Στὸ γραφικὸ κυκλαδίτικο νησὶ τῆς Κιμώλου γεννήθηκε ἡ Ὁσία Μεθοδία στὶς 10 Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1861 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὴ Μαρία. Τὸ βαφτιστικό της ὄνομα ἦταν Εἰρήνη. Ἀπὸ μικρὴ ξεχώριζε ἀνάμεσα στὰ 8 ἀδέλφια της. Εἶχε μιὰ πηγαία καλοσύνη καὶ σπάνια ἀθωότητα. Λιγοστὲς γνώσεις ἀπέκτησε. Ἦταν ὅμως ἀρκετὲς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων καὶ τὰ πατερικὰ βιβλία. Στὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα ἀναπαυόταν ἡ ψυχή της. Ἐνεβάθυνε καὶ μετὰ ἔγραφε μὲ τὰ δικά της ἀνορθόγραφα γράμματα τοὺς δικούς της στοχασμούς, ποὺ ἦταν κείμενα μὲ μοναδικὴ ἁγιοπνευματικὴ χάρη.
Στὴ σεμνὴ καὶ εὐλαβέστατη ἁγνὴ αὐτὴ κόρη ὁ πανάγιος Θεὸς εἶχε κρύψει τὸν σπινθήρα τοῦ πόθου γιὰ τὴ μοναχικὴ ζωή. Οἱ γονεῖς της ὅμως τὴν ἔπεισαν καὶ νυμφεύθηκε τὸ 1883 ἕνα Χιώτη ναυτικό. Ἡ Εἰρήνη συνέχισε καὶ μέσα στὸν ἔγγαμο βίο νὰ ἀσκεῖ μὲ ἐπιμέλεια τὶς χριστιανικές της ὑποχρεώσεις. Ὅταν μάλιστα ἔλειπε στὰ ταξίδια ὁ σύζυγός της, ἐκείνη προσευχόταν μὲ πύρινο ζῆλο καὶ ζοῦσε ἔντονα μέσα της τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Λίγο ὅμως μετὰ τὸν εὐλογημένο ἐκεῖνο γάμο ὁ σύζυγός της πνίγηκε σὲ ναυάγιο στὶς μικρασιατικὲς ἀκτές.
Ἔτσι ἡ Εἰρήνη, ἀφοῦ συμβουλεύθηκε τὸν Πνευματικό της τὸν π. Γεώργιο Λογοθέτη, ἀποφάσισε νὰ ἀφήσει τὰ ἐγκόσμια καὶ νὰ ἀφιερωθεῖ στὸ Θεό. Στὸ νησὶ ὅμως δὲν ὑπῆρχε κάποιο Μοναστήρι. Γι’ αὐτὸ ἐπέλεξε νὰ μείνει μόνη της σὲ ἐρημικὸ μέρος στὴ θέση «Στιάδι» στὸ ἐρειπωμένο «Μέσα Κάστρο». Καὶ ἔκτισε ταπεινὸ κελλάκι δίπλα στὸν ἀρχαιότερο εὑρισκόμενο ἐκεῖ Ναὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἀφοῦ πέρασε ὁ χρόνος τῆς δοκιμασίας, ἐκάρη μοναχὴ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας καὶ μετονομάσθηκε Μεθοδία. Μὲ τὸ ὄνομα αὐτὸ ἡ νέα μοναχὴ εἰσέρχεται πλέον ὑπεύθυνα στὸ στάδιο τῶν παλαισμάτων τῆς μοναχικῆς πολιτείας.
Ἂν καὶ ζοῦσε τελείως μόνη της, στὴν ἐγκλείστρα της, ποτὲ δὲν χαλάρωσε. Ἐφάρμοζε στὸν ἑαυτό της μὲ μοναδικὴ ἀκρίβεια τοὺς κανόνες τοῦ μοναχικοῦ βίου, τὴν ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸν Πνευματικό της, τὴν τελεία ἀκτημοσύνη καὶ τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς της. Τὸ κελλί της εὐωδίαζε ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες της. Ἔβγαινε στὴν πόλη μόνο τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες γιορτὲς γιὰ νὰ λειτουργηθεῖ καὶ νὰ κοινωνήσει ἢ γιὰ κάποια ἔκτακτη φιλανθρωπία.
