Παρακολουθοῦμε μὲ ἐνδιαφέρον, μὲ ἀπορία καὶ ἀγωνία τὰ γεγονότα ποὺ ἐπηρεάζουν τὴ ζωὴ τῆς πατρίδας μας καὶ ὅλου τοῦ κόσμου τὸν τελευταῖο καιρό. Ἀκοῦμε τὶς διακηρύξεις τῶν ἀρχόντων μας, ἐνημερωνόμαστε γιὰ τὶς προσπάθειές τους νὰ ὑλοποιήσουν τὰ σχέδιά τους καὶ νὰ πραγματοποιήσουν τὶς ὑποσχέσεις τους, τοὺς βλέπουμε νὰ συσκέπτονται στὰ Κοινοβούλια, νὰ ἔρχονται σὲ ὀξεῖες ἀντιπαραθέσεις, νὰ ἀλλάζουν ρόλους, νὰ ἀνεβαίνουν σὲ ὑψηλοὺς θρόνους ἐξουσίας, σύντομα νὰ κλονίζονται καὶ νὰ πέφτουν, νὰ ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἄλλους ποὺ ζητοῦν νὰ κυβερνήσουν, γιὰ νὰ συμβάλουν ἀποφασιστικά, ὅπως λένε, στὸ κοινὸ καλό, στὴν εὐημερία τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πάλι λέγεται ὅτι ἄλλοι βρίσκονται πίσω ἀπὸ αὐτούς, εἶναι ἀόρατα τὰ κέντρα λήψεως τῶν σημαντικῶν ἀποφάσεων γιὰ τὴν πορεία τοῦ κόσμου. Αὐτοὶ ποὺ παρουσιάζονται ὡς ὑπεύθυνοι, οὐσιαστικὰ καθοδηγοῦνται ἀπὸ ἄλλους. Ὁπότε; Ποιὸς τελικὰ κυβερνᾶ τὸν κόσμο; Καὶ σὲ ποιὸν ἑπομένως πρέπει νὰ στηρίξουμε τὶς ἐλπίδες μας; Ποιὸν νὰ ἐμπιστευθοῦμε; Ἐρωτήματα πολὺ βασικὰ καὶ ἐνδιαφέροντα ποὺ ἀπαιτοῦν ἄμεσες καὶ ὀρθὲς ἀπαντήσεις.
Ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι πιστοί, ὅπως σὲ κάθε καίριο πρόβλημα τῆς ζωῆς μας, θὰ καταφύγουμε στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ βροῦμε ἐκεῖ τὶς ἀλάνθαστες ἀπαντήσεις, ποὺ μποροῦν νὰ καθησυχάσουν τὸ πνεῦμα μας καὶ νὰ εἰρηνεύσουν τὴν ψυχή μας.
Στὴν Ἁγία Γραφή, στὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ, διαβάζουμε πῶς ἐκεῖνος ὁ πολύαθλος καὶ δίκαιος ἄνθρωπος, μέσα στὴ μεγάλη δοκιμασία του, σκεπτόταν, φιλοσοφοῦσε καὶ θεόπνευστα δίδασκε γιὰ τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ.
Ὁ Θεός, ἔλεγε, εἶναι ὁ «διάγων βουλευτὰς αἰχμαλώτους, κριτὰς δὲ γῆς ἐξέστησε» (ιβ΄ 17). Τοὺς βουλευτές, αὐτοὺς ποὺ «βουλεύονται», ποὺ σκέπτονται καὶ παρουσιάζονται ὡς σύμβουλοι τῶν λαῶν καὶ ὑπερασπιστὲς τῶν δικαίων τους, ὁ Θεὸς τοὺς πιάνει αἰχμαλώτους καὶ τοὺς ἀπομακρύνει ἐξευτελισμένους ἀπὸ τὴν ἐξουσία τους. Ἀπὸ ἐκείνους δὲ ποὺ κυβερνοῦν καὶ κρίνουν τοὺς λαοὺς ἀφαιρεῖ τὴν ψύχραιμη καὶ νηφάλια σκέψη καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ κρίνουν ὀρθά.
Ὁ Θεός, συνεχίζει, εἶναι ὁ «ἀνακαλύπτων βαθέα ἐκ σκότους» (ιβ΄ 22), ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶναι κρυμμένα βαθιὰ στὸ σκοτάδι τῆς μυστικότητας καὶ ἀποκρύψεως, ὁ Θεὸς τὰ ἀποκαλύπτει· γνωρίζει τί σκέπτονται, τί σχεδιάζουν, τί ἐνεργοῦν αὐτοὶ ποὺ κρυμμένοι κάτω ἀπὸ πέπλο μυστικότητας θέλουν νὰ κυβερνοῦν τοὺς λαοὺς καὶ νὰ ὁδηγοῦν τὸν κόσμο κατὰ τὰ ἄνομα σχέδια καὶ συμφέροντά τους.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν παρακολουθεῖ μόνο καὶ δὲν γνωρίζει μόνο ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς ἀγνοοῦμε, καθὼς περιφρουροῦνται ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες καὶ σχεδιάζονται σὲ ἀπόρρητες διαβουλεύσεις.
