴν ἀπελπίζεσαι. Σὲ βεβαιώνω ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου.
Τί βάλσαμο παρηγοριᾶς στάλαξαν στὴν ψυχὴ τοῦ παραλύτου οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ Κυρίου! Ἄχ!… Κανεὶς ἄλλος δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει ὅτι τόσα χρόνια ὁ πόνος ὁ ψυχικὸς ἦταν ἀσύγκριτα πιὸ ὀδυνηρὸς ἀπὸ τὸν σωματικό του πόνο. Τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας στὴ συνείδηση τοῦ παραλύτου ἦταν ἀσήκωτο: οἱ τύψεις, οἱ ἐνοχές, οἱ παλιὲς ἁμαρτίες… Καὶ τώρα, τί πρωτόγνωρο αἴσθημα!… Ὅλα συγχωροῦνται. Τὸ βεβαιώνει ὁ Χριστός!
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πιστεύσει. Μόνο ὅποιος τὸ ζήσει. Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε λοιπόν. Ὅποια ἁμαρτία κι ἂν ἔχουμε διαπράξει, νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τὴ συγχωρεῖ. Ἀρκεῖ νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ προσέλθουμε στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Ἐκεῖ θὰ ὁμολογήσουμε ταπεινὰ τὴν ἐνοχή μας καὶ θὰ ἀκούσουμε βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή μας τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου: «θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
2. «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ»!
Ὡστόσο ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου προκάλεσε ἀντίδραση στοὺς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νὰ σκέπτονται ὅτι ὁ Ἰησοῦς βλασφημεῖ. Ἡ σκληροκαρδία τους δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ἐννοήσουν ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Θεάνθρωπος ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες.
Κι ὁ Κύριος ποὺ διέκρινε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους τὶς σκέψεις τους, εἶπε:
─ Γιατί σκέπτεσθε πονηρὰ καὶ κακοπροαίρετα; Τί εἶναι εὐκολότερο: νὰ πεῖ κανείς· «εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου», ἢ νὰ πεῖ· «σήκω ὄρθιος καὶ περπάτα»; Ἐσεῖς θεωρεῖτε δυσκολότερο αὐτὸ τὸ τελευταῖο. Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν τώρα ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ στὴ γῆ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, τότε λέει στὸν παράλυτο: Σήκω ὄρθιος καὶ πάρε στοὺς ὤμους σου τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.
Καὶ πραγματικά, ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.
Ὅταν λοιπὸν τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ εἶδαν αὐτὸ ποὺ ἔγινε, «ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις»· θαύμασαν καὶ δόξασαν τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ἔδωσε διαμέσου τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀνθρώπους τέτοια ἐξουσία καὶ δυνατότητα γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.
Ἦταν πράγματι πρωτόγνωρα καὶ μοναδικὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς δράση Του καὶ δικαιολογημένα προκαλοῦσαν κατάπληξη στὸ λαὸ καὶ συγκινοῦσαν τὶς καλοπροαίρετες ψυχές, ὥστε νὰ δοξάζουν τὸν Θεό.
Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε κι ἔδωσε στοὺς μαθητές Του ἐξουσία νὰ ἐπιτελοῦν ὄχι μόνο τὰ ἔργα ποὺ Ἐκεῖνος ἐπιτελοῦσε ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτά. Στὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» διαβάζουμε ὅτι καὶ μόνο ἡ σκιὰ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς! Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ δοξάζουμε τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς Ἀποστόλους καὶ σ’ ὅλους τοὺς Ἁγίους Του, ὥστε νὰ ἐπιτελοῦν διαρκῶς θαύματα γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀνθρώπων;… Ὅλοι εἴμαστε μάρτυρες θαυμάτων ποὺ πραγματοποιοῦνται μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων μας.
Παράλληλα ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στὸν ἅγιο Θεό, διότι ἀκόμη καὶ στὴν ἀποστατημένη ἐποχή μας φανερώνει Ἁγίους ποὺ, ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, ζοῦν ἐν Χριστῷ καὶ μεταδίδουν τὴ χάρη Του πλούσια γύρω τους.
Ἕνας τέτοιος Ἅγιος ὑπῆρξε καὶ ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (1924-1994), τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη – γιὰ πρώτη φορὰ ἐπισήμως – ἑορτάζει σήμερα (12 Ἰουλίου) ἡ Ἐκκλησία μας. Πρόκειται γιὰ ἕναν ὅσιο Γέροντα ποὺ ὅσοι τὸν πλησίαζαν, αἰσθάνονταν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ζοῦσαν θαύματα μὲ τὴν προσευχή του, ἄκουγαν τὶς φωτισμένες συμβουλές του, θαύμαζαν τὴ διορατικότητά του καὶ ἀναπαύονταν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἁπλὴ ἀναστροφὴ μαζί του. Ἂς ἔχουμε τὶς πρε- σβεῖες του κι ἂς δοξάζουμε τὸν πανάγαθο Θεό, ὁ Ὁποῖος δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ στέλνει ἁγίους ἀνθρώπους ποὺ μᾶς στηρίζουν, μᾶς οἰκοδομοῦν καὶ μᾶς καθοδηγοῦν στὸ δρόμο πρὸς τὴν αἰώνια σωτηρία.