Ἡ Ὁσία εὐλαβεῖτο πολὺ τὸν ὅσιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη. Πολλὲς ὧρες τὴ νύχτα προσευχόταν ὄρθια καὶ ἔψελνε. Ἱκέτευε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο μὲ θερμὴ πίστη καὶ συναίσθηση ἀναξιότητος. Κοιμόταν ἐλάχιστα πάνω σὲ μιὰ ξύλινη κασέλα χωρὶς στρῶμα. Μελετοῦσε μὲ δίψα τὰ πνευματικὰ βιβλία. Τὸ ἐργόχειρό της ἦταν νὰ ράβει καὶ νὰ πλέκει γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ ὁ πανάγαθος Θεὸς ἀναπαυόταν στὴ χαριτωμένη αὐτὴ ψυχὴ ποὺ ἦταν γεμάτη ἀπὸ μιὰ ἁγία ἁπλότητα καὶ ἀγαθότητα.
Μιὰ τέτοια ἐξαγνισμένη μορφὴ ἀπὸ νωρὶς εἵλκυσε κοντά της τὴν ἐμπιστοσύνη πλήθους ἀνθρώπων, ποὺ κατέφθαναν ἐκεῖ γιὰ νὰ ζητήσουν συμβουλὲς καὶ καθοδήγηση. Σπάνια τοὺς ἄνοιγε τὴν πόρτα γιὰ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ ἀπὸ τοὺς κακοπροαίρετους. Ἡ ἐπικοινωνία γινόταν ἀπὸ τὸ μοναδικὸ παράθυρο ποὺ εἶχε τὸ κελλάκι της καὶ τὸ ἄνοιγε. Καὶ πίσω ἀπὸ αὐτὸ ἄκουγε τοὺς πόνους καὶ τοὺς ἀναστεναγμοὺς τῶν βασανισμένων συμπολιτῶν της. Πόσους δὲν στήριξε μὲ τὰ σοφά της λόγια! Πόσες οἰκογένειες μὲ τὶς ὁδηγίες της δὲν ἔσωσε ἀπὸ τὰ ναυάγια τοῦ διαζυγίου! Πόσους βάναυσους ἄνδρες δὲν μεταμόρφωσε μὲ τὶς συμβουλὲς ποὺ ἔδινε στὶς γυναῖκες τους γιὰ ὑπομονή, καρτερία καὶ πιστὴ προσευχή!
Ὅλους τοὺς συμβούλευε νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ ἀγαποῦν τὴ σεμνότητα, νὰ καλλιεργοῦν εὐλάβεια στὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴ μικροψυχοῦν.
Τὸ κελλὶ ὅμως τῆς Ὁσίας δὲν ὑπῆρξε μόνο «πνευματικὸ διδασκαλεῖο» ἀλλὰ καὶ «φιλόπτωχο ταμεῖο». Ἡ γεμάτη ἀπὸ τὰ «σπλάγχνα οἰκτιρμῶν» τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καρδιά της δὲν μποροῦσε νὰ μένει ἀσυγκίνητη μπροστὰ στὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀνέχεια τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ. Γι’ αὐτὸ κρατοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό της τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ σκόρπιζε γύρω της. Καὶ ὅσα δῶρα ἢ τροφὲς ἢ ρουχισμὸ τῆς ἔφερναν οἱ φιλάνθρωποι, καὶ αὐτὰ τὰ ἔδινε στοὺς καταπονουμένους. Μαζὶ μὲ αὐτὰ ἡ Ὁσία Μεθοδία συνήθιζε νὰ δίνει ὡς εὐλογία ὅπου ὑπῆρχε ἰδιαίτερη ἀνάγκη, λίγο λαδάκι ἀπὸ τὸ ἀκοίμητο καντήλι της, ποὺ ἔκαιγε στὸ εἰκονοστάσι της, γιὰ νὰ σταυρωθοῦν.
