Αὐτὸ πού, ὅπως εἴδαμε στὰ δύο προηγούμενα ἄρθρα, ἀναζητοῦσαν μὲ ἐναγώνιο ἀνασασμὸ οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ γεμίσουν τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς τους, αὐτὸ ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν ἀποκαραδοκία ὅλων τῶν λαῶν στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων, ἄρχισε νὰ λαμβάνει ὅλο καὶ πιὸ συγκεκριμένη μορφή. Ἔγινε πλέον προσδοκία ἑνὸς Λυτρωτῆ. Τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων στρέφονταν τώρα στὸ μέλλον μὲ τὴ λαχτάρα τοῦ ἐρχομοῦ Του. Οἱ Προφῆτες καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἑβραίων Τὸν εἶχαν ὀνομάσει Μεσσία καὶ ἀνέμεναν μὲ ἐμπιστοσύνη τὴν ἔλευσή Του. Ἡ προσδοκία αὐτὴ ἔγινε ἔτσι ὁ μόνιμος ἀνασασμὸς τῶν ἀνθρώπων· ταυτόχρονα ἐναγώνιος καὶ λυτρωτικός. Ἔγινε ἡ ἀποκαραδοκία τῶν αἰώνων· ἡ ἀναμονὴ τοῦ χρόνου, τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν. Ἀλλὰ ἀναμονὴ μὲ τὸ κενὸ πάντα στὴν καρδιὰ καὶ στὴ διάνοια, μὲ τὴν πικρὴ γεύση τῆς προπατορικῆς παρακοῆς στὰ χείλη, τὸν πόνο στὸ βλέμμα, τὴν ἀγωνία στὴ μορφή.
Ἔτσι διαδέχθηκαν οἱ αἰῶνες ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἕως ὅτου ἦρθε «τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» (βλ. Γαλ. δ΄ 4)· συμπληρώθηκε ὁ καθορισμένος καιρός. Ἡ ὑπερευλογημένη Κόρη, ἡ Μαριάμ, δέχεται τὸ μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου. Ὑποτάσσεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κύριου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α΄ 38). Ἔγκυος ἐπισκέπτεται τὴ συγγενή της Ἐλισάβετ, ἐνῶ ἐκείνη κυοφοροῦσε τὸν Τίμιο Πρόδρομο. Κατὰ τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ του ὁ πατέρας του Ζαχαρίας θὰ προφητεύσει: «Εὐλογητὸς Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄ 68)· νὰ εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες οἱ Ἰσραηλίτες τὸν θεωροῦσαν δικό τους Θεό, ὁ Ὁποῖος ὅμως ἦρθε καὶ ἔφερε τὴ λύτρωση στὸν ἀληθινὸ λαό Του, σὲ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπιτέλους ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, ὑπόσχεση ποὺ τὴν ἐπανέλαβε πολλὲς φορὲς στοὺς δίκαιους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐκπληρώθηκε: Ὁ Μεσσίας ἦρθε, κήρυξε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε· οἱ πύλες τοῦ Παραδείσου καὶ πάλι ἄνοιξαν γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τοὺς λυτρωμένους. Καὶ ἀπὸ τότε παραμένουν ἀνοιχτές.
Ἀνοιχτές! Πόσοι ὅμως τὶς διαβαίνουν; «Πολλοί εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί», εἶπε ὁ Κύριος (Ματθ. κβ΄ 14). Πολλοὶ καλοῦνται, πολλοὶ εἶναι «κλητοί». Οἱ «ἐκλεκτοὶ» ὅμως παραμένουν λίγοι. Στοὺς καιρούς μας ἴσως ἐλάχιστοι. Ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἐξακολουθεῖ σήμερα, περισσότερο ἴσως ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε, νὰ χτίζει νέους βαβελικοὺς πύργους. Πύργους μεγαλαυχίας. Ὄχι πιὰ μὲ πλίνθους καὶ λάσπη ἀλλὰ μὲ τὴν ὑβριστικὴ τεχνολογία, τὶς πληθωρικὲς γνώσεις, τὴν χωρὶς φραγμοὺς «τέχνη», τὶς ἀλλόκοτες φιλοσοφικὲς θεωρίες, τοὺς νεοταξικοὺς σχεδιασμούς. Σχεδιασμοὺς ποὺ στὸ παρελθὸν ὁδήγησαν στὶς παρανοϊκὲς ἀντιλήψεις τοῦ Χιτλερισμοῦ περὶ Ἄριας Φυλῆς. Αὐτὴ ἡ ὑβριστικὴ συμπεριφορὰ ἰσοπεδώνει σήμερα τὰ πάντα. Προωθεῖ τὸν ἀχαλίνωτο αἰσθησιασμό, τὴ διαφθορὰ τῶν συνειδήσεων, ἐπιβάλλει τὴν ἰδιοτέλεια τῆς ζούγκλας.
Ὅμως καὶ σ’ αὐτὴ τὴ μανιακὴ ἐποχὴ ὑπάρχουν καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ ἀναμετροῦνται μὲ τὸ ἀδυσώπητο χάος τοῦ κενοῦ καὶ τὸ δαμάζουν. Εἶναι τὰ θαύματα τῆς θείας Χάριτος. Εἶναι οἱ ἥρωες τῆς ζωῆς, ποὺ δὲν χάνουν τὴν ἐπαφή τους μὲ τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς αἰωνιότητας. Μάρτυρες. Ὁμολογητές. Οἱ «ἐκλεκτοὶ» τῆς κάθε ἐποχῆς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ γένος, ἡλικία, φυλή, φύλο, μόρφωση καὶ κοινωνικὴ θέση. Αὐτοὶ ποὺ σηκώνουν ψηλὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ποὺ γεφυρώνουν τὸ χάσμα ἀνάμεσα στὴ θνητή μας φύση καὶ τὸν Παράδεισο. Αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
Αὐτοὶ ποὺ φανερώνουν μὲ ἔκπαγλο τρόπο τὸ βαθὺ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ὅπως θὰ δοῦμε ἀναλυτικότερα στὸ ἑπόμενο καὶ τελευταῖο ἄρθρο μας.
