Ἕνας 25χρονος παραδοσιακὸς καλλιτέχνης, ὁ Πόντιος τραγουδιστὴς Κώστας Ἀγέρης, ἔδωσε πρόσφατα μιὰ ἀξιόλογη συνέντευξη, ἀπὸ τὴν ὁποία μεταφέρουμε μικρὰ ἀποσπάσματα μὲ θρησκευτικὸ περιεχόμενο.
Ὅταν ρωτήθηκε πῶς ἔνιωσε συμμετέχοντας στὸ τραγούδι «Ξενιτεμένη Παναγιά», τὸ ὁποῖο ἠχογραφήθηκε στὸ ἱστορικὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, ἀπάντησε: «Ἦταν μιὰ ἀνατριχιαστικὴ στιγμὴ ὅταν τὸ ἠχογραφούσαμε (…) ὅταν πήγαμε στὰ ἅγια χώματα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ στὴν Τραπεζούντα (…). Νομίζω ὅτι μᾶς ἔχει χαραχθεῖ καὶ θὰ μᾶς μείνει ἀξέχαστη στὸ μυαλό μας, γιατὶ βρισκόμασταν μέσα στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας Σουμελᾶ καὶ οὐσιαστικὰ τραγουδούσαμε γιὰ τὸν ξεριζωμὸ τῶν Ποντίων, τραγουδούσαμε γιὰ τὸν πόνο τοῦ Ἔθνους μας καὶ τῆς πατρίδας μας, ἦταν κάτι πολὺ συγκινητικό».
Στὴν ἐρώτηση «τί διδάχτηκε ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς» τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου πραγματοποίησε τὸν τελευταῖο καιρὸ ἐπίσκεψη – προσκύνημα, ὁ νεαρὸς καλλιτέχνης εἶπε χαρακτηριστικά: «Αὐτὸ ποὺ διδάχτηκα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἦταν ὅτι τελικὰ μὲ τὴ λιτὴ ζωὴ προσφέρεις στὸν ἑαυτό σου, στὸ μυαλό σου καὶ στὴν ψυχική σου ἠρεμία μιὰ ἀπίστευτη αὔρα. Πιστεύω ὅτι ἐκεῖ πέρα λειτουργοῦσα πολὺ πιὸ ἤρεμα καὶ πολὺ πιὸ σοφά. Πῆγα μὲ τὸν Πνευματικό μου καὶ ὅλο αὐτὸ μὲ γέμισε πάρα πολὺ ὡς ἄνθρωπο. Ἔνιωθα ὅτι βρίσκομαι σὲ ἄλλη χώρα, ἴσως καὶ σὲ ἄλλον… πλανήτη. Τὸ μέρος φαινόταν ὅτι εἶναι εὐλογημένο, ὅτι εἶναι κάτι διαφορετικό. Πρέπει νὰ τὸ ἐπισκεφθοῦν ὅλοι».
Μία ἄλλη ἐρώτηση διατυπώθηκε ὡς ἑξῆς: «Πολὺ συχνὰ ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε πολλοὺς γνωστοὺς καλλιτέχνες, ἠθοποιούς, διάσημους ἀθλητὲς κ.ἄ. νὰ ἐπικαλοῦνται τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐσὺ ἀντλεῖς δύναμη ἀπὸ τὴν πίστη σου, βρίσκεις καταφύγιο στὶς δυσκολίες σου;». Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κώστα Ἀγέρη ἦταν ἡ ἀκόλουθη: «Δὲν ἀντλῶ δύναμη ἀπὸ τὸν Θεὸ μόνο στὶς δύσκολες στιγμές μου. Πιστεύω ὅτι μὲ βοηθάει ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὄχι μόνο στὴ μουσική, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή μου» («Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια», ἀριθ. φύλλου 5, Ἰούνιος 2015).
Μέσα στὴ φοβερὴ κατάπτωση ποὺ διέρχεται ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία τὸν τελευταῖο καιρό, καὶ τὴν ἠθικὴ ὑποβάθμιση στὴν ὁποία σύρεται μὲ πολλοὺς τρόπους ὁ λαός μας, ἡ φωνὴ τοῦ παραδοσιακοῦ τραγουδιστῆ Κώστα Ἀγέρη μοιάζει σὰν πνοὴ δροσερῆς αὔρας στὸν καύσωνα τοῦ ὑλιστικοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ μᾶς περισφίγγει ἀνελέητα. Ἂς παραδειγματισθοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὴ θαρραλέα ὁμολογία πίστεως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ βιώματα τοῦ ἄξιου αὐτοῦ τέκνου τῆς Ἑλλάδος!