Καὶ μὲ τὴν εὐλογία αὐτὴ καὶ μὲ τὴ δύναμη προπαντὸς τῆς θερμῆς της καὶ ταπεινῆς προσευχῆς γίνονταν θαύματα καὶ δοξαζόταν ὁ Θεός! Γυναῖκες στεῖρες ἀπέκτησαν παιδί, καρκινοπαθεῖς ἔγιναν τελείως καλά, καὶ ἀσθενεῖς ἀπὸ ἀδιάγνωστες ἀσθένειες βρῆκαν τὴ θεραπεία τους. Ἀκόμη καὶ ὁ Πνευματικός της ὁ π. Γεώργιος Λογοθέτης κάποτε ποὺ ἀσθένησε βαριά, θεραπεύθηκε τελείως μὲ τὴν προσευχὴ τῆς Ὁσίας καὶ τὸ σταύρωμα μὲ τὸ λαδάκι αὐτό.
Τὴν Κυριακὴ 5 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1908, ἀφοῦ κοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, ἡ Ὁσία Μεθοδία παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν ὕψιστο παντοκράτορα Κύριο, γεμάτη ἀπὸ καρποὺς πνευματικούς. Ἂν καὶ ἔζησε 47 μόνο χρόνια, ἄφησε παράδειγμα μιᾶς ὁλοκληρωμένης προσωπικότητας.
Σὲ ἐπιστολή της τοῦ 1902 πρὸς τὴν ἀδελφή της Ἄννα ποὺ διασώθηκε, λάμπει καὶ ἀκτινοβολεῖ ἡ πνευματικότητά της. Μεταξὺ ἄλλων γράφει:
«Σοῦ εὔχομαι νὰ μὴν στενοχωρεῖσαι, διότι ὁ κόσμος ἐτοῦτος εἶναι ὡς ὄνειρον. Μὴν λέγεις ὅτι ἐβαρέθης τὴν ζωήν σου, διότι εἶναι ἁμαρτία μεγάλη παιδί μου. Ἐγὼ παρακαλῶ πάντοτε τὸν Θεὸν νὰ σοῦ ἔχῃ τὴν ὑγείαν νὰ ἐργάζεσαι καὶ νὰ σὲ φωτίζῃ στὸ καλὸ ἡ χάρι του, ὅπως ὁ μεγαλοδύναμος Θεὸς μὲ ἐφώτισε καὶ ἐμένα καὶ δὲν μὲ ἐσιχάθη τὴν ἁμαρτωλή. Ὅταν ἤμουνα κόρη, ἔλεγα μὲ τὴν διάνοιά μου ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μὲ πάῃ καλά, διότι αἰσθανόμουν τὴν συνείδησίν μου καθαρὰν μὴ ἠξεύροντας τὰς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, διότι εἶναι ἄβυσσος. Τώρα ὅμως ὅπου μὲ φώτισε ἡ χάρις του, μισῶ τὰ φθαρτὰ τοῦ ματαίου κόσμου καὶ τὶς χαρές του καὶ ἀκολουθῶ τὸν Πλάστη μου διότι ἤμουνε ὡς ὁ ἄσωτος υἱός. Ὅποιος ἀκολουθήσῃ τὸν Θεὸ δὲν τὸν ἀφήνει ποτὲ νὰ δυστυχήσῃ παρά (γιατί) εἶναι βρύση ἡ χάρι Του. Νὰ ἔχῃς τὴν ὑπομονή, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση. Χωρὶς τὴν ταπείνωση δὲν σώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅσα καλὰ νὰ ἔχῃ. Ἡ ταπείνωση σώνει τὸν ἄνθρωπο».
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Ὁσίας νὰ ἀγαπήσουμε τὴ ζωὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ ταπεινοφροσύνης γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος ἀπὸ τὸν παντοκράτορα Κύριο.
