Οἱ μόνοι ποὺ δὲν πρέπει νὰ ἀποροῦν ἢ νὰ ἐκπλήττονται γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὴν Εὐρώπη εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Εὐρωπαῖοι. Διότι ἀποστάτησαν ἀπὸ τὸν ἅγιο νόμο τοῦ Θεοῦ, νομοθέτησαν νόμους κραυγαλέα ἀντιχριστιανικούς, διέλυσαν τὴν οἰκογένεια, νομιμοποίησαν καὶ μάλιστα μὲ αἴσθημα ὑπερηφανείας τὸ βδελυρὸ ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας κλπ. Ἡ Γαλλία, ἡ ὁποία σήμερα δέχθηκε καὶ δέχεται φοβερὰ κτυπήματα ἀπὸ τοὺς Ἰσλαμιστές, λόγῳ τῆς μεγάλης μειώσεως τοῦ ἀνδρικοῦ της πληθυσμοῦ κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἔκανε «εἰσαγωγὴ» ἀρρένων ἀπὸ τὶς ἀφρικανικές της ἀποικίες.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τὰ σύνορα τῆς Εὐρώπης ἦταν ὀρθάνοιχτα. Μάλιστα στὴν πλούσια Σκανδιναβία στὶς ἀρχὲς τοῦ 1970 ὑπῆρχε «μόδα» νὰ υἱοθετοῦν ὀρφανὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ Βιετνὰμ καὶ τὴν Καμπότζη, διότι στὴ χώρα αὐτὴ ὑπῆρχε φοβερὴ ὀλιγοτεκνία. Ὅπως δὲ ἔχει γραφεῖ ἀπὸ Ἕλληνα δημοσιογράφο, κάποιοι φίλοι του ἀπὸ τὸ Ὄσλο χαριτολογώντας τοῦ λένε ὅτι «σὲ λίγο θὰ ἔχουν Πακιστανὸ δήμαρχο»!
Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἀγγλία δὲν ὑστερεῖ στὸ ζήτημα αὐτό. Ὀρθῶς ἔχει γραφεῖ ὅτι «σήμερα δὲν βρίσκεις Ἄγγλο στὸ Λονδίνο. Ὅλο μαντήλα καὶ σαρίκι! Λὲς καὶ βρίσκεσαι σὲ μουσουλμανικὴ χώρα! Καὶ τώρα πᾶνε νὰ καταργήσουν τὰ Χριστούγεννα!». Παράλληλα ἔχει γεμίσει ἡ Ἀγγλία ἀπὸ τζαμιὰ καὶ τεμένη…
Ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι σὲ ὅποια χώρα τὸ μουσουλμανικὸ στοιχεῖο ὑπερβαίνει τὸ 5% τοῦ πληθυσμοῦ, παρατηροῦνται διεκδικήσεις, ταραχὲς καὶ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ ἐντόπιου πληθυσμοῦ. Ἤδη δὲ ἐκφράζονται βάσιμοι φόβοι ὅτι καταστάσεις ὅπως αὐτὲς ποὺ δημιουργήθηκαν ἀπὸ «τζιχαντιστὲς» στὴ Γαλλία θὰ δημιουργηθοῦν στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, τὴν Ἱσπανία καὶ τὸ Βέλγιο, χῶρες στὶς ὁποῖες ὁ μουσουλμανικὸς πληθυσμὸς ἔχει διπλασιασθεῖ τὰ τελευταῖα 30 χρόνια. Ἔτσι φθάσαμε στὸ σημεῖο στὴν ἄλλοτε χριστιανικὴ Εὐρώπη ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, «ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, τὸ στήριγμα τῶν πιστῶν, ἡ δόξα τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα», νὰ θεωρεῖται… «πρόκληση» γιὰ τοὺς μουσουλμάνους, καὶ ἡ μεγάλη γιορτὴ τῆς χριστιανοσύνης, τὰ Χριστούγεννα, ἡ μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, νὰ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἰσλαμιστὲς «ἐνόχληση» καὶ νὰ ἐπιμένουν νὰ καταργηθεῖ!…
Ἐκεῖ ὁδηγεῖ ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό. Μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι οἱ καρποὶ τῆς ἁμαρτίας, ὁ μισθὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει τοὺς δούλους της, εἶναι ὁ θάνατος (βλ. Ρωμ. Ϛ΄ 23). Τὸ τραγικὸ πάθημα τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία «γηράσκει ἐν ἁμαρτίαις», ἂς γίνει μάθημα καὶ στὴν πατρίδα μας, ποὺ δοκιμάζεται καὶ μὲ ποικίλα ἄλλα προβλήματα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ὀλιγοτεκνία, τελευταῖα δὲ καὶ μὲ τὴν ἀθεΐα.