Ἐπιπλέον ἐπεμβαίνει καὶ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει εὔκολα τὴν πορεία τῶν πραγμάτων καὶ νὰ τὰ ὁδηγεῖ ἐκεῖ ποὺ Ἐκεῖνος θέλει. Διότι δὲν εἶναι μόνο ὁ ἀλάνθαστος γνώστης τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου, ὁ ἀόρατος παρατηρητὴς τῶν πάντων. Εἶναι συγχρόνως καὶ ὁ πραγματικὸς κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος κόσμου, τῆς πορείας τῶν λαῶν καὶ τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Στὴν κυβέρνηση δὲ αὐτὴ δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὰ ἀντίθετα σχέδια τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὴν πανσοφία καὶ παντοδυναμία Του χρησιμοποιεῖ καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ἐναντίον Του πολεμικὴ γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τελικὰ τὸ δικό Του σχέδιο.
Οἱ βουλευτὲς μπορεῖ νὰ ψηφίζουν ἀκόμη καὶ ἀντίθεους νόμους. Νὰ γνωρίζουν ὅμως ὅτι εἶναι αἰχμάλωτοι. Αἰχμάλωτοι τῆς πανσοφίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὶς δικές τους κακὲς ἀποφάσεις γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὸ σχέδιό Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Εἶναι «ὁ δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν» (Α΄ Κορ. γ΄ 19). Ἐκείνους ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι σοφοὶ τοὺς πιάνει σφιχτοδεμένους καὶ τοὺς ἐξευτελίζει μὲ τὴν ἴδια τὴν ἐξυπνάδα καὶ δεξιότητά τους.
Ὁ Θεός, λέει ἀκόμη ὁ Ἰώβ, «διαλλάσσει», μεταβάλλει τὰ χείλη καὶ τὴ ρητορεία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τοῦ λόγου τους, ποὺ κάνουν δηλώσεις, ποὺ δίνουν μεγάλες ὑποσχέσεις, καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ποῦν ἄλλα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ ἤθελαν. «Διαλλάσσει» ἀκόμη καὶ τὴ διάνοια τῶν ἀρχόντων, παραχωρεῖ νὰ περιέρχεται σὲ σύγχυση καὶ νὰ σκοτίζεται ὁ νοῦς τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πλανῶνται καὶ νὰ χάνονται στοὺς δρόμους ποὺ ἀκολουθοῦν (ιβ΄ 20, 24).
Λόγια θεόπνευστα, ποὺ ἀκούσθηκαν πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια καὶ ἐπαληθεύονται διαρκῶς καὶ στὶς μέρες μας. Οἱ ἄρχοντες τῆς γῆς σχεδιάζουν, ὀργανώνουν, προσπαθοῦν. Χωρὶς ὅμως τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, μόνο μὲ τὴ δική τους δύναμη καὶ σκέψη, δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ τοὺς λαούς, δὲν πετυχαίνουν τοὺς στόχους τους. Ἀλλοῦ θέλουν νὰ ὁδηγηθοῦν καὶ ἀλλοῦ καταλήγουν. Δίνουν ὑποσχέσεις καὶ πολὺ σύντομα τὶς ἀθετοῦν. Σχεδιάζουν, καὶ βλέπουν τὰ σχέδιά τους σὲ ἐλάχιστο χρόνο νὰ ἀνατρέπονται.
Ὅσο μεγάλος καὶ ἂν νομίζει ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τελικὰ εἶναι μικρός, ἀδύναμος καὶ πτωχός. Εἶναι αἰχμάλωτος. Αἰχμάλωτος καὶ δεμένος.
Ἕνας εἶναι ὁ ἀλάνθαστος κυβερνήτης τοῦ παντός, ὁ παντέλειος Θεός. «Παρ’ αὐτῷ κράτος καὶ ἰσχύς, αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύνεσις», διδάσκει ὁ Ἰώβ (ιβ΄ 16). Αὐτὸς ἔχει τὴν ἐξουσία ὅλων καὶ τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη. Σ’ αὐτὸν ὑπάρχει ἡ τέλεια γνώση καὶ σοφία. Αὐτὸς εἶναι ὁ πάνσοφος καὶ παντοδύναμος. Ὡς πάνσοφος γνωρίζει τί ἔχουμε ἀνάγκη. Ὡς παντοδύναμος μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ δώσει. Καὶ ἀσφαλῶς θὰ μᾶς δώσει τὸ χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο, θὰ μᾶς κρατήσει στὴ ζωὴ καὶ θὰ μᾶς σώσει, διότι Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ μόνος πανάγαθος.
Σ’ Αὐτὸν μὲ ἀκράδαντη πίστη νὰ στηρίξουμε τὶς ἐλπίδες μας καὶ νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴ ζωή μας.
