Τὴν «γηραιὰ ἤπειρό» μας, τὴ γερασμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της, τὴ βαραίνει ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ ἡ μεγάλη ἁμαρτία τῆς ἀλόγιστης σπατάλης τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν ποὺ ὁ Δωρεοδότης Κύριος ἀφειδῶς σκορπίζει πρὸς διατροφὴν τῶν ἀνθρώπων.
Νέες ἔρευνες καταδεικνύουν ὅτι «ὁ μέσος Εὐρωπαῖος καταναλωτὴς πετάει στὰ σκουπίδια 123 κιλὰ τροφίμων κάθε χρόνο». Τὸ δὲ τραγικότερο εἶναι ὅτι «ἀπὸ αὐτὰ σχεδὸν 97 κιλὰ θὰ μποροῦσαν ἀκόμη νὰ καταναλωθοῦν», δὲν βρίσκονται δηλαδὴ σὲ κατάσταση σήψεως καὶ ἀποσυνθέσεως, ὥστε νὰ κρίνονται ἀκατάλληλα πρὸς βρῶσιν. «Συνολικά», καταλήγει ἡ συγκεκριμένη εἴδηση, «σὲ ἐπίπεδο Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, πετιοῦνται 47 ἑκατομμύρια τόνοι τροφῆς ἐτησίως»! («Ἑστία» 14-8-2015).
Τραγικὸ καὶ συνάμα ἐξοργιστικὸ φαινόμενο. Τὴ στιγμὴ ποὺ δεκάδες μικρὰ παιδιὰ κάθε λεπτὸ πεθαίνουν ἀπὸ ἀσιτία στὶς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, τὴ στιγμὴ ποὺ χιλιάδες εἶναι αὐτοὶ ποὺ καὶ σ’ αὐτὲς τὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου, ψάχνουν μέσα στοὺς κάδους σκουπιδιῶν γιὰ νὰ κορέσουν τὴν πείνα τους, ὁ ὑπερφίαλος ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἀλαζονικὴ στάση ζωῆς τοῦ «μέσου Εὐρωπαίου» τὸν ὁδηγεῖ σ’ αὐτὴ τὴν πρακτική, ποὺ ἡ μοναδικὴ λέξη ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν χαρακτηρίσει εἶναι «αἶσχος». Γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἔτσι ὁ διαχρονικὸς λόγος τῆς Γραφῆς: «ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει» (Α΄ Κορ. ια΄ 21).
Μπροστὰ στὸ φαινόμενο αὐτὸ τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως ὅσοι θέλουμε νὰ βαδίζουμε στὰ ἴχνη τῆς εὐαγγελικῆς πολιτείας ὀφείλουμε, μάλιστα στὶς ἡμέρες μας, νὰ ζοῦμε μὲ λιτότητα καὶ ἐγκράτεια. Ταυτόχρονα νὰ ἐνισχύουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς προσπάθειες, τοὺς φιλανθρωπικοὺς συλλόγους καὶ τὰ ἐνοριακὰ συσσίτια, τὰ ὁποῖα ἐξασφαλίζουν τὴν καθημερινὴ τροφὴ γιὰ χιλιάδες συνανθρώπους μας ποὺ μέσα στὶς δυσχερεῖς οἰκονομικὲς συνθῆκες τῆς πατρίδος μας στεροῦνται καὶ αὐτοῦ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου. Στοιχειῶδες χριστιανικὸ καθῆκον ἀγάπης τὸ ἐπιβάλλει.
