Εἶπαν ὅτι εἶναι:
Τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας.
Δεσμὸς ἰσόβιος καὶ ἀδιάλυτος.
Λιμάνι ἀσφαλές.
Ἐργαστήρι ἁγιότητος.
«Ἀγὼν καὶ παλαίστρα ἀρετῆς».
Θεσμὸς θεοσύστατος.
Μυστήριο ἱερό.
«Κατ’ οἶκον ἐκκλησία».
Ἡ οἰκογένεια!
Ὅπως τὴ συνέστησε ὁ Θεός. Ὅπως ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὴ ζοῦμε οἱ ἄνθρωποι.
Ὅμως σήμερα δὲν σεβόμαστε τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ οὔτε τὸν ἄνθρωπο τιμοῦμε. Ταλαιπωροῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν βασανίζουμε. Καὶ τὰ πράγματα πηγαίνουν τελείως ἀντίθετα:
Τὸ κύτταρο ἀρρώστησε βαριὰ καὶ μετέδωσε καρκίνο σ’ ὅλο τὸ σῶμα.
Ὁ δεσμὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἰσόβιος. Διαλύεται πιὰ πολὺ εὔκολα.
Τὸ λιμάνι εἶναι ταραγμένο καὶ δὲν παρέχει ἀσφάλεια.
Τὸ ἐργαστήρι τῆς ἁγιότητος ἔκλεισε.
Ὁ ἀγώνας καὶ ἡ πάλη γιὰ τὴν ἀρετὴ ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀπόλαυση ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἐμπάθεια.
Ὁ θεοσύστατος θεσμὸς ἔγινε ἁπλὴ καὶ εὔθραυστη συμφωνία ἀνθρώπων.
Τὸ Μυστήριο ἔχασε τὴν ἱερότητά του.
Ἡ «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» ἐρειπώθηκε.
Εἶναι ἆραγε ὑπερβολικὲς οἱ διαπιστώσεις μας;
Μιὰ ματιὰ στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς κοινωνίας μας φανερώνει ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι τόσο δυσάρεστη καὶ ἀποκαρδιωτικὴ ποὺ δὲν ἀντέχουμε πιὰ νὰ τὴ δοῦμε κατάματα.
Πολλοὶ νέοι κλαῖνε πάνω σὲ ἐρείπια. Δὲν πρόλαβαν νὰ στήσουν τὸ σπιτικό τους καὶ τὸ εἶδαν νὰ σωριάζεται σὲ σωροὺς ἐρειπίων.
Ἄλλοι δὲν τολμοῦν νὰ ξανοιχτοῦν στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, γιατὶ βλέπουν τὴ θάλασσα γεμάτη ναυάγια. Οἱ πιὸ πολλοὶ γάμοι σήμερα διαλύονται. Πῶς νὰ τολμήσουν αὐτὸ ποὺ τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ ἀποτύχει;
Καὶ εἶναι καὶ ἄλλοι ποὺ τὸ δηλώνουν ἀπερίφραστα: Δὲν γίνεται σήμερα αὐτὸ ποὺ ἴσχυε ἄλλοτε. Ἡ παραδοσιακὴ οἰκογένεια ἦταν γιὰ ἄλλη, παλιότερη ἐποχή. Αὐτὰ δὲν στέκονται σήμερα. Σήμερα ἐπιλέγουμε ἐλεύθερα ἐναλλακτικὲς μορφές, νέους τρόπους συμβιώσεως, στηριγμένους σὲ ἐντελῶς κοσμικὰ πρότυπα, χωρὶς δεσμεύσεις καὶ μάλιστα ἰσόβιες, χωρὶς ἀποκλειστικότητες, χωρὶς νὰ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ ἱερέας τοῦ Θεοῦ – ὁ θρησκευτικὸς γάμος –, ἀφοῦ οὔτε ὁ δήμαρχος εἶναι πιὰ ἀναγκαῖος – ὁ πολιτικὸς γάμος. Τώρα θὰ πηγαίνουμε στὸ συμβολαιογράφο, μάλιστα ὅσες φορὲς θέλουμε, καὶ θὰ ἀλλάζουμε ὄχι τὸν σύζυγο, ἀλλὰ τὸν σύντροφο τῆς ζωῆς, μόλις καταλάβουμε ὅτι δὲν τὸν θέλουμε ἄλλο καὶ δὲν μᾶς ταιριάζει πιά.
Καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ τί θὰ γίνει; Ὅ,τι θέλουμε θὰ γίνει. Σχέσεις χωρὶς παιδιά, ἂν ἔτσι μᾶς ἀρέσει. Ἢ παιδιὰ χωρὶς σχέσεις ἀγάπης ἀληθινῆς καὶ ἰσόβιας ἀφοσίωσης. Ἴσως ἀργότερα καὶ παιδιὰ χωρὶς φυσιολογικὲς σχέσεις, ποὺ θὰ τὰ υἱοθετοῦμε ἢ «ἀποκτοῦμε» μὲ ποικίλους ἀνομολόγητους τρόπους, τοὺς ὁποίους σὲ λίγο θὰ μᾶς τοὺς ἐγκρίνουν καὶ οἱ νόμοι ποὺ ἐμεῖς θὰ ψηφίσουμε! Καὶ ἂς λέει ἄλλα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.
Φτάνει πιὰ τί θέλει ὁ Θεός! Τώρα θὰ ἰσχύσει αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς θέλουμε!
Αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἐπικρατεῖ στὶς σύγχρονες πολιτισμένες τάχα κοινωνίες. Αὐτὲς οἱ ὀλέθριες τακτικὲς περνοῦν δυστυχῶς τελευταῖα καὶ στὴν κοινωνία τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης πατρίδας μας.
Εὐτυχῶς ὅμως ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη σκέπτονται συνετά. Ποὺ βλέπουν τὴν ἔκπτωση τοῦ θεσμοῦ τοῦ Γάμου καὶ δὲν τὴν θέλουν. Ποὺ ἀγωνίζονται νὰ κρατοῦν τὴ συνοχὴ καὶ τὴν ἑνότητα στὴν οἰκογένειά τους. Ποὺ παλεύουν νὰ ζοῦν μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα ἀληθινῆς ἀγάπης, πραγματικῆς χαρᾶς καὶ βαθιᾶς εἰρήνης στὸ σπίτι τους. Ποὺ ἀγαποῦν ἀληθινὰ τὰ παιδιά τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ παιδαγωγοῦν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφ. ς΄ 4).
Αὐτοὶ θεμελιώνουν τὸ οἰκοδόμημα τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὅλης τῆς ζωῆς τους στὸν ἀσάλευτο βράχο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν συμπαραστάτη καὶ βοηθό τους στὸ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς τους τὸν Κύριο. Διότι γνωρίζουν ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλ. ρκς΄ [126] 1). Δὲν μπορεῖ νὰ στηθεῖ σπίτι χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς Ἐκεῖνον ὅλες οἱ προσπάθειες τοῦ ἀνθρώπου ἀποδεικνύονται μάταιες. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», μᾶς εἶπε ὁ Ἴδιος (Ἰω. ιε΄ 5). Ὁ μηδενισμὸς τῆς ἐποχῆς μας ὀφείλεται στὸν ἀθεϊσμό της.
Στὴ δύσκολη καὶ ταραγμένη αὐτὴ ἐποχή, ἐποχὴ μεγάλων ἀναστατώσεων καὶ ριζικῶν ἀνακατατάξεων, ἂς μείνουμε σταθεροὶ στὴν πίστη μας. Ἂς ἐμπιστευθοῦμε τὸ τιμόνι τῆς ζωῆς μας σ’ Αὐτὸν ποὺ κυβερνᾶ τὰ σύμπαντα. Καὶ ὅσοι ἔχουν οἰκογένεια, ἀσφαλῶς θὰ κρατήσουν τὸ σκάφος της πάνω ἀπὸ τὰ ταραγμένα κύματα τῶν δίσεκτων καιρῶν μας, καὶ μὲ κυβερνήτη τὸν αἰώνιο νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πνοὴ τῆς παντοδύναμης Χάρης Του θὰ τὸ ὁδηγήσουν στὴν ἀντίπερα ἀκτή, στὴν τρισμακάρια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν κοινωνία τῆς αἰώνιας καὶ ἀνερμήνευτης ἀγάπης Του, ποὺ κρατεῖ στὴν ὕπαρξη τὸν κόσμο ὅλο καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο χωριστά.
